Forum Wolnych od Alkoholu

Wojti.aspi · Milczek Wiek: 40 Dołączył: 10 Wrz 2011 Posty: 8

Witam!

Mam 26 lat. Na wstępie zaznaczę, że urodziłem się z wrodzoną przypadłością ze spektrum autystycznego, w związku z którą uczęszczam do szpitala na odział dzienny, na rehabilitację. Poza tym, że mam pewne trudności przystosowawcze i społeczne (gwoli większej jasności, to w znacznym stopniu nie umiem prowadzić dorosłego życia, umówić się na randkę, pójść do pracy itp.), poza tymi przeciwnościami wiodę nawet szczęśliwe życie - staram się zajmować swoimi zainteresowaniami, a pod koniec dnia... no właśnie, czasem wybieram się na "piwo"/piwa. Niestety nie kończy się to u mnie na jednym czy dwóch piwach, tylko trwa dotąd aż na ogół zasypiam. Obserwuję też u siebie zdecydowane pogorszenie pamięci, już i tak bardzo słabej, jakoś tak od dzieciństwa. Co gorsza pod wpływem smaków, jak to określił mój kolega, jak braknie mi mojego alkoholu, zdarza się, że otwieram barek rodziców gdy ich nie ma, no i staje przed wiadomym dylematem moralnym. Ostatecznie mówię sobie, że pożyczę, a potem oddam. Nie zawszę zdążę to niestety oddać i strasznie później mi głupio... Rozważam zwrócenie się o pomoc, mam jednak przed tym spore obawy, o których piszę w dalszej części postu.

Ostatnio próbowałem powiedzieć o tym, że popijam, mojej pani psycholożce, ale kiedy zapytała, jakie to są ilości, to przestraszyłem się i udzieliłem wykrętnej odpowiedzi. Czego tak się zaś boję, to że te niewiele rzeczy, które mnie w tym nieco innym życiu cieszy, wśród jakich są te jedyne spotkania moje z rówieśnikami w lokalu piwie (choć i tam mój kontakt z nimi jest na dystans, siedzę na "bezpieczną odległość"), że mianowicie ta z niewielu owych rzeczy zostanie objęta nadzorem (chodzi o opiekę nade mną personelu medycznego pod tym kątem) i już w ogóle, jak miałem jeszcze namiastkę w miarę barwnego życia, tak ta nawet tyleczka się skończy. Moje życie nigdy nie będzie już tak wyglądało jeśli o tym powiem w szpitalu. Z drugiej strony moje zdrowie, moja pamięć, wydają się słabnąć w oczach. Co tu kurczę robić...

Wiem, że w takich nietypowych sytuacjach, skomplikowanych o tę moją przypadłość, mogę nie otrzymać rady po jednym poście, dlatego chciałbym tu o tym po prostu pogadać, poprosić o rozmowę.