Forum Wolnych od Alkoholu

[Maciejka]

Jak w tytule czuli słów kilka o szacunku do samego siebie

" W moim zyciu jest cos , czego nie moge kupić i czego nie może mi dać żaden inny człowiek. A jest to coś najbardziej wartościowego, co czlowiek może posiadać w życiu; Szacunek do samego siebie. Tylko ja sama moge sobie podarowac taki prezent.

[/b]co to znaczy szanowac samego siebie?

Szanowac samego siebie tzn, patrzeć na siebie jak na kogoś wartościowego i godnego milości , niezaleznie od większych lub mniejszych błędów, jakie się popełnia , oraz od wad , jakie się posiada. Akceptowac siebie samą niezależnie od wyglądu zewnętrznego, sukcesów czy też uznania u innych. Szanowac siebie tzn. odpowiadac za siebie, za swoje błędy , czyli zdawac sobie z nich sprawę. Jest to możliwe wówczas, kiedy człowiek z ich powodu nie gardzi sobą ani siebie nie potępia. Prawdziwy szacunek dla siebie nie ma nic wspólnego z miłością własną. Nie powinnam chodzić dumna jak paw, byc zarozumiala , lub patrzeć na innych z góry. Nie chodzi o to abym chwaliła sie przed innymi , jakim jestem wspaniałym człowiekiem , abym była pyszna i stawiała siebie na świeczniku.
Szanowac siebie to jakby potajemnie romansowac z sobą samą, ludzie, którzy nie akceptują siebie wymyslili sobie złą miarę , którą siebie oceniają. Są przekonani, że inni tak samo ich oceniają. W rezultacie takiego podejścia do samych siebie unikają oni sytuacji, w których inni mogliby rozpoznac ich wymyśloną niższość. Kiedy przebywaja w towarzystwie czują się niepewni i zachamowani"

Mam tylko jednego prawdziwego wroga na ziemi - sama siebie[b]


Ja z tym tekstem się zgadzam a wy co otym myslicie? Zapraszam do dyskusji [ potem jeszcze dorzuce tekst do czytania ]


--------------------------------
edit - poprawiłam literówkę w tytule - pietruszka

[evita]

[milutka]

[wolny]

milutka, Czyli wniosek z tego jeden nie jesteś swoim ciałem!!! ,..Prawda ??
Ciało to jedno a świadomość to drugie, ale są jeszcze inne ciała jak ciało bolesne i Eguś !!

[Maciejka]

Ja model jak traktować samą siebie wyniosłam z domu a potem małżeństwo to tylko potwierdzało. Ojciec uważał, że baba jest przedmiotem, rzeczą którą można przedstawić wykorzystać i wyrzucić. Kobieta nie miała żadnych praw chyba, że była jego matką , którą skrycie pogardzał. Nie mogłam mieć żadnych potrzeb, uczucia były nie na miejscu i głupie. Kobieta była głupia i winna wszystkiemu złu jakie było w rodzinie. Dzieci były balastem, zwierzątkami do uchowania i umieszczenia ich w innych rodzinach. Dla mnie tato to był kimś w rodzaju Boga, wierzyłąm mu bezgranicznie i bardzo liczyłąm się z jego zdaniem , opinią.

Nie miałam pojęcia, że tak fatalnie myślę o sobie, że siebie nienawidzę, pomiatam sobą, że nie daję sobie żadnych praw, dążyłąm do jakiejś doskonałości, jakiejś nierealnej doskonałości żeby wiedzieć co mam mówić żeby było idealnie, żeby nie wyjść na idiotkę. Zmiana takiego myślenia zajęła duzo czasu i wymagała intensywnej pracy nad sobą z terapeutką. Powoli zaczęłam dostrzegać kiedy i w których momentach zawstydzam siebie, ośmieszam , ranię sama siebie i powoli zaczęłam zamieniać negatywne słowa na te pozytywne, buujące, przestałam się godzić na próby traktowania mnie po staremu.
Zaczęłam wierzyc w bólach, ze jestem wartościowym człowiekiem bez względu na opinie innych a szczególnie taty i toksycznej rodzinki, zaczynałam powoli czuć się dobrze w swojej skórze i ze sobą.

[inka70]

Wydaje mi się , że wiele dla siebie robię , odcięłam się z toksycznego związku (już prawie ex daje jeszcze popalić-a ja na jego zaczepki nie reaguje ) od wielu ludzi słyszę że jestem ok , często też o sobie tak myśle mimo to jednak nachodzą chwile zwątpienia w których czuję się jak porzucony papeć . Jest to dla mnie irracjonalne gdyż cieszę się , że pozbyłam się tego balastu , nic do gościa nie czuję ( może oprócz wściekłości jak manipuluje dziećmi ) a to głupie uczucie nachodzi i wtedy nic tylko tylko za czym albo o co ? Wtedy dużo czytam waszych wypowiedzi , trochę afirmacji i wracam do równowagi .

[OSSA]

[BARBARA]

U mnie poczucie niższości najczęściej budzi poczucie odrzucenia.
Zadaję sobie wtedy pytanie odpowiednie do sytuacji, co się takiego wydarzyło, dlaczego mnie tak dotknęło, dlaczego zabolało i wyciągam wnioski, najczęściej sama sobie kręcę filmy które mnie doprowadzaja do poczucia niższości.
Bardzo często w ostatnim czasie udaje mi się zatrzymać złe myśli,mówię sobie stop, dokąd, po co ci to, do czego chcesz się doprowadzić, do czego ci to potrzebne, bardzo mi to pomaga i są już tego pozytywne efekty.

[pterodaktyll]

[Maciejka]

Przy okazji rozważań o przykazaniach dotarło do mnie, że wynioslam z domu przekonanie, że rodzic jako rodzic nie zasługuje na szacunek i moje dorosłe życie pokazało, ze tato czy mama nie szanują siebie jako rodzica a co za tym idzie uważałam że bycie rodzicem to zasrany obowiazek i nie ma to nic wspólnego z szacunkiem. Miałam a może jeszcze mam problem z szanowaniem siebie jako rodzica jako mamy. Dotarło to do mnie dziś , że jeszcze są jakies kosmetyczne prace do wykonania w związku z szacunkiem mnie samej jako mamy, ze to powołanie i zaszczyt, wielka odpowiedzialność i zadanie być rodzicem. Wychowac dzieci na wspaniałych, wartościowych, pewnych siebie ludzi.

[wolny]

perełka, Wiesz co skarbie , , bardzo Cie przepraszam że sie wtrącam , ale cały czas lawirujesz wokół własnych rodziców i doszukujesz sie w nich winy , za wszelakie zło jakie pojawia sie w twoim życiu nawet za to że jesteś jakaś tam mamą , porównujesz sie , a to już klapa na całego . Powiem Ci po raz enty już chyba i nie jest to jakiś wyczytany dyrdymał tylko pisze z własnego doświadczenia i analizy własnego życia. I nie gniewaj sie za prostotę wypowiedzi , powiem tak , zafascynowani sobą czyli ty i twój mąż, odbyliście ileś tam stosunków płciowych z których urodziło się kilkoro dzieci , zwyczajny akt płciowy zwiększający liczbę populacji ludzkiej czyli rozmnażanie, i nie jest to żaden wzniosły czyn,.. czyli jest naturalny zwyczajny i ani zaszczytny ani nie jest powołaniem tak funkcjonuje coś w czym tkwimy, czy nam sie to podoba, czy też nie ,.. czyli ŻYCIE. Cała natura tak sie rozwija, czy ty tego nie widzisz i żadne ze stworzeń tego świata za to że sie rozmnaża aureoli nie nosi. Co zaś tyczy sie Twojej roli jako rodzica to ogranicza sie ona jedynie do zapewnienia pewnych granic bezpieczeństwa dla dziecka, aż zacznie być jako tako samodzielnie,.... co najważniejsze powinnaś mieć szacunek do niego jako istoty.. która a sama potrafi o siebie się zatroszczyć i sama potrafi rozwiązywać własne problemy , a Ty jako mama masz te dzieci nauczyć odpowiedzialności czyli jak już kiedyś pisałem "obiad jest o 14 ej , minute po jak cie nie będzie,.. nie jesz , obiadu , dom zamykamy o 22 ej , spóźnisz sie minute śpisz na dworze , proste ???? Uważasz że Ty masz wpływ na to co te dzieci w życiu nawyprawiają , wątpię i to bardzo !!! No chyba że se niewolników wychowasz zastraszonych, zakompleksionych i poddających sie wszelakiej manipulacji przez innych.

[Maciejka]

Całkowicie się z tobą nie zgadzam wolny. Nie porównuję się z rodzicami tylko jest dotarcie do źródła problemu i nie ma to na celu ukarania kogokolwiek za cokolwiek. Chodzi o przyczynę skąd się to wzięło i przeżycie nagromadzonych tam uczuć jeśli sa bo cvzęsto jest to ból po siniaku Bycie rodzicem nie ogranicza się do chowania dzieci jak zwierząt bo nimi nie są. Mają jeszcze sferę serca - emocjonalną która jest tak samo wazna jak umysłowa i nalezy o to zadbać. Z własnego podwórka wiem, że dzieci uczą się tego czym żyją a to oznacza szczęsliwi rodzice - szczęśliwe dzieci - potem wyrastają szczęsiwi dorosli.
Jeśli tak wychowałeś swoje dzieci to przykro mi ale wychowałeś kaleki życiowe z bagażem masy problemów.


Nie musisz się ze mną zgadzać ja to robię dla siebie a jeśli inni z tego skorzystaja to super jesli to odrzucą i uznają że to stek bzdur czy szukanie dziury w całym to tez w porządku.

[wolny]

[staaw]

Perełko, nie rozumiem w jakim celu rozdrapujesz te teorie wychowawcze, mi się wydaje że okres wychowania dzieci masz za sobą...
Ja uznałem że mojej piętnastolatki już nie wychowam, mogę tylko prosić by zechciała korzystać z doświadczenia.
No i mam wyrok w zawieszeniu na trzy lata, jak coś nawywija pójdę siedzieć...

[Maciejka]

Stasiu to nie jest rozdrapywanie tylko dzis mnie tak uderzyło, że nie szanuje/nie szanowałam do konca siebie jako rodzica i to zabolało.{ Napisałam to na forum po to że byc niektórzy tez mają z tym problem.} Zajrzałam do dzieciństwa i zobaczyłąm, że taki wzorzec wzięłąm z domu.