Forum Wolnych od Alkoholu

słabo · (konto nieaktywne) Dołączyła: 05 Sie 2013 Posty: 84

cześć!

mam 26 lat, piłam sobie od 16 roku życia i nie widziałam problemu, a głupoty robiłam. jadłam też sporo leków. nie piłam dużo, ale skutki były jakie były: wpadałam w szał, agresywna byłam, a przede wszystkim autoagresywna. alkohol pogłębiał moje smutki, ale nie mogłam nie pić, bo byłam zbyt nieszczęśliwa. mówiłam sobie, że przestanę pić jak się poczuję lepiej i że mam prawo pić, bo okropnie cierpię i nie chce mi się żyć, więc to oczywiste, że piję, żeby zapić ten ból. ponad pół roku temu szlag mnie trafił, trochę się zagalopowałam w robieniu głupot i mnie wypchnęli na terapię na oddział dzienny. po praz pierwszy uświadomiłam sobie, że nie jest normalnym pić rano wódkę w samotności. nie piłam jakiś czas, potem zapiłam parę razy, teraz nie piję od połowy maja. raz jest lepiej, raz gorzej, głody czasem są, czasem ich nie ma. miałam większe oczekiwania po terapii, ja jestem dalej w fazie zaprzeczania, mam ochotę się zmierzyć, spróbować czy da się to kontrolować, ale co ja gadam, nie wierzę, że mogę to kontrolować. co 5 minut myślę co innego, raz czarne, raz białe, taka uroda mojej fantastycznej osobowości. nie mam jak rozładowywać emocji, czuję się totalnie nabuzowana i boję się, że to kiedyś pęknie. chodzę teraz na terapię indywidualną, która niespecjalnie mi coś daje. jutro po długiej przerwie, idę na mityng. jakoś to będzie.