Forum Wolnych od Alkoholu

[Mysza]

Współzależność/ współuzależnienie...rozumiane poprawnie....moja zbrodnia na samej sobie.
Dysfunkcja która mnie toczy od wewnątrz.....niczym robal zdrowe drzewo...
Toczy mnie, ale i osoby z mojego otoczenia, bo żyjąc z taka dysfunkcją nie mogę normalnie żyć, nie mogę normalnie funkcjonować, nie mogę być....normalnie szczęśliwa/szczęsliwy

Piszę to po roku czasu, kiedy "zakończyłam" swoją terapię (w cudzysłowie, bo mam wrażenie że nigdy jej nie skończę, że dopiero rozpoczęłam właściwą wędrówkę w poznawaniu siebie), nie po to by sobie dowalić, zrobić przykrość, ale by pamiętać, że to nie uzależniony mąż/partner jest winny mojemu zachowaniu, mojemu złemu samopoczuciu, moim dołom, górom....huśtawkom emocjonalnym.... mojej rezygnacji, stagnacji, beznadziejnemu poczuciu przemijania....ale ja sama....

To ja sama jestem odpowiedzialna za to, czy biorę to moje życie w swoje dłonie i coś z nim robię, czy pozwalam, by inni nim kierowali.
Czy mam siłę i odwagę kreować sama siebie, czy cichutko będę siedziała w kącie i pozwolę ...niech sobie cieknie to moje życie...wolniej , szybciej...ale bez mojego zupełnie wkładu a tylko z moim milczącym udziałem i przyzwoleniem.
Piszę to....dla siebie i innych..."ku pamięci" i "ku przestrodze"....dla siebie, bym z powodu strachu, braku widocznych i łatwych rozwiązań.... nigdy do tego powracać nie chciała.
Do tego "wygodnictwa", choć tak często ciężko opłaconego potokami łez, stresem, czasem rozstrojem nerwowym, apatią, smutkiem, żalem, depresją....ale mimo wszystko...wygodnictwa, nic nierobienia, udawania, że problemów brak, czekania na innych... aż zrobią, aż się zmienią....

Żeby mi było dobrze...sama muszę się zmienić/zmieniać...tak jak zmienia się życie wokół mnie.

Od jakiegoś już czasu, prócz literatury o wiadomej tematyce....szukam i szukam i szukam....nowych, innych spojrzeń na to co mnie zatruwało przez tyle lat.
Ostatnio trafiłam na "samo sedno"mojej dysfunkcji....sama lepiej bym chyba tego nie opisała, nie określiła.

cyt." My, partnerzy nałogowców, mieliśmy na grubo przed związaniem się z naszymi chorymi połówkami ogromny problem ze współzależnością, bo bardziej niż nas samych słuchaliśmy powinności. Każdy z nas dostał w genach lub wychowaniu skrypt z podpowiedziami jak NIE żyć własnym życiem. Wgrano nam go. Jako partnerzy pijaków czy narkomanów lub hazardzistów itp. wzięliśmy przypisane nam role, weszliśmy w nie i dopasowaliśmy się, ale i bez naszych partnerów niszczylibyśmy sobie życie jako WSPÓŁZALEŻNI – za bardzo przejmując się życiem i innymi, za bardzo reagując miast kreować."
http://femka.net/zbrodnia-wspoluzaleznienia/

Chciałam wrzucić w pamiętnik, bo to takie..."bardzo moje" odczucia, bardzo mocno się z tymi słowami identyfikuję, bardzo mocno je czuję, ale niech będzie dla szerszego grona czytelników, może ktoś ma podobne przemyślenia....
Poza tym wydaje mi się że tutaj łatwiej będzie sobie podyskutować z różnymi spojrzeniami na ten problem

[staaw]

Mysza, głęboki szacun za ten tekst...

[KICAJKA]

Myszaczku bardzo się cieszę,że tak prędko potrafiłaś "zdiagnozować" u siebie całą tą otoczkę,
o której większość, bardzo długo nie ma zielonego pojęcia

Niestety nasza "przeszłość" zawsze jest związana z "przyszłością"-
tylko odnas zależy w jaki sposób i jak długo,oraz z jakim skutkiem
będziemy nad tym pracować.

Ja wiedziałam,że zostanie we mnie "to cóś" na zawsze i muszę pilnować
aby wszystko działało prawidłowo.

A po tylu już latach,wciąż znajduję rzeczy o których nie miałam pojęcia

Na szczęście, dzięki Dekadencji i Wam mogę wiele rzeczy wyłapać i skorygować.

[Mysza]

Dziekuję Staawciu i Kicajko
biorę to sobie jako "wynagrodzenie" za odwagę kiedy to siadałam przed terapeutką, lub stawałam przed lustrem i obalałam mit jaka to.....nieskończenie doskonała....byłam...
trudne i bardzo bolesne doświadczenie, jednak z perspektywy czasu ogromnie przydatne i bez tego ....ani kroku do przodu......
a przecież wciąż idę.....

[pietruszka]

Mysza, tak czytam Ciebie i jestem pełna podziwu. Kawał dobrej roboty odwaliłaś nad sobą i to widać (a raczej można wyczytać). I wiesz co najważniejsze w tej orce, którą wykonałaś? Zdjęłaś różowe okulary i przyjrzałaś się sobie realnie, chociaż to obdzieranie do nagiej prawdy boli pewnie nieraz potwornie? Pamiętam, że sama nieraz wyłam wręcz z bólu, kiedy spod kolejnych warstw masek, ubranek, przebieranek, mechanizmów obronnych wyłaziłam na świat ja, bezbronna a jednak nie tak kryształowo czysta i rozlatywałam się kawałki. A potem się składałam z powrotem, zyskując po drodze świadomość, że część tych wstydliwych wewnętrznych przypadłości to nie moja wina, ze dostałam je niejako "w bagażu" na życie od najważniejszych osób w moim życiu. Że i owszem, choć mogę się teraz usprawiedliwić nieświadomością, to teraz już nie ma zlituj się i lepiej zacząć inaczej, zmienić się, ćwiczyć inne zachowania, przemyśleć, czy to, co i było dobre dla innych jest dobre dla mnie a przede wszystkim zacząć działać a nie siedzieć z założonymi rękami.


A co do tekstu? Podobne przemyślenia autorka zmieściła (o ile dobrze pamiętam) w swojej książce "Buty mojego męża". Wiem, że swojego czasu przez Polskę przebiegła dyskusja na temat terminologii czy to co nas dotknęło (same sobie to zrobiłyśmy? nie tak całkiem same? ) to powinno nazywać się "współzależność" czy "współuzależnienie". Zgadzam się, że termin współuzależnienie nie jest zbyt szczęśliwym tłumaczeniem angielskiego określenia "Co-dependence", niejako stawiając żonę, partnerkę, męża, partnera, dziecko osoby pijącej nałogowo w roli współwinnych uzależnieniu. Kiedyś to też wywoływało we mnie bunt, złość. Ale... teraz mi przeszło... Wiem, co sama myślę o współuzależnieniu, wiem, jaka jest terapia tego świństwa, wiem jakie moje zachowania z tego wynikają, a że cóż nazwa jest ciut nieadekwatna? Trudno, stało się. Co ciekawe nie spotkałam się z jakąś większą akcją protestacyjną ze strony współuzależnionych, żeby to zmienić. Zresztą, czy da się zmienić coś, co weszło w język na stałe, przebija się na powierzchnię.


Myślę, że ważniejsze od nazewnictwa, że coraz głośniej się o tym mówi. Ze słowem współuzależnienie coraz częściej spotykam się w gazetach serialach, kulturze popularnej. I bardzo dobrze. Te 6 lat temu, kiedy wlazłam na pierwsze forum alkoholowe dla mnie szokiem było to określenie, przeczytałam je wtedy po raz pierwszy w życiu. Cieszę się, że zaczyna się o tym coraz więcej mówić. I o tym, ze jest pomoc dla takich osób jak ja.

A nazwa? Nazwa jest tylko nazwą. Tak samo leczy się gruźlicę, bez względu na to, czy nazwie się ją suchotami, tuberculosis, tuberkulozą, phthisis, wasting disease; white plague. I myślę, ze najważniejsze - to wyjść z tego paskudztwa, a nazwa? A kij tam z nazwą.




A tak na marginesie. Rozbawił mnie do łez jeden z komentarzy pod artykułem:

Cytat:

JUREK 13 marca 2010 - 19:11 ŻONA USIŁOWAŁA UZALEŻNIĆ MNIE PRZEZ CAŁĄ NASZA ZNAJOMOŚĆ.NIE BARDZO TO ROZUMIAŁEM I NIGDY NIE CHCIAŁEM SIĘ Z TYM POGODZIĆ.MÓJ BUNT I SPRZECIW NIC NIE WNOSIŁY. NIE PODDAŁEM SIĘ ALE WPROWADZAŁEM SIĘ W PICIE ALKOHOLU NAZWANO MNIE ALKOHOLIKIEM. NIE CZUJĘ SIĘ TYM. PO KONTAKCIE ŻONY Z TERAPIĄ UZALEŻNIEŃ WIELE SIĘ ZMIENIA. JA TEŻ CHODZĘ. BĘDĘ ŻONIE POMAGAŁ W UKSZTAŁTOWANIU INNYCH NIŻ DOTYCHCZAS POSTAW I ZACHOWAŃ.

[Flandria]

ja tak w kwestii nazewnictwa ...

jestem przyzwyczajona do tego, że określenie "współzależność" ma wydźwięk pozytywny.
Żyjemy w społeczeństwie pełnym różnego rodzaju współzależności, dzięki temu szybciej się rozwijamy, więcej możemy się nauczyć, więcej osiągnąć i nie jesteśmy skazani tylko na siebie samych.
To nie współzależność jest problemem, problemem jest zależność.
Każdy z nas jako dziecko jest zależny - od rodziców i opiekunów. Później powinien nastąpić czas niezależności - fizycznej, psychicznej i emocjonalnej. Współzależność jest ostatnim - najbardziej dojrzałym - etapem rozwoju. To etap, w którym dzięki osiągniętej wcześniej niezależności tworzymy dobre, owocne relacje.

I osiągnięcia etapu pt. współzależność życzę i Wam i sobie
pozdrawiam

[Lila]

Myszaczku, dziękuję za to, że podzieliłaś się swoimi refleksjami.
Nie jest łatwo się do tego przyznać, ale bliski jest mi ten fragment

[Izzy]

ja również Ci dziękuję za to co napisałaś, że dałaś szansę początkującym aby to przeczytać; zrozumiałam jedno-daleka droga przede mną....

[pietruszka]

[Mysza]

Racja, nie o nazewnictwo tu chodzi, a właśnie o naszą, czyli współuzależnionych samoświadomość....
Bo najprościej jest...całe zło, niepowodzenia w życiu, niespełnienie... wytłumaczyć jednym....bo on pije....jakież to wygodne....
Ze wszystkiego nas tłumaczy, na wszystko daje odpowiedż...i możemy sobie wygodnie pozostać w tej pozie cierpiętnicy, czekając na litościwe głaskanie po głowie...ewentualnie przyznać tylko...no tak, jesteśmy wprawdzie współuzależnione...ale przecież...to on pije.

Tylko dopóki my będziemy tą dysfunkcję pielęgnować i nie bedziemy chciały się nią zająć, bo to obnaży trochę inną naszą twarz, a większość z nas nie jest gotowa ani chętna, taką twarz zobaczyć ....dopóty on bedzie pił... bił.... będzie... hazardzistą... narkomanem...seksoholikiem...itp, itd.
Uzależnione będziemy od jego akceptacji i jego uznania. Jego obecności, jego potrzeb, jego miłości lub jej braku. A przecież nasze życie nie od tego powinno zależeć, nie w takich rękach powinno być.

I dlatego ważne jest, by potrafić przyznać się przed samą sobą, że nie jestem taka jaka myślałam że jestem,że też robie błędy i wreszcie, że...
za swoje życie....odpowiadam ja sama

A że boli...no cóż każde nowe życie przecież w bólach na świat przychodzi

[ulena]

Myszaczku wielkieś uczyniła zawieruchy w sercu, moim . Do mnie powoli dociera , że moja kryształowość jakaś taka mętna jest i dzięki takim tekstom upewmniam się coraz bardziej w tej swojej niedoskonałości , niedostosowaniu się do świata, a do tej pory uważałam że to świat do mnie powinien się dostosować . Dziękuję Ci bardzo i życzę Ci dalszych sukcesów , bo taka osóbka jak Ty napewno na laurach nie spocznie

[Klara]

Zabiłaś mi sporego klina Myszaczku
Łapię się na tym, że już nie wiem, które moje działania wynikają ze zwykłych ludzkich relacji, z konieczności oddania kawałka swojej "niepodległości" w zamian za kawałek cudzej.
Nie wiem, czy granice, które postawiłam są tam, gdzie trzeba i czy je w ogóle mam?
Nie wiem.
Chyba jest mi potrzebna jeszcze jedna terapia

[Wuśka.]

Mysza przeczytałam ten tekst z wielkim zainteresowaniem.
Kroczę po tej drodze od niedawna i takie przesłania są dla mnie ważne.
Nazwa jak nazwa, mi ona nie przeszkadza.

[Mysza]

[Klara]