Forum Wolnych od Alkoholu

[Tajga]

Nurtuje mnie pewna sprawa.
Na poprzednim forum też założyłam wątek
w tym temacie, ale....zostałam wyśmiana.
Odpuściłam...., i w dalszym ciągu moja ciekawość jest
nie zaspokojona.
Chodzi mi o potrzebę tłumaczenia się swoim bliskim, współpracownikom
znajomym.
W tej chwili już nie mam takiego ciśnienia opowiadania się
gdzie byłam , skąd wracam, dlaczego to tak, a nie tak...
całkiem niedawno miałam w sobie jeszcze takie lęki, "czy Oni mi wierzą?"
To była jakaś obsesja " żeby nie pomyśleli że znowu piję".
Kiedy w domowym telefonie widziałam, że ktoś z rodziny dzwonił
podczas mojej nieobecności , od razu oddzwaniałam.
To nigdy nie było nic ważnego, mogli na komórkę zadzwonić, ale ja
chciałam żeby wiedzieli , że w domu już jestem.
Trzeźwiałam już kilka lat, a jak idiotka tłumaczyłam się
skąd np. wracam.
Tak mniej więcej do roku córka podchodziła do mnie jak wracałam skądkolwiek, i wąchała mnie.
Bardzo chciałam wynagrodzić moim bliskim te troski
związane z moim piciem, że wyskakiwałam przed orkiestrę.
Oni byli szczęśliwi, że mają normalną córkę, siostrę, mogą na nią w każdej
chwili liczyć, a ja kręciłam sobie filmy.
"Może się boją?, może nie wierzą że nie piję?"
Zdarzało się, że byłam zmuszona jechać do pracy tramwajem...
i znowu scenariusze, co sobie pomyślą? pewnie znowu pije,
bo dlaczego nie samochodem tylko tramwajem???"
Tłumaczenia, że popsuło się autko, nie mogłam odpalić,itp.
tylko w jakim celu ich oświecałam?
W tamtym czasie było mi to jak najbardziej potrzebne
do spokojnej egzystencji?
Raczej nawet niezbędne.
Ktoś też tak miał?

[Czarny]

]

[grzesiek]

Tajga,widzę,że zainteresowanie tym tematem jest olbrzymie ,więc odpowiem ci na swoim przykładzie.
Zaraz po terapii miałem podobne odczucia,że jestem obserwowany,kontrolowany,tłumaczyłem się ,czasem na wyrost i tak jak to napisałaś wychodziłem przed orkiestrę.Zastanawiałem się ,czy oni mi wierzą?,czy nie, wyolbrzymiałem czasami swoje niepewności. Trwało to kilka miesięcy,do puki nie zrozumiałem,że ja mam własne życie i za nie odpowiadam. Uświadomiłem sobie,że jeśli nie piję i jestem uczciwy z samym sobą, to nie mam sie czemu i komu tłumaczyć.Dotarło do mnie,że zaufania nie odbuduję od razu. Stwierdziłem też,że jeśli ktoś mi nie ufa,nie wierzy i o coś podejrzewa bezpodstawnie ,to jego problem,a nie mój.
Przestałem sie tłumaczyć i nadskakiwać,"wychodzić przed szereg" ,bo stwierdziłem,że takie zachowanie jest sztuczne i daje do myślenia,jakbym chciał się za coś,czego nie zrobiłem usprawiedliwiać.Najważniejsze to być sobą i robić swoje,a zaufanie kiedyś zostanie odbudowane w oparciu o prawdę i szczerość wobec innych.

[Tajga]

Moi bliscy nigdy nie dali mi do zrozumienia, że nie wierzą.
Poza mężem oczywiście, ale inna historia.
Mój tato, siostra, córka, po raz kolejny mi uwierzyli.
Dali nowy kredyt zaufania, i miłości.
Nie wracali do przeszłości, to tylko JA miałam tę obsesję.

[szymon]

dużo czasu upłynęło, odkąd odzyskałem tych, których mogłem odzyskać...
dużo czasu upłynęło, zanim sam odzyskałem siebie.

nie tłumaczę się przed rodziną i bliskimi
dlaczego wróciłem później,
dlaczego wyszedłem ze swojego domu do garażu,
dlaczego poszedłem cichaczem wieczorem na spacer.

uświadomiłem ich, ze to moje życie, moje wybory i moje konsekwencje.
jakbym ja się przejmował i zadręczał tym, co o mnie ktoś myśli...
no sorry ale dla mnie to paranoja.
nie zależy mi na opinii jaką posiadam, co o mnie mówią i myślą,
nie pytam o to a pracuję na nią powoli, skutecznie, efektywnie i efektownie.
robię swoje

bardzo zależało mi na opinii w pierwszym roku niepicia - teraz mi nie zależy

[smokooka]

Temat bardziej mnie porusza od strony współuzależnienia.
Po wyczekaniu się już na mojego Jarka zawsze "musiałam" sprawdzić czy pił, jeśli nie było to ewidentnie widoczne (poza tym świetnie ulegałam manipulacjom i swojemu systemowi iluzji i zaprzeczeń, często chciałam widzieć co innego niż było) to obwąchiwałam go przy powitaniu buziakiem. To było niezbędnym rytuałem, sama nie zrezygnowałam z tego buziakowania, aby móc być pewną czy coś walnął dziś czy nie. Sygnałem, że pił było tez jego żucie gumy. Jak on się nagimnastykował, żeby mi udowodnić, że nie pił!!! Teraz to śmieszne, ale i straszne. Teraz po ośmiu miesiącach leczenia, czasem się "sztachnę" i daje mi to niemal rozkosz, że jest w porządku. Dopiero od niedawna czuję, że bardzo powoli wraca we mnie taka naturalna potrzeba bliskości, seksu, przytulenia. Cały ten okres aktywnej choroby i wyczekiwania na zmiany coraz bardziej się zamykałam w sobie. W pierwszych mniej więcej trzech miesiącach Jarka trzeźwienia, byłam bardzo napięta i skoncentrowana jeszcze na jego powrotach do domu, potrzebowałam czasu, żeby się upewnić, czy nie kłamie, czy poważnie traktuje trzeźwienie, czy nic nie kombinuje. Ta koncentracja już odeszła, prawie całkiem mnie opuściła.

Co do mojego trzeźwienia, to terapię psychologiczną mam skierowaną na współuzależnienie, póki co terapeutka nie zmieniła mojego profilu leczenia, o trzeźwieniu i piciu też rozmawiamy. Moja rodzina nie jest i nie była tak skoncentrowana na moim piciu/nie piciu (rozmawiałam o tym z synem, bo jego szczególnie mógłby ten temat dotyczyć) i nie odczuwałam i nadal nie odczuwam potrzeby tłumaczenia się z każdej minuty "ukradzionego" czasu w kontekście wcześniejszego picia. Moje poczucie winy dotyczy głównie mnie samej i wewnętrznych dylematów, nie wiem jeszcze czy to egocentryzm, czy iluzja, czy dojrzewam powoli do ujawnienia przed sobą ewentualnych konsekwencji jakie ponieśli moi bliscy. Tak czy inaczej przestrzegam zaleceń dla trzeźwiejących alkoholików i nie piję od dziewięciu miesięcy, już ten "balast" donosiłam nie zacznę więc nagle się tłumaczyć z poczucia winy wobec najbliższych. Dobrze się prowadzę, dbam o siebie, staram się niczego nie zaniedbać w temacie alkoholizmu, jestem w stałym kontakcie z terapeutką, z którą otwarcie przerabiam dosłownie wszystko. Nie dostrzegam w żadnym z domowników napięcia związanego z moim "podkradanym" na rozmowy po terapii czasem ani podejrzeń że szyję coś na boczku.

[Jacek]

[jal]

Tajga... mam wrażenie ,że moi najbliżsi bali się zaakceptować mnie innego - bo tyle razy się na mnie zawiedli,że nie chcieli jeszcze raz przezywać goryczy porażki,rozczarowania...

Po kilku latach samo to przeszło w normalność...
Pozdr.

[wampirzyca]

chciałam coś napisać ...ale wątek mi uciekł z głowy

[jolkajolka]

Nie miałam tak i nadal nie mam. Ale to może dlatego,że nas tylko dwoje w domu

[piotr7]

Ja traktuje takie ,rzadkie u moich bliskich ,zachowania jako rodzaj czyśćca .
Po latach moich krętactw mają niestety wyrobione odruchy sprawdzania .
Prawdę mówiąc czasami przechodzę kolo żony na bezdechu również odruchowo .
Zasada że nie słowa ale czyny pozwala mi znosić takie sytuacje z pokorą a resztę załatwi czas . Dużo a właściwie coraz więcej szczerze rozmawiamy a ja odpowiadam na wszystkie nawet trudne pytania i trzezwiejemy razem .

[JaKaJA]

a ja mówię moim bliskim gdzie idę i kiedy wrócę a wynika to z szacunku dla ich uczuć,ja wymagam od córki by się "meldowała" nie z potrzeby kontroli ale z troski i lęku o nią i wiem,ze przeżywa podobne uczucia gdy nie wie co się dzieje bo np. mnie nie ma długo i wcale nie myśli,że piję-wiem bo rozmawiałam z Nią o tym. Co innego rodzina z jaką nie mieszkam,teściowa (ta powinna w CIA pracować ) itd. im mówię tylko tyle ile chcę powiedzieć albo nie mówię nic bo nie mam takiego obowiązku tłumaczyć sie gdzie,z kim,po co,dlaczego itd.
to ie jest paranoja,tylko moim zdaniem bardzo silny lęk przed tym by nie zawieźć innych....

[grzesiek]

[Tajga]

Grzesiu, te moje lęki były na początku trzeźwienia
Wszystko się już uspokoiło.
Zadałam to pytanie, gdyż ciekawiło mnie, czy tyko JA tak miałam?

[cool]