Forum Wolnych od Alkoholu

[katleja]

jestem dda. Dzieciństwo upłynęło pod znakiem alkoholu i przemocy. Fizycznej i psychicznej. Długo nie umiałam wybaczyć rodzicom ani pogodzić sie z ich choroba. Robilam co mogłam żeby przestali pić, zajmowałam się domem i resztą rodzeństwa. Gdy chciałam się uwolnić, wyjechałam do innego miasta, ale wróciłam już po kilku miesiącach. Teraz od 2 lat na dobre mieszkam poza domem. Z odległości budzą się we mnie uczucia, bardzo czuję do nich tęsknotę, czuję wdzięczność za wiele rzeczy (mimo wszystko). A potem sobie mówię - przecież nie możesz zapomnieć im wyrządzonych krzywd!
Myślę jednak że wybaczenie dałoby mi ulgę w moim własnym życiu. Czy ktoś z Was ma podobnie? Jak nagle okazać uczucia? Żadne "kocham cie mamo/tato" nigdy nie przejdzie mi przez gardło. Ale ciągle o tym myślę. A może to jest tylko współuzależnienie? Może ich nie można kochać ?

[sabatka]

spróbuj wybaczyć
czasem da się zapomnieć na chwilę

[Flandria]

kiedyś mój tato przyszedł na moje urodziny z kwiatami (nie mieszkał już z nami) a ja wtedy uciekłam do łazienki i nie chciałam go widzieć
później długo nie potrafiłam sobie z tym poradzić - bo jak ja mogłam tak potraktować własnego ojca ? itd
dopiero dzięki terapii odkryłam, że tak naprawdę powodował mną strach, a te wszystkie wyrzuty sumienia były przez to, że mimo wszystko bardzo swojego ojca kocham

czy wybaczyłam ? chyba nie - nigdy mnie nie przeprosił za to wszystko co zrobił

z tego co wiem (dzięki książkom, terapii i tzw. autopsji) to naturalne jest to, że bardzo kochamy swoich rodziców i to mimo wszystko
ale
jeśli oczekujemy od rodziców ciepła, wsparcia itd to musimy się najpierw przygotować na ewentualne rozczarowanie - być może w Twoim przypadku będzie inaczej, ale najczęściej jest tak, że nasi rodzicie - uzależnieni, współuzależnieni - po prostu nie potrafią okazywać uczuć, ciepła ani nawet zrozumienia

ostatnio myślałam, ze mam zawał, strasznie się wystraszyłam, poszłam do lekarza - zlecił mi masę badań itd
bardzo się bałam iść z tymi wynikami itd i powiedziałam o swoich obawach mojej mamie - liczyłam na zwykłe "wszystko będzie dobrze, córeczko" - a usłyszałam, że wszystko to moja wina, bo źle się odżywiam, prowadzę zły tryb życia, jestem beznadziejna i skończę jako sprzątaczka bo do niczego więcej się nie nadaję to był jeden wielki wrzask - byłam cała roztrzesiona po tej rozmowie

w mądrych książkach piszą, że wybaczenie jest na końcu etapu "zdrowienia" - najpierw trzeba "rozliczyć" rodziców z ich błędów, poczuć złość itd, dopiero później wybaczyć - w przeciwnym razie cała ta złość, żal, rozpacz będą ciągle w nas i będziemy się ciągle o nie "potykać" w życiu

polecam lekturę "Toksyczni rodzice" Susan Forward - tam jest nawet rozdział o konfrontacji z rodzicami

[wolf]

[Flandria]

Wolf
u DDA/DDD problem polega na tym, że większość uczuć jest tłumiona

możesz mi nie wierzyć, ale ja dopiero niedawno poczułam coś takiego jak złość - wcześniej w jakimś sensie mi tego zabraniano - kiedy ktoś mi "dawał w pysk" uważałam, że mi się to po prostu należy - zero złości, raczej żal do siebie, że jestem taka beznadziejna - a później ni z tego ni z owego zdarzało mi się wybuchać

dopiero na terapii uświadomiłam sobie, że często kierowałam się strachem

zawsze odkąd pamiętam dziwiłam się, że ludzie mówią, że jestem smutna - bo z własnej perspektywy byłam zupełnie normalna

nie potrafię tego wytłumaczyć - chodzi mniej więcej o to, że jeśli ktoś mnie "kopnie" a ja nic nie czuję (złości, żalu itp) to znaczy, że te uczucia chowam pod dywan - problem polega na tym, że górka pod dywanem rośnie i można się o nią w końcu potknąć

terapia DDA polega m.in. na przeżywaniu uczuć z dzieciństwa - wyrzucaniu z siebie żalu, wstydu, złości, strachu, które w nas są i które nam przeszkadzają w normalnym funkcjonowaniu

[wolf]

[Flandria]

[utopia]

[utopia]

[Flandria]

[utopia]

ja wiem- ja jak mój ojciec przychodził pijany i robił awantury wchodziłam pod krzesło - i jak kiedyś przyszedł wujek przebrany za gwiazdora ja tez wlazłam pod krzesło- masakra jakaś i nie wyszłam- mała byłam ale strach pozostał- teraz jak mam jakiś problem to mówię że zamknęłabym się w szafie- podobno to krzesło mi towarzyszy- paranoja- ale przestaje już tłumaczyć wszystko DDA bo można wpaść w paranoje i większy smutek

ja wiem- ja jak mój ojciec przychodził pijany i robił awantury wchodziłam pod krzesło - i jak kiedyś przyszedł wujek przebrany za gwiazdora ja tez wlazłam pod krzesło- masakra jakaś i nie wyszłam- mała byłam ale strach pozostał- teraz jak mam jakiś problem to mówię że zamknęłabym się w szafie- podobno to krzesło mi towarzyszy- paranoja- ale przestaje już tłumaczyć wszystko DDA bo można wpaść w paranoje i większy smutek

[wolf]

[taki ósmy]

A tak w ogóle to uważam, że te całe DDA to jeden wielki bajer.
Wymysł tej bandy terapeutów, psychiatrów i psychologów

Po co im to potrzebne ? To proste. Byleby wiecej kasy wyrwać z NFZ i z kieszeni dzieci alkoholików.

Przypomina mi to słynne ADHD. Nie wiem po co to wymyslono ? Wracając do DDA.

Po co daleko szukać. Wystarczy rozejrzeć sie po naszym Forum i poczytac posty.
Zacznijmy od góry

Dajmy na to nasz Wiedzma. Nie wzrastała w rodzinie z problemem, a pomimo tego ze wszystkich chłopow swiata wyszukała sobie za męża alkoholika

Podobnie Sabatus, Bebuś, Klaruś, Atuś i kilka innych jeszcze których nie pamietam.
Albo moja Basia chociazby

Z drugiej strony patrząc, kobiety z rodzin w których ktos tam pije, często znajduja partnerów niepijących.
Przykłdów na to nie mam , bo takie panie tu nie pisują

Albo nasz forumowy mentor Wolf. Tata nie pił, Mama nie piła a on ochlej Jak to wytłumaczyc /

Albo ja W moim rodzinnym domu alkoholu nie było w ogole. A alkoholikiem jestem Ozdrowiałym wprawdzie ale zawsze

Reasumując !! DDA to wymysł Jak to Bebetka mowi - sciema

Spadam gotować flaki Wołowe. Lubicie ?

[Jras4]

a ja jak sie balem to siedziałem w pokoiku gdzie stały Trumny a światło wpadało wąskim tunelem i myslałem sobie że to Bug na nie świeci ...

[katleja]