Forum Wolnych od Alkoholu

[staaw]

[espresso]

U mnie pokutuje "wszystko albo nic" i uczę się tego wspaniałego "złotego środka"
I dokładnie tak, ten umiar jest najtrudniejszy... Przerzucanie uwagi z alko na wszystko inne, ech ...

[olka]

[espresso]

Witajcie,

NIE WIERZYŁAM, naprawdę nie wierzyłam, mimo że napisało do mnie kilka osób z forum i przekonywało, że zmiana mojego stanu jest możliwa. Bliscy mi ludzie raz rozumieli, raz radzili (najbardziej chyba przez nas, chorych, znienawidzone) - "weź się w garść" Męczyłam się trochę, ale po jakimś czasie (kilku tygodniach) postanowiłam, że nie mogę tkwić trasie łóżko - kuchnia, bo przecież jestem młoda i pamiętałam siebie sprzed kilku miesięcy, że działałam, żyłam, a nie tylko trwałam w tej beznadziei.
Poza tym, na szczęście dla mnie, ale to rozumiem DZIŚ, z technicznego punktu widzenia - zbliżający się moment, kiedy skończy się kasa, a przerwanie zupełnie mojej pracy (jestem freelancerem) doprowadzi mnie do katastrofy (choć było mi zupełnie obojętne, że to stracę...bo już nie czułam nic, nawet tego, że praca to moja pasja!) - po prostu aspekt finansowy, bo utrzymuję się sama, popchnął mnie do gabinetu psychiatry i psychologa.

Oj, nie nie było łatwo...a stwierdzenie "ma pani depresję" odebrałam jako przekreślenie mnie jako człowieka (mam w pamięci obraz nieżyjącego już ojca, który miesiącami leżał w sypialni w depresji)...Nie wierzyłam, że to pomoże, ale z braku motywacji do czegokolwiek ... brałam leki, czytałam to forum, czytałam o chorobie. Na początku nie wierzyłam Wam tutaj i lekarzom, gdy mówili - rób trochę, ile możesz, odrobinę, bo to jednak pomaga w leczeniu farmakologicznym. Jak to RÓB ?!? ja mogę...leżeć tylko i nawet nie płakać, nie myśleć, po prostu ...wisieć gdzie pomiędzy...

Co jeszcze? MITYNGI, na to jedynie mogłam się zdobyć, bo czułam się bezpiecznie, nieoceniana i mogłam tam pójść, nic nie mówić, ale pobyć wśród ludzi. Poznałam ciekawe osoby, jak już się odezwałam w moim wieku, z podobnymi doświadczeniami depresji.

I? !!! 10 dni temu, przed wyjazdem zawodowym, gdzie powinnam pojechać, ale na dwa dni przed jeszcze było mi trudno to sobie wyobrazić - ZASKOCZYŁO !!! Zadziałały leki ( po siedmiu tygodniach), moje wyjście czasami do ludzi (izolacja w tej chorobie jest najbardziej niebezpieczna), wszystko razem. nie wierzyłam. Nie, nie, że wróciłam "do siebie" ale pojechałam i dałam radę, a po powrocie już nie wróciłam do schematu, który trwał od początku stycznia...czyli, najbezpieczniej przystani i jednocześnie najbardziej znienawidzonej, bo pokazującej mi bezsens mojego istnienia, czyli łóżka.

Powoli odbudowuję siebie, bez pośpiechu, bo jestem jeszcze słaba. Ale tymi małymi krokami idę do przodu. A nade wszystko CZUJĘ się lepiej, wracam do "żywych", wiadomo inna, nadal ze swoimi czarnymi myślami, bólem...ale ten mój pierwszy śmiech sprzed kilku dni jest bezcenny i był największą nagrodą dla mnie, że o siebie zawalczyłam!!!

I jeszcze stwierdzenie mojej terapeutki od uzależnienia - CZY WIESZ, ŻE PRZEZ TEN CAŁY CZAS JESTEŚ TRZEŹWA? ... o tym nie pomyślałam...a to już 11ście miesięcy.

Pozdrawiam wszystkich ciepło i życzę pogody i uśmiechu!

[Estera]

espresso, przyznam, że ze wzruszeniem przeczytałam to, co napisałaś
jako jedna z wielu ofiar depresji dokładnie rozumiem stany, o których piszesz. Tym bardziej cieszę się, że już zobaczyłaś światełko w tunelu i idziesz do przodu
teraz z perspektywy czasu wiem, że wbrew pozorom ta czarna dziura depresji, w której tkwiłam długo i beznadziejnie, to też był krok naprzód!
Życzę Ci, żebyś powolutku odzyskała siebie. W takim tempie, jakie jest najlepsze dla Ciebie. Tu sie nic nie da przyspieszyć, wszystko ma swój czas i miejsce.
Powodzenia i trzymam mocno kciuki!

[smokooka]

Wspaniale espresso!!! Wreszcie zaskoczyło, już nie wiedziałam, co jeszcze mogę Ci napisać, poza tym co już napisałam, cieszę się strasznie, bo martwiłam się o Ciebie. Wspaniały prezent mi na święta podarowałaś. Dobrze, że idziesz w swoim tempie, dobrze że trzeźwo, dobrze że wreszcie jesteś Całuski świąteczne

[espresso]

[espresso]

[smokooka]

Espresso gdzie jesteś???

[espresso]

Jestem, jestem Smokooka!
Po prostu dni nabrały tempa i jakoś tak nie zaglądałam tutaj do Was. Ale już jestem

Nadal biorę leki, dopiero latem będę powoli odstawiać, żeby jak to ujął obrazowo mój psychiatra "nie trzeba mnie było zbierać z podłogi "

Jedenasty miesiąc trzeźwości za mną, cieszę się każdym dniem, dbam o nowe zdrowe trzeźwe nawyki. Ten mój umysł, to jest niezły kobminator - niby proste HALT, ale tak chętnie o tym zapomina...
Więc się pilnuję i uśmiecham się, uczę siebie nowej.
Życzę Wam spokojnej, dobrej niedzieli

[Gonzo.pl]

Pozdro

[smokooka]

Hip, hip hurraaa!!!!!!! Strasznie się cieszę, "haltuj" się Espresso z powodzeniem, stosuj się do zaleceń psychiatry, obyś niczego w swoich nastrojach nie przegapiała, buziak

[espresso]

Wiesz, właśnie po to było to klapnięcie tyłkiem o podłogę
trudny czas, ale się zatrzymałam, zweryfikowałam swoje spojrzenie na rzeczywistość... i rozpoczęłam ten proces - poznawania emocji, nastrojów. Już nie pędzę i nie uciekam od siebie, bo to karkołomne założenie, ale tak pewnie na początku trzeźwienia jest łatwiej.
Piękne jest to, że dzięki Modlitwie o Pogodę Ducha, podchodzę ze spokojem do tego co będzie, bo zaczęłam naprawdę ufać...i nie mam już silnych lęków i strachów pt."co będzie za rogiem..." już wiem, że nawet te smutne dni są po coś, a najważniejsze, że jestem w tym trzeźwa !
Ściskam ciepło, Smokooka

[smokooka]

To dla mnie naprawdę ważne, że tak sobie wszystko układasz, przede wszystkim w głowie, modlitwa o Pogodę Ducha jest doskonała, a Desideratę zapewne też znasz. Bądź szczęśliwa
Cieszę się, że tak trudny okres przetrwałaś w trzeźwości i życzę naprawdę wszystkiego co dla Ciebie najnajlepsze w spokoju i tej ufności.

[Jędrek]