Forum Wolnych od Alkoholu

pisajka

Hej Wam,

jak Wasze samopoczucie?

Nie myślcie sobie, że znikam na zawsze. Wracam tu do Was, do Waszych historii. Zagłębiam się w nie, pochłaniam jak wodę. Codziennie.

Byłam i wczoraj, czytałam wszystkie życzenia urodzinowe. Dziękuję raz jeszcze!

Co u mnie? Bez zmian? Czy na terapii w końcu?
Opowiem, nie dziś.

Dziś ja ta inna, z przeszłości...

JA?

Ja, to już nie ta mała dziewczynka obrażona na cały świat, bo ktoś jej ukradł zabawkę. Wiedząca wszystko najlepiej... To już nie ten rudzielec z setką piegów na twarzy, rozbieganą, nielubianą, wytykaną palcami.
Już nie taka nieśmiała swych pragnień dziewczyna, która w pamiętniku swym marzy, by za rok dać się ponieść...

Ja, to już nie manipulantka mających znajomych za sobą, rodziców pod sobą. Mówiąca chcianą prawdę, wiedząca swoje, kłamiąca w żywe oczy - bo tak oczekują, tak trzeba, tak chcą. To już nie próbująca życia gimnazjalistka wahająca się między rozumianym złem a dobrem. Myśląca o przyszłości jak o wielkiej zabawie - nie w dom, nie w rodzinę, bynajmniej!

Ja, to już nie ta dziewczyna paląca z chłopakami, wystawiana na próby życia... I czasu. Szukająca tożsamości gdzieś między Nim a Nią. Myląca często fikcje z rzeczywistością. Już nie ta naiwna dająca się podejść - nie tylko emocją, ale i Im. Myśląca poważnie, lecz ciągle za mało...
To już nie ten wir pasji. To już nie ta pewność siebie. To już nie te ucieczki, winylowe marzenia...

Ja, to już nie ta wariatka chodząca po murach. Myląca życie z zabawą. Topiąca smutki w procentach. Olewająca tych co ważni...
To już nie te tagi, nie te litery, nie ta bluza, nie ten głos. To nie ta szkoła, to nie ten facet, to nie ten rozum i nie ten czas.

To już nie ta dziewczyna uroczo zakochana, zraniona na samym starcie, raniąca na samym końcu. Niszcząca ludzi, w pełni świadoma, ze łzami w oczach - brutalnie.

Już nie te używki, nie te źrenice, nie te ręce i nie ten On.

smokooka

Pisajko, widziałam u Ciebie, trochę nostalgii, smutku, więcej dojrzałości, mądrości i tego co nowe i lepsze. Jednak ten wpis jest taki niedokończony, nie chcę domyślać się i tworzyć swoich wyobrażeń Twojego życia. Chcę żebyś była szczęśliwa

staaw

Już to gdzieś czytałem Potworku...

pisajka

Chcę być szczęśliwa, wiem już jaka nie jestem i nie będę... Nie wiem jaka jestem i co mnie czeka. Już nie żyję w zawieszeniu... Przynajmniej tak myślę!

Teraz tyle się dzieję... Nie, nie, nic złego. To tylko zmiany, których my ludzie tak się boimy.

Do poczytania!

pisajka

Człowiek jest naiwny.

Jednego dnia myśli, że nie potrzebuje pomocy, drugiego pragnie jej jak tlenu.

Co mam zrobić by w końcu ruszyć d**ę na jakąkolwiek terapie?

U mnie jest dobrze - teraz. Ale przeszłość nie chce się strawić. Zgagę mam...

pterodaktyll

pisajka

pterodaktyll, tak. Za każdym razem jak wstaję, to wracam z powrotem, bo drzwi są zamknięte. Do dni otwarcia nie czekam, rezygnuję, albo zmieniam zdanie o samej terapii.

Nie wiem, może za słabo szukam.

pterodaktyll

pisajka

Pozory mylą. Oszukują nas samych. Chowają gdzieś tematy niewygodne, ugniatają w zakamarkach. Jeden na drugim. Miejsca jest sporo, wspomnień też nie brakuje. Układają się. Kumulują się. Ich skład przykrywa uśmiech.

Człowiek tylko udaje radosnego, biorącego życie garściami. Tylko z pozoru jest radosny, uśmiecha się, wybacza. Bardzo łatwo jest wypracować w sobie system obronny przed rzeczywistością, przed faktami - tymi prawdziwymi, wywołującymi ból i rozgoryczenie. System jest wyćwiczony, działa nienagannie. Wrzuca wszystkie realia do sita. Wyrzuca do ciemnych szuflad smutek i łzy, niewielką ilość szczęścia mnoży tworząc uśmiech.

Uśmiecha się, do wszystkiego do wszystkich, bo wie, że tym sposobem ominie go przeszłość i tematy niewygodne. Przytakuje, zgadza się, wybacza. Bierze na siebie odpowiedzialność za innych, za ich decyzje. Ta odpowiedzialność przynosi pozorny spokój i kontrole nad życiem swoim i bliskich.
Żyje tak kilka lat. Dobrze mu z tym. Oswoił się. W swojej grze pozorów czuje się bezpiecznie.

I nagle przychodzi moment, gdzie cały spokój burzy się. Upada. Schodzi do tych ciemnych szuflad. Wyciąga smutek, łzy i ból. Wychodzą wspomnienia. Wychodzą i domagają się rozwiązania, ze zdwojoną siłą.
Ten moment, to jedno lub dwa słowa. Te słowa to przełom i uświadomienie.

Teraz już nie da się tak łatwo poukładać bałaganu z przeszłości. Szuflady są uszkodzone. Uśmiech gdzieś się zgubił. Szczęście szuka nowego źródła w starym życiu.

I ten człowiek stoi na rozdrożu dróg. I nie wie co robić. Boi się nowości, boi się konsekwencji zdarzeń z przeszłości, które tak naprawdę zawładnęły dotychczasowym życiem. Musi odciąć pępowinę, bo zgnije. Zgnije od środka, wyzbędzie się uczuć, odruchów, emocji. Musi skupić się na sobie. Egoistycznie podejść do życia. Musi poświęcić energię swojej nowej rodzinie.
Bo ją straci...

Klara

Estera