Forum Wolnych od Alkoholu

[Gabi74]

Witam, mam pytanie do osób uzależnionych - co Wam pomogło w zaakceptowaniu tego, że jesteście uzależnieni? Jeżeli ktoś chciałby podzielić się swoimi będę wdzięczna.

[Janioł]

[szymon]

[Alkoholik72]

Terapia dała mi dużo do myślenia - po czym musiałem sobie udowodnić że naprawdę jestem..
Bolało oj bolało to udowadnianie...
Ale tak naprawdę zrozumiałem realizując program wspólnoty AA wraz z drugim człowiekiem - alkoholikiem ( zwanym we wspólnocie sponsorem).
Dopiero wtedy tak naprawdę szczerze byłem w stanie spojrzeć na własne życie, dokonania, sposób myślenia itd..
Co więcej - dzisiaj nie dość że w pełni zaakceptowałem swoją chorobę - to jestem bardzo wdzięczny za to że ją mam. Bo jestem szczęśliwym alkoholikiem. A jestem szczęśliwy tylko dlatego że osiągnąłem swoje dno, tyle nawyrabiałem w życiu że zmuszony byłem do tego by się zmieniać. Bo w trzeźwieniu nie chodzi o zaprzestanie picia.. jak pewnie wiesz. To jest konieczny pierwszy krok do prawdziwych wspaniałych zmian.
Jeżeli nie był bym alkoholikiem - nic nie było by zdolne do zmuszenia mnie do zmiany swojej postawy, spostrzegania innych ludzi, zmiany systemu wartości, do nauki by być człowiekiem...
Ale do tego każdy musi już dojść sam. Moją drogę opisałem w skrócie na swoim blogu - i tam też opisałem dokładniej co zmusiło mnie do działania - i co zrobiłem by pogodzić się z prawdą..

[Janioł]

[Alkoholik72]

CHeche.. taaa..
Nie mam wątpliwości. Wiem jak żyłem, czym się kierowałem, jak postępowałem od szczeniaka. I w wiele rzeczy nie mogę wplątywać alkoholu. Owszem z czasem stał się poważnym problemem - ale.. to ja postępowałem tak a nie inaczej.
Wszystko zależy oczywiście przez pojęcie "na tyle ok że nie musiałbym się zmieniać " :)
Wiesz. .zmiany rozwiązały większość problemów które mnie dotychczas dręczyły. Wdrażanie programu w życie i ciągła praca nad sobą pozwoliły mi uczyć się życia od nowa...
Tylko ten program na prawdę może realizować każdy z ludzi bez względu na wiek, płeć, rasę i ew. uzależnienia. Jest duże prawdopodobieństwo że pomógłby każdemu.
Tylko.. nie wyobrażam sobie siły która zmusiła by mnie do jego realizacji. Tego czy jakiegokolwiek innego. Wiesz.. jakoś nie znam zbyt wielu ludzi którzy zachowują się jak suk..... Gn....., deb.... - czyli tak jak ja się zachowywałem - i samodzielnie - ot tak, sami z siebie zechcieli by cokolwiek z sobą robić... Ja uważałem że jestem najmądrzejszy, wiedziałem najlepiej, i postępowałem ok ( tak się oszukiwałem..) - więc po co było by coś robić? Co mogło by spowodować bym zapragnął odzyskać wiarę, bym poznał swoje wady ( których nie miałem..) bym zapragnął z nimi walczyć bym.. ech..
Nie - nie alkohol był w moim życiu największym problemem. Alkoholizm był skutkiem mojego postępowania , moich wyborów, moich wad, mojego sposobu myślenia itd itd.. To był skutek a nie przyczyna.
I jestem dzisiaj tego pewny...

[staaw]

[Alkoholik72]

I chyba dopiero w momencie jak to zrozumiałem - zaczęło się prawdziwe trzeźwienie. I całkowite pogodzenie się rzeczywistością.

[Janioł]

[staaw]

[Gabi74]

Odstawienie kieliszka, to powrót do dnia wypicia pierwszego drinka, trzeźwienie to naprawianie czasów z PRZED picia... Tak ja to rozumiem...[/quote]

Bardzo to trafnie ująłeś. Ja mam poczucie, że ze względu na to, że zaczęłam kontakt z alkoholem w wieku nastu lat nigdy nie dorosłam. Rozstanie z piciem i pójście na terapię daje mi szansę nareszcie na wejście w dorosłość.

[Gabi74]

[Jędrek]