Forum Wolnych od Alkoholu

[smokooka]

Zmarł dziś mój teść. Kompletnie nie umiem się zachować, nie wiem co czuję. Zareagowałam na tę wiadomość równie bezsensownie jak na wiadomość o śmierci mojej matki. Tymi samymi słowami "żartujesz!" - czuję się absurdalnie wrzucona w emocje, których nie umiem.
Najbardziej zastanawia mnie czy będę umiała zachować się wspierająco i odpowiednio wobec mojego partnera. Chciał pojechać sam, kilkadziesiąt kilometrów od domu.
Kiedy Heniek, teść umierał był przy nim sąsiad, matka poszła gdzieś. Nie ma jej. Przyjechała policja i czekają na Jarka.
Dla Jarka ojciec był bardzo bardzo ważny. Mimo dwubiegunówki, mimo różnych awantur i pijaństwa bardzo go kochał. Jarek też kochał a żal za wszystkie złe rzeczy gdzieś sobie zrozumiał i ułożył. Do matki emocje są koszmarnie trudne i zaplątane. Jest "ciężką" alkoholiczką.
Zerwał z nimi prawie kontakty. Już jakieś trzy lata temu. Rzadko ich widywał. Może raz dwa razy w roku. Przez ich choroby i dla swojego spokoju.
Bardzo zależy mi, żeby Jarkowi pomóc, ale kompletnie nie wiem jak.
Jarek nie chciał, żeby ktoś z nim jechał, nie chciał, żeby ktoś oglądał jego zapijaczoną matkę. Sam nie pije 3 miesiące. Jest na terapii, na aa. Martwię się.

Kiedy umierała moja matka, nie poczułam nic. Dziś, mimo braku kontaktu z teściem, poczułam coś, miałam krótką migawkę, taką ulotną myśl o nim. On do mnie przyszedł.
Moja matka do dziś nie przyszła a minęło 3,5 roku.

Mam prawie 40 lat i nadal niewyobrażalne jest dla mnie to że ludzie umierają.
Piszę o tym w dda, bo na terapii przekonuję się jak bardzo nie umiem żyć, radzić sobie z emocjami, nie znam ich i nie rozumiem jakim cudem przeżyłam te 40 lat w takiej nieświadomości. Moje problemy wynikają z pochodzenia z toksycznej rodziny.
Czy to normalne, że w chwili dowiadywania się o czyjejś - istotnej osoby - śmierci nic nie czuję? Taką jakąś pustkę i brak satysfakcji z siebie (dotyczącej jakiegoś zaspokojenia emocji, czegoś w rodzaju poczucia właściwego przeżywania) i lęk?
Próbowałam umówić się do swojej terapeutki na cito, ale niestety na cito nie da się, pozajmowane ma terminy jutro i pojutrze, potem to już za późno na takie rozpatrywania. Trzeba jakoś działać już. Ja mogę nazwać swój stan zamrożeniem. Podobnie się czułam jak zmarła matka.
Co właściwie mam robić?
Jak Wy przyjmujecie podobne wiadomości i nawał emocji, których nawet nie umie się nazwać, nawał pytań do siebie, które nawet trudno wyartykułować? Może ktoś rozmawiał o czymś podobnym z terapeutą, ktoś to poukładał i ma tę "satysfakcję" z przeżywania właściwych emocji w takiej ciężkiej chwili?

[staaw]

[smokooka]

Dzięki Stasiu.

[Klara]

[yuraa]

wyrazy współczucia

[OSSA]

nie wiem co powiedzieć, bardzo mi przykro,

[szymon]

wyrazy współczucia

[pietruszka]

[Linka]

[kosmo]

Szczere wyrazy współczucia...

[smokooka]

Głównie chodzi mi o to, że mam zakorkowane emocje z gatunku trudnych, przykrych. One ze mnie nie wychodzą. Stąd ten brak jak to nazwałam "satysfakcji" z przeżywania, one są ale odczuwam je płytko, wiedząc, że są głębsze i za nic nei umiem się z nimi rozprawić aby poczuć ulgę.

[pannaJot]

[pietruszka]

[Krzysztof 41]

[Flandria]