Forum Wolnych od Alkoholu

[Enja]

Jestem DDA i AA. Alkoholikiem był mój ojciec (od dawna nie żyje). Ojca rzadko widziałam kompletnie pijanego. Głównie bywał lekko „znieczulony”. W domu nie było krzyków, awantur, przemocy fizycznej. Za to była CISZA. Poza wymianą informacji w kwestiach codziennego bytowania, nikt z nikim nie rozmawiał. Matka uciekała z domu w pracę – jeździła w delegacje a wreszcie wyjechała na kilkuletni kontrakt.
Jestem jedynaczką i nie miałam od kogo nauczyć się normalnych relacji z innymi ludźmi. W czasach szkolnych uważałam, że jeżeli jakaś koleżanka „koleguje się” jeszcze z kimś to mnie zdradza. Szybko nauczyłam się, żeby nawiązywać tylko bardzo powierzchowne kontakty. Kiedy wydawało mi się druga strona chciałaby pogłębić relację – uciekałam. Miałam dwa dłuższe związki z mężczyznami, które skończyły się, gdy zaczęły wkraczać w fazę poważniejszych decyzji. Czułam się porzucona, chociaż do końca nie wiem, czy w jakiś sposób nie prowokowałam tych rozstań. Ponieważ nie dawałam sobie rady w życiu, znalazłam doskonałe lekarstwo – alkohol. I przepiłam 10 lat życia. Wreszcie moja Siła Wyższa się nade mną zlitowała i podjęłam walkę o siebie. Terapia odwykowa – 3 miesiące na oddziale dziennym, ponad rok terapii grupowej, zajęcia z asertywności. Wydawało mi się, że złapałam życie za rogi. Czułam się silna. I co zrobiłam? Wpakowałam się w związek z facetem, który ewidentnie ma problem z alkoholem. Pozwalałam się wykorzystywać dla jego potrzeb. Kompletnie zamknęłam się na sygnały o jego piciu. Przez 10 lat starałam się wierzyć, że ten związek istnieje. Dwa tygodnie temu zdarzyło się coś, co już nie pozwoliło mi udawać przed sobą, że wszystko jest w porządku (nigdy nie było) i że jeżeli będę lepsza, gorsza, bardziej wyrozumiała, bardziej wymagająca (niepotrzebne skreślić) to uda mi się stworzyć z nim normalny udany związek. Po tygodniu szarpania się ze sobą podjęłam decyzję o zerwaniu z nim kontaktu. Czuję koszmarną pustkę i totalne poczucie klęski.
Podsumowując – mam 48 lat i jestem zupełnie sama.
Światełko w tunelu – dzwoniłam dzisiaj do poradni i na terapię DDA przyjmują takie wiekowe osoby jak ja. Od przyszłego poniedziałku są zapisy na konsultacje i na pewno się zapiszę. Chociaż zadaję sobie pytanie czy to ma jeszcze sens?

[Klara]

[lotus]

[Enja]

[Klara]

[Enja]

[Klara]

[MILA50]

[Enja]

[Enja]

[yul-ya]

Witaj Paniusia
Jak przeczytałam Twoje posty to aż się zszokowałam, że tyle faktów z Twojego życia pokrywa się z moimi

[olka]

Witam.
Wczoraj byłam po raz pierwszy na grupie DDA i ku mojemu zdziwieniu średnia wieku to ok 40lat.Następne co mnie zaskoczyło to byłam jedyna DDA I AA,bo w moim wyobrażeniu większość DDA to i AA.Następny obalony mój mit,to od większości tych ludzi pijący rodzic/e już nie żyją,a mi się myślało,że taka grupa to właśnie ludzie którzy borykają się z pijanym rodzicem/mi.Moje przemyślenia po tej grupie były takie,że trzeba dorosnąć do podjęcia tej terapii,mieć po dziurki w nosie własnych chorych zachowań i w moim przypadku zaakceptowanie siebie jako alkoholiczki.Powodzenia życzę.U mnie terapia trwa rok czasu,trochę mnie to przeraziło,ale dodało też chęci zmiany i wyjścia z tego bagna w którym jestem.Taka ogromna nadzieja się pojawiła odkąd byłam na pierwszej indywidualnej terapii.No to do biju

[Janioł]

[kozarogata]

[Enja]

Kurczę, dajecie mi fajnego powera