Forum Wolnych od Alkoholu

Moniqa · Małomówny Dołączyła: 21 Sie 2013 Posty: 80

Witam Was wszystkich,
Od jakiegoś czasu przyglądam się forum. Znalazłam na nim wiele ważnych dla mnie informacji, jednak teraz postanowiłam napisać swoja historie, bo sobie totalnie nie radze z tym co dzieje się w mojej głowie i sercu. Nazywam się Monika, mój ojciec jest alkoholikiem, który nigdy nie przyznał ze ma problem, zawsze uważał że funkcjonuje normalnie, a mnie wychowano w przekonaniu, ze każdy pije. Dwa lata temu na mojej drodze życiowej stanął Kuba…alkoholik, na początku totalnie nie zorientowałam się jaki ma problem, gdy zaczął coraz bardziej wychodzić zaczęłam swoją terapię, na której dowiedziałam się, że mój dom był dysfunkcyjny. Kuba wtedy pił i nie dawał się przekonać, że ma problem, mimo że oczywiście próbowałam to robić na wiele sposobów. Rozstaliśmy się pierwszy raz, gdy w Sylwestra którego mieliśmy razem spędzić postanowił się nie odezwać. Zeszliśmy się po kilku tygodniach, żeby znów się rozstać za kolejne dwa…bardzo cierpiałam, on był już winien mi oczywiście jakieś pieniądze, których nie mogłam odzyskać…słysząc że za tydzień, za dwa odda, ale nie oddawał. Zeszyliśmy się po paru miesiącach, aby po kolejnych trzech czy czterech, gdy znów stanęłam mu na drodze w piciu usłyszeć że mnie nie kocha i to koniec. Oczywiście za każdym razem schodziliśmy się bo on przestawał pic, ale ani razu nie poszedł się leczyć. Ja naiwnie wierzyłam, że da radę. Ostatnio rozstaliśmy się we wrześniu, po to aby w styczniu znów się do mnie odezwał, ale tym razem nie dawał sobie rady z alkoholem , wiec przyszedł do mnie…oczywiście słuchałam, wspierałam, pomogłam mu znaleźć odwyk zamknięty. Przed wyjazdem na jego odwyk zerwaliśmy kontakt, bo ja zrozumiałam że zbyt wiele energii i emocji mnie to kosztuje, gdy on uświadomił mnie, że to nie jest story naszego powrotu do siebie. Pojechał do Smażyna, wrócił po miesiącu. Wyszedł wcześniej, bo niby nie pasował, nie mógł się dogadać…oczywiście na drugi dzień po powrocie przyjechał do mnie, totalnie inny, totalnie zmieniony…znów byliśmy razem, na początku był naprawdę super, mimo że się bałam, ale poszedł na terapię – grupa, indywidualna, mitingi AA…jednak w ciągu ostatniego miesiąca znów zaczęłam czuć, że nie mogę na niego liczyć, ciągle mówił tylko o pracy, ja czułam, że wszystko jest na mojej głowie…mieszkaliśmy razem, ja słuchałam, radziłam…sama czułam, że ze swoimi problemami muszę sobie radzić sama. Kuba trzy razy opuścił terapię grupową, więc został usunięty…miał nadrobić mitingami AA, ale na te regularne zdarzało mu się nie chodzić jeśli go nie obudziłam (były w niedziele o 8 rano), przez ostatni miesiąc nie chodził też na terapię indywidualną – mieliśmy na ten temat dyskusję, ale usłyszałam, że przecież to nie jego wina bo jego psycholog była na urlopie lub odwoływała, on odwołał tylko raz…ja czułam się mega przybita, obciążona ciągnięciem jego i radzeniem sobie ze sobą i dwa tygodnie temu postanowiłam poruszyć ten temat. Niestety zrobiłam to w swój niedojrzały emocjonalnie sposób, za co czuję się mega winna…bo zrobiła się wielka awantura, na moje stwierdzenie, że nie daje mi poczucia bezpieczeństwa usłyszałam że to puste słowa…pech chciał, że tego samego dnia wywróciłam się i musiałam jechać do szpitala…gdy napisałam do Kuby czy ze mną pojedzie dostałam odpowiedź, żeby moja koleżanka z która byłam to zrobiła…wtedy poczułam jakby ktoś wbił mi nóż w plecy…automatycznie usunęłam Kuby numer, usnęłam go z fejsbooka odpisując mu w międzyczasie, że na drugi dzień zabiorę swoje rzeczy…zabrałam je po dwóch dniach….próbując w międzyczasie z nim się kontaktować, ale traktował mnie olewczo, robiąc łaskę…miałam poczucie, że on czeka aż się wyprowadzę…nie zrobił nic, żeby mnie zatrzymać, w kłótni powiedział tylko że ma dość ciągłych awantur i że ja na siłę lubię się unieszczęśliwiać…Dziś siedzę z tym całym mentlikiem w głowie, karuzelą emocji, bo oczywiście próbowałam do niego pisać, przepraszać, prosić o rozmowę…ale na ani jedną tego typu wiadomość nie uzyskałam odpowiedzi…jedynie na emaila w którym proszę go o zwrot pieniędzy (które po raz kolejny jest mi winien). Są momenty kiedy czuję się dobrze z tym, że nie muszę już go ciągnąć do góry, ale generalnie większość czasu czuję się mega winna, że on się starał, nie pił, a mi zabrakło siły i pękłam…i teraz już nić nie mogę z tym zrobić…zarazem jest mi mega przykro że się tak zachowuje wobec mnie, czyli olewa lub jest stanowczo niemiły, że mimo że ja wiele razy dałam mu szansę to nawet jeśli teraz faktycznie to moja wina on mi jej dać nie chce…ze nawet jeśli nasza relacja nie miała szans to fajnie by było porozmawiać o tym i się jakoś sensownie rozstać a nie tak jak teraz…sto tysięcy myśli na minute…najbardziej przykro mi jest ze napisał mojej koleżance która niepotrzebnie się wtracila, ze po prostu mnie nie kocha…zabolało mnie strasznie, bo znow odebral mi cos czego nigdy nie dostałam w domu…milosc, ta jedyna rzecz która od niego potrzebowałam…w sumie swoją kłotnią chciałam sprawdzić w ten mega niedojrzały sposób jak on bardzo mnie kocha i chyba mam odpowiedź…aczkolwiek cały czas czuję/boje się, że znow za kilka tygodniu będę mu potrzebna i wroci, a ja nie będę potrafila powiedzieć odejdź, nie chce znow się czuc tak jak czuje się dziś…
Mój post pewnie jest mega chaotyczny, ale tez to dobrze zobrazuje chaos jaki panuje we mnie…jak bardzo się gnebie tym wszystkim, z jednej strony winie a z drugiej czuje ze nie powinnam. Pytanie co powinnam…

pietruszka

Moniqa · Małomówny Dołączyła: 21 Sie 2013 Posty: 80

Moniqa · Małomówny Dołączyła: 21 Sie 2013 Posty: 80

no i jest jeszcze inne okropne uczucie ktore mam...ze nie zasługuję na nikogo lepszego...

Janioł

pietruszka

Jacek

cześć Moniko

Linka

Klara

Witaj Moniko

MILA50

Moniqa · Małomówny Dołączyła: 21 Sie 2013 Posty: 80

Dziękuję Wam bardzo za komentarze...sprowadzanie na ziemię i otwieranie mi oczu(tego chyba teraz najbardziej potrzebuję), jak rowniez za slowa otuchy...jest mi strasznie ciezko z tym co się ze mną teraz dzieje. Są momenty gdy rozumiem, że tak jest dla mnie lepiej (w koncu przerobiłam to już przy poprzednich rozstaniach), ale są też chwile gdy przychdzi ta najgorsza mysl...ze nie zasluguje na miłość, że muszę być beznadziejna skoro tak bardzo się starałam, a on mnie nie kocha...

Janioł

Moniqa · Małomówny Dołączyła: 21 Sie 2013 Posty: 80

to prawda...paskudne jest to ze bylam swiecie przekonana, że kocham siebie...chyba tak bylo gdy znow sie schodzilismy w marcu...czy znaczyloby to, ze w tej relacji tak bardzo oddaje siebie, ze zapominam o milosci do siebie samej....ehhh...dzieje sie ze mna cos okropnego, czego nie ogarniam

Klara

Moniko, tu jest dla Ciebie lektura: http://www.komudzwonia.pl/viewtopic.php?t=3026
Szczególnie polecam "Zaczarowane koło zaprzeczeń" - jest pod jednym z przycisków.

Janioł