Forum Wolnych od Alkoholu

[Mariola26]

"DDD nie odpowiada za to co go spotkało, jednak jest odpowiedzialny za swój
powrót do zdrowia. Jedynym sposobem na uzyskanie kontroli nad własnym życiem
jest przejęcie za nie odpowiedzialności"
Nigdy nie dowiedziałabym się że istnieje taka grupa do której mogę się zaliczyć
Dzieci Dysfunkcyjnych Domów ,gdyby nie internet.
Rodzice wychowując nas w ten czy inny sposób,nie zdają sobie sprawy
jak niszczą nam psychikę-psując dzieciństwo.
A co za tym idzie dalsze dorosłe życie-w moim domu panowała zasada
Dzieci i ryby głosu nie mają,ojciec Tyran a mama zaślepiona.
Dla ojca byłam nikim,nie okazywał uczuć,nie umiał rozmawiać i nigdy nie wspierał.
Na jego dobry humor wpływały tylko dobre wyniki w nauce i 100tyś obowiązków
w domu, a jak nie dawaliśmy sobie rady z bratem,to były tylko kary i kary...
Mój brat to np.był lany-bo słowo bity to za słabo brzmi-gorzej się po prostu
uczył.Ojciec myślał chyba że kablem mu wiedzę wbije.Ale nie o tym chciałam
bo ciało się zagoi ,gorzej z duszą.Mieliśmy np kary psychiczne ,co było
najgorsze -chodzenie w brzydkich szmatach do szkoły-wystawialiśmy się w naszym mniemaniu na pośmiewisko-ja tak się czułam w tamtym czasie.
Dla mnie wstydem było chodzenie do szkoły w spódnicy-byłam grubaską i źle
się czułam tak ubrana -po prostu.Ojciec to wykorzystał i za kłamstwo(zawsze ukrywałam złe oceny-teraz wiem że to chore-ale mając 9-10 tego nie rozumiałam) dawał takie kary.I tak kilka lat.To tyle , w skrócie o moim DDD

[smokooka]

Współczuję Ci Mariola, rozumiem, znam takie wyżywanie rodzica z autopsji, u mnie rolę hetery przejęła matka. Znam pogardę, bicie, kary, wieczne sprzątanie, gotowanie od 11 roku życia i takie tam różności mające zatruwać mi życie a jej dawać chyba wytchnienie.
I o tym też będziesz rozmawiała ze swoją indywidualną terapeutką, bo tu może być geneza bolącej duszy, od podstaw wygrzebać syf, zagoić rany, wyrzucić go świadomie - to da się zrobić i odmienia życie.

[Mariola26]

Zastanawiam się czy będę umiała normalnie żyć z tym bagażem z dzieciństwa.
Bo do tej pory radziłam sobie z tym- imprezowaniem,ćpaniem i chlaniem.Mam nadzieję że
nauczę się tego i wyrzucę z siebie na dobre-chociaż nie wierzę czy to jest do końca możliwe.
Najbardziej się boję tego że wprowadzę te zasady w moim domu...

[smokooka]

[Jędrek]

[Mariola26]

Moi rodzice należeli do grupy ludzi którzy uważali,że dziecko nie może mieć
jakichkolwiek problemów,bo przecież jest dzieckiem.
Od zawsze coś udaję,nie umiem okazywać uczuć,czasami nawet
nie wiem że w danym momencie powinnam przytulić,czy ucałować.
Nie nauczono mnie tego w domu,najgorsze że nie miałam nigdy i nie mam
autorytetu,nie znalazłam takowego w domu rodzinnym.
Moje życie dzielę na 2 etapy dzieciństwo i okres życia kiedy zaczęłam
myśleć samodzielnie i na tym etapie jestem do tej pory,mimo że rozpoczęłam
go mając ok 13 lat- emocjonalnie dalej się tak czuję...

[Mariola26]

Etap życia -moje samodzielnie myślenie wtedy dotarło do mnie
że w domu panują chore zasady,ale nigdy się nie buntowałam,
byłam tak wytresowana że nie ośmieliłam się nawet o tym pomyśleć.
Pierwsze moje jakieś tam postawienie się słowne było od razu
kończone plaskaczem w mordę.Wiedziałam zawsze że niczego
nie wskuram,nie mogę z nimi normalnie pogadać.
Zawsze udawałam że wszystko jest w porządku,nawet jak trułam
się tabletkami nie przyznałam się do tego,lekarzowi że chyba
się czymś strułam.Moje życie to była ciągła farsa,walka o prawdziwą siebie.
Z różnymi skutkami,próbowałam zwracać na siebie uwagę-3 ucieczki z domu,czy próba
podcięcia sobie żył,ale nie wyszło mi a i nawet nikt tego nie zauważył.
Pewnie w ten sposób szukałam ujścia nerwów i stresów...
Popaprane miałam dzieciństwo,czułam się niepotrzebnym śmieciem.
Dalej się tak czuję...

[Jo-asia]

[smokooka]

Cytat:

Dalej się tak czuję...

To pomyśl: "czuję się tak i tak, nie chcę się tak czuć, bo przecież to ja się tak czuję, nie ktoś w moim imieniu, tylko ja sama tkwię w takim samopoczuciu, chcę to zmienić i zmienię to!"

[Mariola26]

Ja już nic nie czuję ,nie wiem kim jestem,nie wiem po co jestem,
i po co mnie ta pijaczka urodziła...(jak miałam 6 lat rodzice mnie adoptowali)
Chcieli dobrze a zmarnowali mi życie bo nie potrafili dać miłości.
Wytresowali sobie swoje zwierzątko,w którym pokładali swoje niespełnione marzenia.
Nie wyszło im nie zostałam wziętym lekarzem czy prawnikiem.Skończyłam L.O i
poszłam do roboty.Ale sobie odbiłam porządnie rygor w domu.
Było ostre picie i ćpanie...Ale po co wracać do przeszłości.
Mam wspaniałą córcie i staram się zmieniać...

[Jo-asia]

[Enja]

[smokooka]

Która mama ma z wami zamieszkać?

[Agulka76]

Mariola26, Witaj. Twój post tak bardzo też mnie charakteryzuje, i moje życie...
Widocznie nasi rodzice mięli w większości takie podejście do wychowania dzieci.Właśnie: dzieci nie mają problemów, głosu też nie, nie wolno było się wtrącać w rozmowy dorosłych, nawet jeśli mnie dotyczyły( bo od razu uważali że pyskuję), nie miałam nic do gadania, musiałam robić co mi każą. Bunt??? Ja się raz zbuntowałam, nie poszłam z mamą do kościoła, a ona tam dostała wylewu i umarła... do tej pory mam wyrzuty sumienia ze przeze mnie..w życiu ani wcześniej ani potem się nie buntowałam.Zero swojego zdania, zawsze w pełnej gotowości, bo któreś z rodziców każe sprzątać, gotować- więc do roboty, bo wtedy byłam grzeczna-czyli oni zadowoleni, czyli ze mnie kochają... Do tej pory nie potrafię odpoczywać w rodzinnym domu. Mam presję, ze czas marnuję jak siedzę i nic nie robię.Że jestem darmozjadem. Nie potrafię nic zrobić tylko dla swojej przyjemności, bo zaraz mam wyrzuty sumienia, ze innym też się należy...dlugo by wyliczać...

[Mariola26]

Moja mama się przywlokła,bo z facetem się rozstała.
Już mam z nią pierwsze starcia,nienawidzę jej,zawsze
mną rządziła i narzucała mi swoje zdanie.
A ja jak ta ćma za nią.27 lat a dalej słucham się
mamusi bo boję się że się obrazi.Jej szantaż emocjonalny
i córunia już się płaszczy i przeprasza-dla świętego
spokoju bo z nią nie wygram,niestety.....