Forum Wolnych od Alkoholu

[Kasia9645]

Nie wiem nawet co napisac To wszystko tutaj to ja od 8 lat, a może nawet więcej. Jestem na etapie rozwodu a w zasadzie złożylam wniosek o rozwód, wywaliłam go z domu, zostalam z dwójką dzieci i .................... nie umiem życ, nie umiem myśleć, pracuje bo muszę, oddycham bo muszę, myje zęby bo muszę itd.............. Wynajął kawalerkę, mieszka sam, mówi że chce się leczyć, czeka na termin w szpitalu na oddziale zamknietym. Ale pije dalej wiem to czuje znam go, a ja nie wiem jak sobie ztym radzic jak mam myslec pozytywnie jak nie umiem chyba wogóle mysleć. w jednej sekundzie mysle pozytywnie i sie podnosze a za chwile odchłań. Wybieram sie na terapie dla wspóuzależnionyc w szczecinie na ostrowskiej 7. Boję sie ale wiem ze nie mam wyjscia bo nie radze sobie a muszę bo sa dzieci, praca, dom i to wszystko co dla wszystkich jest normalne a dla mnie ....nie wiem wiem ze nie poradze sobie z tym jak nie naucze sie siebie na nowo, On ma swoją terapie ja swoją Najbardziej to bym chyba chciala zeby nauczyli mnie nie kochac go juz byloby latwiej o wiele łatwiej, ale to nie takie proste. Muszę czekac, zajac sie soba a czas pokaze co bedzie i jak bedzie..... powiedzieć łatwo... ale zrobić trudniej szczególnie to czekanie jak mam nauczyć się czekać???

[leon]

Czesc

[Klara]

Witaj Kasiu
Tu jest Twój WŁASNY temat

[Kasia9645]

Cześć Gubie się tutaj, nigdy nie byłam na żadnych forach.

[olga]

witaj
Krocz spokojnie wśród zgiełku i pośpiechu - pamiętaj jaki pokój może być w ciszy.
Dezyderata
daj czas czasowi a wszystko powoli poukladasz

[Kasia9645]

Pewnie tak, wiem,że tak, muszę tylko nauczyć się mówić co czuje i co ja chcę i już nic nie udawać, zdjąc maske, którą nosiłam tyle lat. Upożądkować siebie i swoje myśli, zycie może czasem nawet. A potem będe mogła juz spojrzeć sobie w twarz i powiedzieć DAŁAS RADE JESTEŚ WIELKA - MOZESZ WSZYSTKO JUŻ TERAZ.

[Linka]

[pietruszka]

Kasiu, kilka lat temu też byłam w podobnej sytuacji, pamiętam jeszcze ten moment, kiedy miałam przed sobą tylko mur. Dzisiaj jestem bogatsza o to, że wiem, że ten mur da się rozebrać. Cegła po cegle, a każdą cegiełkę wykorzystać do budowy dalszej drogi.
I też na początku nie umiałam czekać, nie byłam cierpliwa, brak mi było konsekwencji, ale powolutku się wszystkiego uczyłam, na terapii, Al-anonie, ale również na forach internetowych, czytając książki. I już jestem w innym punkcie swojego życia. I Ty Kasiu też poradzisz sobie, jeśli sięgniesz po dostępną pomoc.

[piotr7]

Witaj Kasiu

[yuraa]

witaj Kasia9645

Cytat:

Wybieram sie na terapie dla wspóuzależnionyc w szczecinie na ostrowskiej 7.

dobry adres

[margo]

Cześć Kasiu Czytaj forum, terapii się nie bój, polecam też Al-anon no i pisz u nas dalej! trzymaj się

[Kasia9645]

Dziekuje wszystkim za te słowa, pomagają widze, ze może faktycznie terapia i konatkt z kimś kto rozumie o czym się tak naprawdę mówi i myśli pomoże. Życie z alkoholikiem nie jest łatwie, nie było tyle lat. Jestem po studiach pedagogicznych, pisałam prace na temat alkohol jako dysfunkcja w rodzinie. O ironio sama wpałam w tą machinę. Długo myślałam, ze dam radę, ze przecież jakoś jest, jakoś będzie w końcu zrozumie. I faktycznie kurcze napędzałam to wszystko, bo kontrolowałam łatałam, on pił, zdradzał, bił, wpadł w schizofremie alkoholową już, było koszmarnie, ale za każdym razem czekałam bo przecież potem był normalny...... dlaej go kocham nie umiem wytłumaczyć dlaczego. Ludzie mi mówią olej, zostaw, po tym wszystkim dalej mu pomagasz a ja nie umiem inaczej. Chciałabym nie kochać, znienawidzieć byłoby pewnie łątwiej, nie wiem może terapia mi pokaże, że mozna kochać mądrze, pomagać tak aby nie szkodzić. Kto wie moze nawet faktycznie jak pokocham najpierw samą siebie i naucze się życ dla siebie to i on przejży na oczy i podejmie walkę o której narazie tylko mówi. Nie mieszkamy razem on wynajał kawalerkę ja mieszkam z dziećmi u mamy, narazie ucze radzic sobie ztym, że go nie ma , że nie wiem gdzie i co robi a potem jak już nauczę sie funkcjonowac sama mysle, ze pójdzie gładko i zauważe w sobie cechy o których nie wiem, może nawet, że jestem mądra i ładna i samowystarczalna. To wszystko jest za skomplikowane, zeby to wytłumaczyć, bo w głowie jest totalny bałagan, raz myslisz pozytywnie raz spadasz na dno i nie wiesz nic nawet jak wykonacpodstawowe czynności. I cały czas myśllisz co sie dzieję jak będzie kiedy będzie dobrze w końcu, dlaczego ja, dlaczego to takie trudne. Podejmę wyzwanie bo juz nie ma odwrotu, juz trzeba zebrac du** i wlczyc i skończyć z udawaniem, że wszystko jest dobrze i zdjąć maskę okłamaną maskę. Myslec pozytywnie... trudne, aleprzecież nie nie wykonalne. Pozdrawiam wszystkich tych co zaczynają jak ja i tych co już wiedza że można. Dajecie nadzieję i wiedze a to dużo, chyba najwięcej czego mi teraz potrzeba. SIŁA W GRUPIE a jeszcze jak ta grupa jest tak samo ..... jak ja to juz większej pomocy dostac nie można. Buziaki

[olga]

Kasiu wszystkie te nasze historie sa identyczne. Czytam to co napisalas i jakbym czytala o sobie kilka lat temu. Tez nadzieja, czekanie az zmadrzeje, prowadzanie do psychiatry, na terapie, na miting, kontrolowanie. Hustawki nastroju w rytm jego picia i niepicia. Do czasu. Az mi sie cierpliwosc skonczyla. Nadzieja umarla. I narodzilo sie nowe zycie. Wzielam rozwod, wyrzucilam z domu i zaczelam zyc sama z dziecmi. Oczywiscie to wszystko w wielkim skrocie bo wyrzucalam nie raz, straszylam rozwodem ale w koncu przyszedl ten odpowiedni czas. Bardzo w tym wszystkim pomogli mi ludzie z forum. Na terapie tez chodzilam. Teraz juz nie mieszkam w Polsce, ukladam sobie zycie z nowym partnerem. To wszystko wymaga czasu, mnostwa cierpliwosci do siebie samej, zrozumienia, ze leki, niepokoje, chaos w glowie to skutek dlugotrwalego stresu i nie trwa on wiecznie. Powoli sie wycisza ale jest jeden warunek, nalezy robic wszystko dla siebie, dla wlasnego dobra a alkoholika trzymac z dala od siebie i fizycznie i emocjonalnie.

[yuraa]

[mama Meli]

My wszyscy tu przechodziliśmy przez to samo.Ja też myliłam miłość z potwornym współuzależnieniem.Kiedy zrozumiałam,że albo ja,albo on-wybrałam siebie.Było mi bardzo trudno, wylałam morze łez, chorowałam na depresję,potrzebowalam kilku lat żeby podjąć decyzję.Dziś jestem wolnym człowiekiem,co najważniejsze czuję spokój, mimo tego ,że nie wiem co mnie czeka. Można , tylko trzeba mocno chcieć .Dasz radę ,jesteś młoda, przypomnij sobie siebie sprzed wielu lat. Ta osoba jest gdzieś w tobie w środku, pozwól jej wyjść.Twój mąż musi pomóc sobie sam, ale może należy do tych alkoholików -tak jak mój były mąż ,że nigdy nie będzie się leczyć.Takie zrywy typu- będę się leczyć również przerabiałam.Zyczę ci ,abyś się nie poddawała i koniecznie idż na terapię.