Forum Wolnych od Alkoholu

[eloy]

bo mam dwie opcje na wyprowadzkę pterodaktyll:
1. Pod most
2. Pod molo

zastanawiam się codziennie która z tych opcji jest bardziej na czasie. Nie mam dokąd się wynieść, nie mam kasy na to.

raf ostatni raz siłę na marzenia, jakiekolwiek plany miałem ponad 10 lat temu. Od tego czasu zmieniło się bardzo wiele we mnie, wiele umarło. Gdybym dostał od kogoś pomocną dłoń kilkanaście lat temu dziś mogłby być inaczej, ale wszyscy na około woleli udawać, że problem nie istnieje. Cała moja rodzina i ze strony matki i ze strony ojca, wszyscy oni wiedzieli o tym co się dzieje u nas w domu, wiedzieli że ona cheleje. Nikt nic nie zrobił, NIC.

[KICAJKA]

[Flandria]

wow Eloy, jak Ty piszesz!

to dla Ciebie (mnie ostatnio ten tekst bardzo poprawił nastrój) :
“Nagle poraziła mnie pewna myśl: po raz pierwszy w życiu objawiła mi się prawda po tylekroć wplatana w pieśni przez poetów i ogłaszana najwyższą mądrością przez filozofów, a mianowicie, że miłość jest najwyższym i najszlachetniejszym celem, do jakiego może dążyć człowiek. Zrozumiałem, że nawet ktoś, komu wszystko na tym świecie odebrano, wciąż może zaznać prawdziwego szczęścia, choćby nawet przez krótką chwilę, za sprawą kontemplacji tego, co najbardziej ukochał.” Victor Frankl

pozdrawiam cieplutko

[pterodaktyll]

[Klara]

Cytat:

Jeżeli chodzi o leki to brałem je gdy chodziłem na terapię a to było ponad 3 lata temu.

Myślę, że byłoby dobrze, gdybyś na początek wybrał się do specjalisty.
Jeśli nie ponowna terapia, to może psychiatra, żeby Cię podniósł z tej depresji.
Przecież nie możesz spędzić całego życia z matką alkoholiczką na plecach. MUSISZ znaleźć siłę na to, żeby się od tego wyzwolić!

[Jacek]

[pietruszka]

Witaj Eloy.
Przede wszystkim pięknie piszesz, masz to coś, ten pazur, dryg do pisania, a przede wszystkim przekładania swoich emocjonalnych bóli na słowa, choć z drugiej strony taplanie się w rozpaczy z reguły nie wnosi nic dobrego w nasze życie. Mam zatem nadzieję, ze użyjesz swojego pióra do opisywania całego kolorytu świat, a nie tylko czerni, bieli i wszelkich odcieni szarości.

Mój dom rodzinny też jest domem dysfunkcyjnym, fakt, nie ma (a raczej nie było) w nim alkoholizmu, ale był ojciec pracoholik, despota i choleryk, teraz zamieniający się w dewota i wieczornego spijacza różnych wykwintnych trunków. Matka zagubiona, wychowana od 5 roku życia w internacie u sióstr zakonnych, w wiecznym konflikcie ze swoją matką, z wieczna depresją, najczęściej emocjonalnie niedostępna.

Miałam 23 lata, kiedy podjęłam decyzję o wyprowadzce z domu. Tez nie było to łatwe z powodów finansowych, ale wynajęłam mieszkanie z koleżanką, a głównym menu był chleb i wielkie słoje z pasztetem (takie najtańsze smarowidła, które kupowało się w półlitrowych słojach). Mieszkanie było obrzydliwe, te tapety jeszcze mi się śnią, ale miało jedną zaletę, było tak blisko centrum, że wielu znajomych zachodziło do nas w odwiedziny, I tak od czasu do czasu miałyśmy kawę, herbatę, a nawet cukier. Ba... koledzy zostawiali czasem jakieś butelki po piwie, to i można było sobie poszaleć, kupić bułki, a nawet jakieś warzywo, czy żółtego sera. Papierosy kupowało się najtańsze bez filtra i paliło w szklanych lufkach.

Gorsza w tamtych czasach była reakcja rodziny - wtedy rzadko kto wynajmował mieszkanie, a co dopiero samotna dziewczyna. Grzeczne dziewczynki wychodziły z domu rodzinnego za mąż, a nie zaliczały po drodze jakiś podejrzanych kawalerek. Babcia zamawiała msze "o powrót wnuczki na łono rodziny" (Mam zachowaną kopię jednego takiego egzorcyzmu nad moja duszą). Rodzice załamywali ręce, czy ja przypadkiem nie jestem innej orientacji... bo jeżeli ja tak bardzo chcę... z tą koleżanką
Ojciec zaciągnął mnie nawet do psychologa, który jak się okazało miał mi wyperswadować moje walnięte zachowania, a przynajmniej sprawdzić, na jaką chorobę psychiczną zapadłam i czy da się to wszystko uleczyć i za ile

A ja po prostu chciałam być samodzielna, sprawdzić, czy umiem żyć na własny rachunek i stanowczo miałam dość schiz, które panowały w moim domu. I było ciężko, było trudno, ale przekonałam się że jeśli czegoś bardzo chce to sobie poradzi. Wiele życzy w życiu mi również nie wyszło, jedna firma, druga firma, praca, która z jednej strony była super wyzwaniem i darem finansowym od losu, po jakimś czasie okazała się nie do zniesienia z czysto fizycznego punktu widzenia. Podobnie było ze związkami w moim życiu, raz, drugi nie wypał. w końcu jak trafił się anioł to alkoholik, co jeszcze trochę i by się w diabła zmienił. Ot bo "Życie jest jak pudełko czekoladek, nigdy nie wiesz, co się trafi." jak mawiał mój ulubieniec Forrest Gump.

[sabatka]

[evita]

Witaj Eloy i będę mało orginalna powtarzając po poprzednikach - pięknie potrafisz wyrażać swoją duszę w słowach
Szkoda tylko, że te słowa są krzykiem cierpiącej duszy i ciała a nie radosną poezją ... Najlepiej byłoby mi teraz rzucić sloganami typu nie poddawaj się, walcz o siebie, zostaw przeszłość za sobą itp Tyle, że to do końca i tak niczego nie rozwiąże w Twojej sytuacji ! Twoja wyjątkowa wrażliwość stała się twoim przekleństwem. Nie potrafisz zrozumieć rzeczy tak zwyczajnie i prosto - jest alkoholizm a to jest choroba - bez zgłębiania problemu wraz z całą swoją paskudną otoczką. Widząc matkę jak sięga po pierwszego porannego klina nie myślisz o tym, że za chwilę będzie wstawiona ale w myślach masz projekcję filmu z całego swojego współpijanego życia. Ciężko będzie Ci wyrwać się z tego marazmu bez pomocy dobrego specjalisty. Działaj jednakże i nie doprowadzaj do myśli o samounicestwieniu bo wbrew pozorom Twoje życie to nie tylko Ty i Twoja matka, może też być naprawdę pięknie Życzę Ci abyś pewnego dnia otwarł rano oczy i poprzez pryzmat tego co zwykle widzisz sięgnął wzrokiem gdzieś dalej i zauważył, że warto żyć i się uśmiechać

[milutka]

[jal]

Aby komuś można było pomóc, należy wpierw pomóc sobie... a Ty na to zasługujesz.

PD - janusz

[montreal]

Powtórzę - jak by nie było, samymi słowami nie wygrasz. Nigdy. Chyba tylko wtedy, kiedy zajmujesz się Literaturą.
Mam 35 lat, jestem Alkoholikiem nie wiadomo jak związanym ze zmarłym ojcem, też Alkoholikiem.
Jestem związany z pretensjami.
Ze Sztuką.
Z Moniką.
I z całą masą rzeczy, zjawisk, osób.
Terapeutycznie musiałbym zrezygnować z powyższych. Montrealowato - nie będę rezygnował z niczego.
Trzeźwienie to cholernie trudna sprawa.
Paradoksalnie - strasznie prosta.

[evita]

[milutka]

Eloy odezwij się .....

[evita]