Forum Wolnych od Alkoholu

[Kasia9645]

Cytat:

mąż to nie tata i w drugą stronę.


Tak masz rację, wiem o tym dlatego zeby móc ułożyc sobie życie terzeba zmierzyć się z przeszlością. Z tym co doprowadziło nas do taiego a nie innego stanu. Tata - właśnie. od niego zacznę. Bo mimo , że go nie było bo zostawił nas jak miałam 5 lat to zawsze go potrzebowała, zazdrościłam koleżanką, że idą na spacery,lody, że ojcowie dzwonią pytają co i jak, ze byli. Mój odszedł i tylko udawał , że chce być.... był gdzieś przypadkiem bo obiad u babci, bo święta u babci , ale zawsze przypadkiem. Długo wmawiałam sobie, że nie jest mi potrzebny, że dam rade bez niego..... Dawałam sobie rade, ale jak??? założyłam maskę i udawałam, że jest ok i ze ja będe miała rodzinę taką pełną, potem urodziłam syna po 6 latach córkę i już byłam w pułapce własnej osobowości bo wszystko na siłę, wszystko dosłownie. Zamieszkanie razem , ślub potem już znowu udawanie, że jest ok. Nic nie było ok. Bo na siłe sie nie da. Mój mąż jest chory jest alkoholikiem doprowadziło go do tego jego zycie i jego doświadczenia, i tez tego nie pokonał ani się z tym nie zmierzył - a ja to samo tyle tylko, ze on chował sie za alkoholem a ja za nim i za swoim mysleniem, ze byle do przodu nie warzne jak. Staram się już nie wracać do przeszłości, nie wypominać nie drążyc. Co los da to bede brała, ale po terapi i upożadkownaniu tego co ppowinnam byla zrobic dawno, bede wtedy bardziej świdomo, bardziej na JA, już nie na kogos bo to moje życie to ja mam prawo byc szczęśliwa. Zaprosze ojca mojego na spotkanie i zmierzę się z nim, porozmawiam, uświadomie jak bardzo go potzeboałam zawsze i dalej potrzebuje mimo wszystko. Może nie jest za późno, żeby go mieć. Czy mój mąż bedzie chciał trzeźwiec pokaże czas, zglosił się na terapie sam, co bedzie to będzie. Kto wie może nauczymy się siebie na nowo a może oboje dojdziemy potem do wniowsku, że chcemy zyc osobno. NIe wiemm tego, czas pokaze. Wiem jedno dopuki ja nie upożądkuję siebie nie będe umiała iśc dalej czy z nim czy bez niego. Mamy dzieci, mamy córkę z wadą serrca ma 3 latka, dla niej spróbujemy, alle to potem. Narazie on walczy o siebie i dla siebie ja tez o siebie i dla siebie. JUZ RAZ ZACZĘLIŚMY OD du** STRONY I NIE WYSZŁO. WSZYSTKO POWOLI.....

[pietruszka]

[Kasia9645]

[Maciejka]

No nie wiem Kasiu Czy jak powiesz mamie o swoich uczuciach to będzie ci lzej . Jak czytałam ciebie to widziałam w tym część swojej historii. Twoja mama jest podobna emocjonalnie do mojego ojca i ja na początku terapii powiedziałam mu o swoich uczuciach i wcale nie było mi lżej. Oczekiwałam, że mnie wysłucha , przyzna sie do blędu i zrozumie ale on wyszedł do drugiego pokoju, chodził w kółko był na mnie wściekły i odrzucił mnie jako dziecko jako człowieka uznał, że jestem głupia i dosłownie wyrzucił mnie z rodziny od tego momentu stałam sie jego wrogiem bo zburzyłam mu jego idealny obraz siebie jako człowieka jako rodzica już nie był taki czysty i przejrzysty za jakiego sie uważał. Powtarzał w kółko; ja niedobry, ja niedobry , chyba ja cie skrzywdził ja to robił dla twojego dobra.
A ja sie czułam jak podwójnie przegrana , miałam ogromne poczucie winy, zdradziłam ojca i straciłam go na zawsze.
Po kilku latach zrozumiałam, że tak naprawde nigdy nie miałam ojca, że ta silna więź za jaką uważałam moją relację z nim to było silne i mocne uzaleznienie on silnie uzależnia ludzi od siebie , że po zerwaniu uzależnienia od ojca nie ma nic nie zanm ojca, nie znam tego człowieka , który przez 20 lat mnie chował bo nie wychowywał, nie wiem kim jest mój ojciec. Strata rodzica bardzo bolała i długo musiałam przezyć pewnego rodzaju żałobę po stracie ojca i żeby ulżyć sobie w bólu powtarzałam sobie sobie, że moi rodzice wyginęli na wojnie domowej zostali obcy mi emocjonalnie ludzie , którzy tylko na papierze są moimi rodzicami w realu nimi nie sa , nie zachowuja się jak rodzice.

Teraz nawet jak bym gdzieś zobaczyła sojego ojca i on by przeszedł na druga stronę albo charakterystycznie odwrócił głowę na mój widok to bym tylko się roześmiala i powiedziała do siebie; każdy sądzi wdł siebie i ten typ tak ma , co mnie ta osoba obchodzi.Wiem , bo przetrenowałam na własnej siostrze , swego czasu namieszała w rodzinie i chciałą zwalic odpowiedzialnośc za to na mnie ale ja sie nie dałam. Widząc mnie na ulicy udawała, ze mnie nie zna nie przyznawałam sie , że jesteśmy rodziną, że się znamy ona to ja tez nie. Pewnego razu jadę sobie rowerem chodnikiem a ona do mnie mach a i mówi cześć . Była mi obojętna ot po prostu ktoś z otoczenia a teraz jak się widzimy to mówimy te uprzejme część ale nie wpuszczam jej do swojego życia i nie udzielam informacji o swoich sprawach ani na temat swoich dzieci mówię , że jak ciekawa to niech zapyta moją córkę i tyle.

[Klara]

[pietruszka]