Forum Wolnych od Alkoholu

[Duszek]

Wiele razy zastanawiałam się czy tu napisać…tysiące myśli i tyle samo wątpliwości. A przecież historia jak każda inna…podobne uczucia, żale, obwinianie się, ucieczki, powroty i karuzela trwa. A rozwiązanie jest tak blisko i przecież zna je każda z nas.

Cóż mogę napisać o sobie?

Jako nastolatka jak najszybciej chciałam uciec z domu a właściwie uwolnić się z toksycznego związku z moją mamą. Uciekłam. Związałam się z człowiekiem, który od samego początku lubił „beztroskie życie”. Do czasu kiedy on pracował w delegacjach było super. Przyjechał, narozrabiał i pojechał a ja miałam spokój i zapominałam o tym co było. Zresztą byłam tak zajęta swoją pracą i dzieckiem, że traktowałam go raczej jak przedmiot, który ustawia się tam gdzie pasuje. Nadszedł czas, że wrócił i zaczął się koszmar mego życia, a właściwie ciągła walka z nim, z alkoholem, jego i moją rodziną, kolegami od kieliszka i jego „przyjaciółką”. Walko o coś, co z góry jest przegrane.

Cały paradoks polega na tym, że ja swoją pracę dyplomową poświęciłam problemowi alkoholizmu w rodzinie. Moje badania dotyczące atmosfery w domach, praktyki w Klubie Abstynenta i wiele zajęć poświęconych temu tematowi, w których uczestniczyłam, więc wiedza niby duża i co? Skrzywdziłam własne dziecko i pozwalam jej żyć w takim domu, gdzie ciągle strach i niepewność jutra.

Moje życie też straciło blask. Czuję się przegrana i niby wiem co dalej a ciągle odsuwam decyzje w czasie. Odchodziłam od niego tyle raz, próbowałam sobie ułożyć życie w innym związku i ciągle wracałam do punktu wyjścia. Ciągle pozwalałam mu wrócić, bo on się zmieni, bo taki nieporadny, bo spadnie na dno.

Wydaję mi się, że wykorzystałam już wiele wskazówek z mądrych książek i strony internetowych. Pozwalałam mu ponosić konsekwencję jego picia, m.in. nie płaciłam jego długów, nie załatwiałam zwolnień itp., ale znalazł się ktoś kto mu „pomógł”. Dawał mu kasę na chlanie, zawoził pijanego do pracy, pozwalał nocować, jak ja go nie wpuszczałam do domu. „Ktoś”, kto wydawał się w pewnym momencie moją nadzieją, „ktoś” kto myślałam, że go „zabierze…ale on zawsze tu wracał. Ostatni jego powrót też był dobrą sztuką manipulacji, która oczywiście zadziałała i którą zauważyłam po czasie. Niby wiem co powinnam zrobić, ale chyba boję się samotności. Z drugiej strony czuję się tak emocjonalnie poniżona, że coraz trudniej mi z tym żyć.

Moja terapeutka powiedziała, abym dała sobie czas i nie podejmowała żadnych decyzji. Trzymam się tęgo jak ten ‘tonący brzytwy”. Myślę sobie: „Aśka zrób swoją terapię i wtedy będziesz silna by odejść”…Boję się czy ten czas kiedyś nadejdzie. Po prostu jestem za mądra by zostać, za głupia by odejść…

Nie wiem czy komuś będzie się chciało się to czytać, ale…zostałam sama i nikogo kto chciałby tego słuchać.

[ja]

O jakbym czytała o mnie. on też był mi potrzebny żeby uciec z domu. Też mam nadzieję, ze terapia da mi siłę. I też pozwalam sobą manipulować. I trwa to już 13 lat.

[smokooka]

[Duszek]

[Duszek]

[Duszek]

[smokooka]

Asia, dzięki terapii staniesz się mocniejsza, będziesz powolutku uczyła się zmieniać Wasze relacje. Zrozumiesz, że masz prawo sama podejmować decyzje, masz czas, nie musisz robić wszystkiego na hurra, możesz nauczyć się żyć obok, odseparowana emocjonalnie od alkoholika, możesz się z nim rozstać. Daj sobie czas, bo nikt nie zna Twojej sytuacji tak jak Ty. To TY będziesz wiedziała kiedy na jaki krok jesteś gotowa i masz do swojego tempa pełne najświętsze prawo. Nie bój się tylko podejmować nowych wyzwań, a Twój sposób myślenia będzie sobie spokojnie ewoluował.

[Jacek]

[ja]

A ja mam to razem dom, kasa, jakiś tam byt plus pustka, samotność i strach. Strach przed tym że za kolejne 13 lat będę w tym samym miejscu. I im dalej tym gorzej. Coraz bardziej nienawidzisz siebie, że nie potrafisz tego zrobić. Że nie masz odwagi. Nigdy nie będzie odpowiedniego momentu. Zawsze będzie coś.

A wystarczy jeden krok. Potem już jakoś pójdzie. Żałuję bardzo, że był moment gdy dałam się przekonać a byłam już jedną nogą poza. A teraz jest jeszcze trudniej. Bo wtedy miałam jedno, 8-letnie dziecko, pracę i perspektywy jakieś. A teraz brak pracy, drugie dziecko (małe) i przekonanie, że nie dam sobie rady.

[ja]

[Klara]

Wiesz co Asiulka?
Już taka jestem, że się czepiam, więc czemu i Tobie nie miałoby się dostać?
Uczepię się mianowicie tytułu wątku: "Przegrałam kolejną lekcję życia(?)"
Czy kto widział, żeby lekcję traktować jak grę?
Na lekcji wtłaczają ci do główeńki teorię, a później nadchodzi czas na sprawdzenie tej wiedzy w praktyce.
Do tej pory byłaś jeszcze w szkole, a teraz właśnie nadchodzi czas, żeby sprawdzić jak działa to, czego się dowiedziałaś.
Usystematyzuj sobie to, co już wiesz o sobie, o mężu, o jego manipulacjach i Twoich reakcjach na nie i zacznij planowanie, jak ten problem rozwiązać.
Do realizacji potrzebujesz:
- niezależności finansowej,
- absolutnego psychicznego oddzielenia się od alkoholika,
- rozeznania w przepisach dotyczących rozwodu, separacji, alimentów....(niepotrzebne skreślić),
i tak dalej - w zależności od tego jakie masz warunki, rodzinę, kogoś, kto w razie czego udzieli Ci schronienia, pożyczki, wsparcia...

Oczywiście wymieniłam tylko to, co akurat przyszło mi do głowy, ale w ogólnym zarysie chodzi o to, żebyś zaplanowała sobie ewakuację i dopiero wtedy ruszyła do działania.
Na pewno okres terapii byłby właśnie czasem na skrupulatne sporządzanie takiego planu.

[pterodaktyll]

Jedyne co mi się w takich przypadkach nasuwa to .......do du** z takim życiem o ile coś takiego można w ogóle życiem nazwać. Ten paniczny lęk przed podjęciem konkretnej decyzji i poniesienie konsekwencji tej decyzji jest przerażający........

[matylda35]

[ja]

[Janioł]