Forum Wolnych od Alkoholu

[zagubiona20]

Mam 20 lat. Jestem tu, gdyż mój ojciec zaczął nadużywać alkoholu. Popada w alkoholizm. Chciałabym mu jakoś pomóc za nim się porządnie stoczy i popadnie w ten okropny nałóg. Ale czuję się strasznie bezradna, a najgorsze jest to, że nie mam żadnego wsparcia. Nie mam z kim o tym porozmawiać. Czasem mi się wydaje, że to tylko ja zauważam, że ojciec ma problem. Mój ojciec należy do osób, którym szkodzi alkohol, wystarczy, że wypije kilka piw i już jest pijany. Jak już się napije to musi w taki sposób by się nawalić na całego. Tak jest co weekend. Często siada po alkoholu za kierownicę. Wiele razy mu tłumaczyłam, że to jest niebezpieczne, że stwarza zagrożenie dla siebie jak i dla innych. Za każdym razem jak tylko próbuję z nim porozmawiać, to kończy to się kłótnią, tzn, on krzyczy, ubliża mi i nawet zdarzyło się że mnie kilka razy uderzył. Raz tak mocno że się przewróciłam i uderzyłam głową o biurko. Kilka dni spędziłam w szpitalu, ze wstrząsem mózgu. Niestety głupia jestem i nie powiedziałam prawdy. Nie potrafiłam się przyznać do tego, że to ojciec mnie uderzył. Powiedziałam wtedy że się poślizgnęłam. On nie potrafi rozmawiać. Tylko krzyczy. Nie cierpi gdy mu się mowi co ma robić, lub jak się go poprawia. Staram się jak mogę, ale to wszystko mnie już strasznie przerasta.
Mam nadzieję, że znajdę tu jakieś wsparcie...

[montreal]

Twój ojciec ma ogromny problem. Tym bardziej ma problem,kiedy podnosi rękę na własną córkę. To już podlega pod paragraf, jest więc to problem także prawny. Nadużywa, znęca się psychicznie i fizycznie. To już cała masa problemów Twojego ojca. Nie jestem kompetentny, by udzielać Ci mądrych rad,ale swoje wiem. Myślę, że tu znajdziesz ludzi, którzy mogą Ci pomóc, przynajmniej słowem. A po tych czasami można bardzo długo płakać w poduszkę. Słowa też potrafią dać kopa w mózg i albo popchnąć do przodu,do światełka, w którym bezradność zacznie nabierać kolorków wiedzy. A skoro jest wiedza, to następnym krokiem jest działanie. Lub jałowe nastawianie policzka kochającemu tatusiowi...
Trzymaj się. I witaj na forum ludzi,którzy mają/mieli podobne problemy.

[zagubiona20]

Słowa strasznie ranią, gorzej jakby ktoś cię uderzył. Któregoś dnia chciałam z nim pogadać o jego zachowaniu itp On się tylko jeszcze bardziej wściekł, krzyczał i wśród wielu obelg które usłyszałam na swój temat powiedział, że ma nadzieję iż nigdy nie będę miała dzieci gdyż byłabym beznadziejną matką i mnie uderzył tak mocno, że straciłam równowagę i upadłam. Te słowa znacznie bardziej zabolały niż uderzenie. Po tym zdarzeniu jak gdyby nic wyszedł zostawiając mnie samą. To było chyba pierwszy raz co mnie uderzył. To wydarzenie sprawiło, iż nie miałam już na to wszystko siły, tak strasznie mnie to bolało. Pomyślałam wtedy by się zabić, ale nie dałam rady. Wtedy też myślałam że słowa ojca się sprawdzają, że jestem słaba, beznadziejna i nic nie potrafię zrobić...

[montreal]

Masz dwadzieścia lat. Nie wiesz, co zdarzy się jutro. Wiedz jedno: nie możesz być bita przez ojca. Nie możesz być obrzucana przez niego obelgami. Nie usprawiedliwiaj tego i nie zgadzaj się z jego słowami. To rodzaj tyrana. A z tyranami, jako osobami silniejszymi od jednostki, czas poradzić sobie w inny sposób. Moze poprosić o pomoc Państwo Polskie. Są przecież odpowiednie instytucje, skoro nie czujesz się na siłach, zeby zrobić cokolwiek. Cóż... Nie każdy rodzi się silny jak tur. Czasami trzeba poprosić o pomoc kogoś, kto wie, jakim sposobem poradzić sobie z TAKIM ojcem. W takim wypadku może to nie tylko sprawa tylko rodziny.

[Janioł]

[zagubiona20]

ale zazwyczaj jak mnie uderzył, to... w sumie sobie wtedy zasłużyłam, sama byłam nie w porządku. On nie jest złym człowiekiem. Pomimo tego bardzo go kocham. Chcę mu pomóc a nie ściągać na niego kłopoty, zgłaszając fakt iż mnie uderzył. Nie wiem co mam robić, ale boję się, gdziekolwiek z tym zgłosić.

[Janioł]

[Dora]

Ty chyba żartujesz ! Bił Cię wielokrotnie, a Ty uważasz że należało Ci się ?! Absolutnie nie ! Zaraz to zgłoś, nie można tak żyć w zastraszeniu. Masz prawo do normalnego zycia. Poczekaj, zaraz dziewczyny Ci doradzą, teraz jest pózno, ale rano masz wsparcie Trzymaj się i wróć na forum

[Janioł]

[endriu]

zagubiona20, poczytaj o współuzależnieniu
http://komudzwonia.pl/viewtopic.php?t=3026

[Klara]

Zagubiona, masz 20 lat.
Na jakim etapie samodzielności jesteś w tym momencie? Czy uczysz się, czy pracujesz? Czy jesteś na utrzymaniu rodziców, czy też finansowo niezależna?

Brutalna prawda o problemie Twojego ojca jest taka, że Ty nie możesz mu pomóc tłumacząc, że ma kłopot, bo jego choroba jest chorobą zakłamania. On po prostu JEST PEWIEN, że Ty nie masz racji.
Z drugiej strony - jest dorosły i jako taki - ma prawo zrobić ze swoim życiem to, co mu się podoba.
Ty możesz natomiast zadbać o SWOJE ŻYCIE, o swój komfort i własne szczęście.
Taka zmiana najczęściej zaczyna się od pójścia na terapię.
Pod linkiem który podał Ci Endriu są omówione problemy, z których być może nie wszystkie dotyczą Ciebie, lecz część z nich mogłaby przeczytać Twoja mama.
Żeby uzupełnić swoją wiedzę, przeczytaj jeszcze to: http://www.komudzwonia.pl/viewtopic.php?t=1665

[zagubiona20]

Klaro, odpowiadając na Twoje pytania. Skończyłam szkołę i zdałam maturę w tym roku. Od października planuję studia zaoczne i jak dobrze pójdzie to być może od września staż. Nie mogę się wyprowadzić, bo jesteśmy w trudnej sytuacji materialnej, ledwie wiążemy koniec z końcem. Mama pomimo że jest chora haruje od rana do wieczora byśmy mieli co jeść, ojciec w zależności od tego jaki ma dzień pomaga jej w zakładzie. Mam dwóch młodszych braci, ale jeden już się częściowo usamodzielnił i do domu wraca tylko na noc. Ale Sławuś moje słońce kochane ma dopiero 14 lat i nie mogę go zostawić samego, bo on wie że w tej sytuacji może liczyć tylko na mnie, nie mogę zawieźć go, a poza tym cały dom jest na mojej głowie. Chłopak jest w trudnym wieku i małe zaniedbanie może doprowadzić, że i on może np popaść w złe towarzystwo itp. Wiecie jak to jest z dziećmi, które czują się samotne i nie mają żadnego wsparcie w domu. Zaczynają go szukać gdzie indziej, i nie kiedy to się nawet może tragicznie skończyć. Ja już jestem do tego wszystkiego sceptycznie nastawiona. Dlatego staram sie jak mogę by mój brat nie musiał się na mnie jeszcze zawieźć.

[Klara]

[zagubiona20]

Mamę tylko interesuje praca. Już jakiś czas temu próbowałam z nią porozmawiać na ten temat, ale ona tylko urwała, że nie będzie ze mną o tym rozmawiać. Nic do niej nie dociera. Ona uważa to za zwykły kryzys w małżeństwie, a nie zauważa tego że on nadużywa alkoholu, choć też się pod tym względem denerwuje i jest wielka kłótnia.

[Małgoś]

zagubiona20, Jesteś tą starszą siostrą, ale nie jesteś matką swojego rodzeństwa... Ech, mnie to się jedynie ręce rozkładają gdy czytam co przeżywasz...
Myślę, że czytaj sama i działaj dla siebie samej. Mama widocznie należy do tych siłaczek co to wszystko same chcą dźwigać i wszystkiemu podołać, ale co to za życie?!