Forum Wolnych od Alkoholu

[pisajka]

Zbieram się i zbieram do tego postu.

Tak strasznie trudno jest spojrzeć wstecz. Tak strasznie trudno jest spojrzeć wstecz z myślą, że całe dzieciństwo, lata młodzieńcze - bez mojej wiedzy - kręciły się wokół alkoholizmu.
Tak, bez mojej wiedzy. Byłam ślepa i chyba głupio naiwna, że tego nie spostrzegłam.

Alkohol od zawsze był. Stał się nierozłącznym elementem każdej imprezy urodzinowej, komunijnej, chrzcielnej. Stał się czymś normalnym. Naturalnym.
Mój dziadek jest alkoholikiem. Jako dziecko często go odwiedzałam. Jego choroba mi nie przeszkadzała. Cóż - znowu ten stan stał się naturalny.
Był wesoły, nikomu krzywdy nie robił. Gdy jego córka (a moja mama) wściekała się na niego, krzyczała, ja złościłam się na nią i gdzieś w głębi serca - broniłam dziadka. Nie rozumiałam czym na prawdę jest alkoholizm. Nie musiałam tego rozumieć.

Lata dzieciństwa mijały.
Miałam dziwne dzieciństwo. Pełne nienawiści do ojca, który nigdy mnie nie akceptował. Nie akceptował mnie jako osoby, jako córki, nie akceptował moich działań, zainteresowań - niczego. Przywykłam do tego, że nie mam taty. Przywykłam do tego, że mama nic z tym nie robi, że to akceptuje, że nie próbuje pomóc.
Marzyłam o normalnych relacjach z tatą. Nigdy nie rozumiałam, dlaczego tak bardzo mnie nie znosi.

Mama była (i jest nadal) bardziej przyjaciółką niż mamą. Łączą nas zdrowe relacje.

Nie pamiętam dokładnie kiedy to się zaczęło...
Rodzice zaczęli popijać piwo.
Jedno piwo na tydzień. Później coraz częściej.
Doszło do 3-4 piw dziennie - tylu akurat ja byłam świadkiem, nie wiem czy pili po kryjomu.
To był rytuał.
Mama szła codziennie po zapas piw.
Jak nie miała piwa nie była sobą.
Ignorowałam to, znów stan ten stał się naturalny.

Przeszkadzać zaczęło mi to wówczas, kiedy nie było pieniędzy na jedzenie, na nowe buty (bo stare już dziurawe), na kurtkę zimową (bo nie miałam), na wycieczki szkolne, ale zawsze znalazły się pieniądze na alkohol.
Piwo to była świętość.
Ono musiało być, mama musiała je kupić. Jej się to należało.

Przeszło mi przez myśl, że to uzależnienie.

1 kwietnia 2011 roku, w Prima Aprilis, mama z płaczem oświadczyła mi, że jest alkoholiczką. Popłakała się.
Nie wiem czy to było wołanie o pomoc. Próbowałam jakoś później wrócić do tematu, znaleźć psychologa, terapeutę.

Temat ucichł.

Piwa dalej szły litrami.

Zaszłam w ciąże. Bardzo wcześnie - miałam 19. lat. Wyszłam za mąż. Wyprowadziłam się.

W dniu wyprowadzki doszło do awantury w domu. Tata podniósł na mnie rękę. Byłam wówczas w 6. miesiącu.
Mama nie zareagowała w ogóle. Uciekłam stamtąd po prostu.

W tym roku, w marcu bodajże, mój brat mi powiedział, że mama jest alkoholiczką. Że się przyznała i że potrzebuje pomocy.

Kilka tygodni później mama była już na detoksie.
Miesiąc później w Rybniku na odwyku.

Ja do teraz nie wierze, że mam mamę alkoholiczkę. Nigdy nie widziałam jej pijanej. A
piła. Ukrywała się.
Czy ja podświadomie wypierałam/wypieram to, że jest alkoholiczką?
Czy to, że piła ma jakikolwiek wpływ na moje życie?

Jestem inna niż wszyscy. Czuję to.
Od zawsze tak było.

Mimo, że mam ogromnie niską samoocenę staram się to ukrywać - mniej lub bardziej. Związałam się z osobą, z która jestem nieszczęśliwa. Szukam akceptacji. Jestem nałogowym kłamcą. Nie potrafię okazywać uczuć. Sama stwarzam sobie problemy. Nigdy nie kończę tego co zaczęłam. Staram się być odpowiedzialna za wszystko i wszystkich...

Tata też jest uzależniony.
Nie wiem czy on to wie, czy nie. Jest dla mnie całkiem inny niż kiedy mieszkałam z nim. Miły, troskliwy. Normalny.
Jakoś on mnie mniej obchodzi niż mama. Nie wiem... Staram się o nim nie myśleć, nie przejmować. Czasami myślę, że jest sam sobie winny.

Mam wrażenie, że mój przypadek jest błahy. Nieważny. Banalny.
Porównując siebie do Waszych historii, mam ochotę się zamknąć i w ogóle nie odzywać.

Ja po prostu jakoś zagubiłam się w tym wszystkim i potrzebuję pomocy.

[MILA50]

Witaj pisajko...
Gdybym dziś miała 20 lat i rozpoznałabym syndrom DDA odbyłabym terapię-może być tak jak u mnie-dziś roztrząsam co i dlaczego poszło nie tak w moim życiu...jedno wiem na pewno
-nie zajmowałam się SOBĄ, za długo tkwiłam w rodzinnym domu fiz. i psych.

[olga]

Witam Cię jeszcze raz.
Smutne to co piszesz. Ja patrzę na to z pozycji matki. Moje dzieci długo żyły w alkoholowym domu i też niestety bardzo odbiło sie to na ich psychice. Nie wyrzucam sobie, że wcześniej nie zakończyłam mojego małżeństwa. Tak musiało być. Musiałam dojrzeć do decyzji. Ech ta nadzieja.

[staaw]

[pisajka]

[staaw]

[pisajka]

staaw, Twoja córka nigdy nie powiedziała Ci jak się czuje, co myśli?

[staaw]

[pisajka]

[lotus]

Droga Pisajko
Tak bardzo utożsamiam się z tym co napisałaś.

[pietruszka]

[pisajka]

lotus, idąc tym tropem można śmiało stwierdzić, że takich jak my jest wiele. Jednak znowu każda podobna historia wymaga osobnego komentarza.

[Małgoś]

[Janioł]

[dziadziunio]

Ja także jestem DDA pomimo tego, ze byłem, patrzyłem i poczułem co to jest alkoholizm...Swoim dzieciom zgotowałem taki sam los...Na dziś dzień uważasz jeszcze, ze pewnych rzeczy nie widziałaś, pewnych spraw nie rozumiałas i gdzieś tam to wszystko działo się gdyż dziac się musiało...i jest ok...tak trzymaj..
Dzieci nie ponoszą winy za przebieg zdarzeń rozgrywających się wokół nich..
Jak wyjeżdzałem za granicę zawsze wchodziłem do pokoju synów zadając pytanie o czym marzą? nie pytałem co chcialiby dostać? co chcialiby mieć? lecz o czym marzą?
spełniając ich marzenia pewny w swojej prostocie wciąż byłem iż jestem wspaniałym ojcem, niesamowitym, niespotykanym..Tak wyglądał na tamten czas mój świat i tak nie inaczej wyglądało moje na swój temat pijane wyobrazenie...
Nie tak dawno byłem w domu i mój starszy robił remont w kuchni..Położył nowe kafle na scianach, odmalował i wykończył...Byłem z niego strasznie dumny i tak bardzo, bardzo chciałem go przytulić...Dziś jednak już wiem jak wyglądać powinien zwykły ojciec, szary człowiek i szare lecz przecież jakze kolorowe życie..Dziś to wiem...lecz wtedy tak a nie inaczej wygladało moje na te wszystkie tematy wyobrazenie...
Napisałem, że bardzo chciałem go przuytulić, pochwalić, powiedzieć jak bardzo go kocham i jak bardzo jestem z niego dumny i Wiesz.................. bardzo się bałem...... ze mnie po prostu odepchnie...dziś już rozumiem, że miałby do tego pełne prawo....... nie odepchnął...mam z nimi dobry kontakt....i za to tutaj u Ciebie w temacie bardzo, badzo IM obu dziękuję.....
idz na terapię, pięknie piszesz lecz jesteś totalnie porozbijana...Z tym można jednak żyć...kochać, czuć, widzieć koloryt i kolorytu tego odcienie....można także pozwolić aby i nas pokochano....

Miłego dnia, ciepło pozdrawiam Krzysztof