Forum Wolnych od Alkoholu

DebbieH · Milczek Dołączyła: 02 Lis 2011 Posty: 8

No czyli już wszystko jasne. Podręcznikowa faza muru. Zaczęło się jakieś dwa-trzy tygodnie temu, totalna rezygnacja wymieszana ze skokami napięcia, które szybko zaczęły zamieniać się ze stanów zwyżkowych w ataki rozdrażnienia i złości. Teraz została już tylko ciężka rezygnacja. Wiem, przechodzą przez to wszyscy i najczęściej kończy się zapiciem:/ Lekarz psychiatra z OTU proponował mi już dwa tygodnie temu antydepresant, jednak nie chciałam, bo czułam, że nie jest tak źle. Teraz czuję, że jest źle, że przepaliły mi się obwody, mogę wykonywać proste czynności, każda bardziej skomplikowana rozkłada mnie na łopatki. Taki metafizyczny bezsens, nie tylko "trzeźwego życia", ale życia w ogóle. Przechodziłam w życiu, jeszcze pijącym, dwa dłuższe epizody depresyjne i to jest właśnie ten rodzaj zamglenia rzeczywistości. Jakby ktoś mi podmienił mózg z jakąś rozmoczoną brudną szmatą. Brr...
Kochani, jako że trzeba to przetrwać, może zechcecie podzielić się tutaj swoimi doświadczeniami z tego etapu...może zrobi się jakoś raźniej. Jaka była Wasza faza muru?

szymon

DebbieH · Milczek Dołączyła: 02 Lis 2011 Posty: 8

- chodzę na terapię, grupowa 2 razy w tygodniu po 3h + indywidualna (chociaż ostatnio umówienie się do terapeuty prowadzącego jest prawdziwie karkołomne i najbliższy termin mam za 3 tygodnie)

- chodzę na zajęcia na studiach 3-4 w tygodniu; zawsze sprawiało mi to przyjemność, teraz jak już tam dojdę i jestem aktywna to potem czuję się jakbym przewaliła tonę węgla

- kończę kurs prawa jazdy i to w sumie chyba jest subiektywnie najprzyjemniejsze, bo instruktor w końcu zamknął japę i nie gada w kółko, tylko zwraca uwagę na błędy; chociaż mam wrażenie, że moja koncentracja to jakaś porażka. Jednak te 2 godziny 2-3 razy tygodniowo jakoś odświeżają mi mózg, bo w trakcie jeżdżenia nie myślę (jeszcze), tylko funkcjonuję raczej odruchowo

- moja praca jest głównie samodzielna/ z domu. niestety, lub stety jest to praca twórcza, na różnych polach. z tego się utrzymuję. do całości dochodzi lęk, że z takim poziomiem poznawczym w życiu nie stworzę już niczego. Każdy moja najważniejsza działalność jest przez to zahamowana (muzyka). nie mogę słuchać ani cudzej, ani własnej.

- funkcjonuję na zasadzie zautomatyzowanego łancucha: wstać, sprzątnąć, posłać, zjeść, wyjść, wrócić, wyprać. od jakiegoś czasu rozkojarzenie jest tak nieznośne, że jakiekolwiek zakłócenie planowanej następnej czynności (muszę to robić z chwili na chwilę, bo myślenie co zrobię jutro przerasta mnie i następuje przerwanie łańcucha) owocuje totalną bezsilnością

Kurdekurdekurde. Co robić jak nie da się nic robić.

szymon

DebbieH · Milczek Dołączyła: 02 Lis 2011 Posty: 8

wiesz robie to co robiłam, ale z innym skutkiem. fejs mnie boli od tej maski. jako natura perfekcjonistyczna nie dam po sobie nic poznać, a jak tylko przekraczam próg domu jest zupełny out, rozpacz, rezygnacja. może tak właśnie wygląda "prawdziwe życie".

szymon

Olin

Ja ostanio zapilam,wlasnie w fazie muru.Ale wiesz co nie faza muru byla powodem mojego zapicia.Ja poprostu chcialam zapic,no i znalazl sie nawet powod,czyli to ze bylam smutna i rozdrazniona.Zaczelm uzlac sie nd soba no i zapilam,bo tego chcialam.

Teraz nadal ja mam(depresja,zrezygnowanie,szarosc...).Staram sie nie walczyc.Czuje sie zle i sie z tym godze.Powtarzam sobie ze to normalne,ze tak reaguje moj mozg na to ze alkoholu nie dostaje.Jestem smutna i zdekoncentrowana ale nie ukrywam tego przed najblizszym otoczniem.Przed sama soba tez nie,mowie sobie ze jestem smutna i zdekoncentrowana to tak teraz jest i zupelnie sie z tym godze,wiedzac ze to kiedys minie.Siedze i smuce sie,widze wszystko w czarnych kolorach i jestem z tym pogodzona,ze tak musi teraz byc.Wtedy zawsze pojawia sie mysl ze bedzie lepiej.Staram sie tez nie uzlalac na soba(tak jak to bylo przed ostanim zapiciem) i nie budowac w sobie jeszcze wiekszego zreygnowania poprze uzalanie sie.Biore to wszystko takim jakim jest i nie probuje nic zmieniac i wlaczyc z depresja.Godze sie ze ona jest i musze ja przejsc taka jaka jest.Jestem smutna to sie smuce,chce mi sie wyc to wyje,nic mi teraz nie wychodzi,to tak widocznie musi teraz byc.Wszystko to przezywam z mysla ze bedzie lepiej,bo nadzieja umiera ostania.
Pomagaja mi tez gry logiczne,takie proste z internetu,typu Zuma,Sudoku,krzyzowki......Gdy czuje ze jest bardzo zle,zajmuje sie wlasnie tym,gram w takie gierki,wtedy mozg zajmuje sie czyms innym i mam chwile oddechu od natarczywych mysli i cwicza koncentracje.To mi teraz daje chwile wytchnienia.Tak jak dobra ksiazka czy fajny film,czy smieszne filmiki z internetu.

Trzymaj sie.

Sapcia · Małomówny Wiek: 66 Dołączyła: 28 Paź 2011 Posty: 20

szymon

Jędrek

szymon

endriu · _________________ Nie piję od 29.04.2011

ja w fazie muru byłem na terapii dziennej i zwolnieniu lekarskim
przeżyłem tą fazę niczym miodową

i nie zapiłem

DebbieH, u Ciebie coś nie tak z HALTem chyba, nie jesteś zbytnio zmęczona?

DebbieH · Milczek Dołączyła: 02 Lis 2011 Posty: 8

Zmęczona...hmm. Trudno powiedzieć. Jestem typem pracoholicznym (w pakiecie). Alkohol w moim przypadku pełnił fukcję "zagłuszacza" zmęczenia m.in. i poczucia, że coś nie zostało wykonane doskonale. To działało tak, że rozpęd, rozpęd i sruu...całkowite zatrzymanie, rozmemłanie i chlanie na smutno. Pięć lat temu, jak jeszcze może byłam w ostrzegawczej fazie uzależnienia leczyłam się na depresję. Z 1,5 roku. Ta depresja też była "skutkiem" takiego silnego rozpędu, rozłożyłam się zupełnie, byłam bez pracy, poszłam na dziekankę i głównie leżałam patrząc w sufit. Wygrzebałam się na lekach, na lekach zaczęłam pić dużo, dużo więcej (mądralina), bo leki też między innymi zwiększają tolerancję, zdecydowanie...przeszłam terapię, odstawiłam leki, ale pić nie przestałam. Przestałam 3 miesiące temu.
Zmęczenie, czy też stan depresyjny jako całość w jakim się obecnie znajduję odbiera mi całkowicie cel. wielkie "po co" wyświetla mi się co chwila. Zważywszy na to, iż mózg jest szmatą to odpowiedź, albo odpowiedzi na to pytanie nie pojawiają się, nawet na zasadzie doraźnych samopomocy.
Nie czuję głodu, przestaję czuć smak, chociaż zmuszam się do jedzenia. Zmęczenie jest permanentne, nawet po przpeisowych 8h snu w wietrzonym pomeiszczeniu. Zła też już nie jestem. Samotna - owszem, ale zmuszam się mimo wyraźnego wstrętu. Sformalizowane struktury typu terapia czy mityng- ok, na zasadzie zadania. Nieformalne kontakty- męka.
Całe szczęście są fora. Tu nikt nie widzi mojej twarzy, obecnie o konsystencji cokolwiek płynnej.

szymon

Alkoholik72

Ale naprawdę nie musisz być sama, nie powinnaś być sama. Wokoło jest wielu ludzi którzy chcą ci pomóc i pomogą jeżeli na to pozwolisz. Ja dopóki nie otworzyłem oczu - nie widziałem ich. Dopóki patrzyłem przez pryzmat własnego ego, dopóki wszyscy wokoło tak naprawdę służyli mi do osiągania własnych celów - a ich postępowanie inaczej niż chciałem wywoływało frustrację i złość, dopóki w istotach wokoło nie zauważyłem innych ludzi... a to nie było proste - bo i ja musiałem wspiąć się na wyżyny i spróbować być człowiekiem...
Jednym z największych darów wspólnoty AA - była właśnie przyjaźń której tak naprawdę nigdy nie znałem. Wystarczyło się otworzyć, być wrażliwym na drugiego człowieka, zainteresować się nim - i nagle moje życie zapełniło się wieloma ludźmi.
Ale to było działanie. Dziś rozumiem czemu byłem sam i przepracowałem to. To co w pierwszym momencie zobaczyłem - nie spodobało mi się

:)
Ale każdy z nas ma szansę się zmieniać. Może spróbuj ( jak masz już ochotę) realizować program wspólnoty AA? Doświadczenia wielu pokazują - że zrealizowany z pełna uczciwością wobec samego siebie. z przyjacielem który to już przeszedł przynosi wymierne efekty.
Ale każdy z nas ma prawo podejmować decyzje - i ponosić konsekwencje... Ja wiem ze sam sobie rady bym nie dał. Bo nie dawałem - pomimo tego jak bardzo wierzyłem że daję... . Skutki - napisałem o tym w blogu.. olbrzymie kłopoty finansowe, przechlane dzieciństwo dzieci, wiele ran i krzywd.. ech..
Proszę - dokonaj dobrego wyboru...