Forum Wolnych od Alkoholu

[pannamigotka]

Jak w temacie. Chciałabym, żeby opowiedziały o swoich doświadczeniach osoby, które żyją lub żyły z czynnym lub trzeźwiejącym alkoholikiem i zdecydowały się świadomie (już po terapii, wsparciu na mityngach) na towarzyszenie mu i tworzenie z nim związku.

Jak rozwiązałyście sprawę odcięcia się emocjonalnego, kiedy z drugiej strony tworzycie z taką osobą szczęśliwy (?) związek.

Co jest wg Was sprawą podstawową, co kolejną i tak dalej.

Powiem od siebie, że dla mnie podstawą jest uniezależnienie finansowe od alkoholika. Dopiero potem mogą iść za tym kolejne kroki.

Nad emocjonalnym odcięciem od alkoholika pracuję bardzo intensywnie za pomocą różnych instytucji i samodzielnie od 9 miesięcy. I przyszedł taki moment, że jest mi szczególnie trudno, bo mamy swój mały miesiąc miodowy

[pietruszka]

[pterodaktyll]

[pannamigotka]

Pietruszko, zgadzam się z Tobą. Natomiast to tak ogólnie, a czym to jest w praktyce? Chodzi o kilka konkretnych przykładów z życia, wtedy łatwiej mi to sobie wszystko poukładać.
Ptero, sprecyzuj pytanie. Na tak ogólnie postawione mogę powiedzieć- TAK, ZDECYDOWANIE WIEM. I to też jest cudowne uczucie, wiedzieć...

Nie napisałam o najważniejszej sprawie (dla mnie), by mój nastrój nie był zależny od nastroju alkoholika.
O nie uleganie manipulacjom.

Klaro, czekam na Twój wpis, mam nadzieję, że podzielisz się swoim dużym doświadczeniem, ale czekam też na inne wpisy.

Sprawa odseparowania się to dla mnie chyba najtrudniejsza kwestia. Jutro prowadzę o tym mityng, może coś mi się jeszcze bardziej rozjaśni.

[pietruszka]

[pannamigotka]

[Jo-asia]

dla mnie istotne było, dostrzeżenie, że to co mnie dotyka nie jest jego "zasługą"....gdy zauważyłam, że to moje rany...
wtedy zamieniłam osoby...miejsca
to co jego dotyka, nie jest moją "zasługą"...to jego bolączki..rany
mnie może być przykro...smutno
nie jestem jednak w stanie jego uchronić przed takimi ranami a mogę go wspierać...jak i co z tym zrobi...nie mam na to wpływu
i znów, na odwrót....
co do finansów.....to dla mnie nie oznacza...całkowitej niezależności...są takie momenty w życiu, że chcę polegać na nim w tym względzie...a niekiedy nie mam innego wyjścia
jeśli towarzyszy mi przy tym pewność...że sobie poradzę jak on "runie"....to ok
mnie za to częściej towarzyszyła myśl...że to on, beze mnie sobie rady nie da

[pannamigotka]

Dziękuję Joasiu za Twój wpis.

[pietruszka]

[pannamigotka]

[OSSA]

[olga]

OSSA,

[pannamigotka]

[OSSA]

[rybenka1]

Ja ,z mezem tworzymy szczęsliwy zwiazek ,jeszcze bardziej się zblizylismy się do siebie ,wtedy kiedy ja ,potrzebowałam pomocy .Wiem ,ze mogę zawsze liczyc na pomoc meza.Ja mam swoje spotkania ,warsztaty ,które służą mojej trzezwosci .Mąż to szanuje ,ze czesto wyjezdżam ,nie ma mnie w domu .Spotykamy się czesto z przyjaciółmi z branzy , polubił ich .Mąż też ma swoje pasje ,duzo rozmawiamy ,normalnie zyjemy .Mozna zyc szczesliwie i tworzyć szczesliwy zwiazek z osobą uzaleznioną ,z całą uczciwoscią mogę powiedziec ,ze My jestesmy takim związkiem .