Forum Wolnych od Alkoholu

[szika]

Kasiu, nie odbierz tego źle, ale mam wrażenie jakby te duże litery były Ci potrzebne do tego, aby to co piszesz było bardziej przekonywujące. Przekonywujące dla nas ale i dla Ciebie samej.
Nie przejmuj się tym, że na dzisiaj na razie to jest w dużej mierze tylko wiedza, nie czuj się winna, że takie wewnętrzne CZUCIE tego czego chcesz przychodzi powoli. Na to trzeba czasu i determinacji, także pracy nad sobą...przyjdzie:) zobaczysz czego Ci życzę bardzo serdecznie

[Kasia9645]

Może masz rację może nie świadomie chcę bardzo uwierzyć w to co piszę.

Wiara czyni cuda..dziękuję za to .... w końcu wszystkie(cy) jesteśmy podobni i już nie trzeba udawać ani się oszukiwać... bo po co ???

Jestem bezsilna a to dobry początek na początek pracy, może i ciężkiej, długiej i trudnej, ale na pewno łatwiejszej niż życie w koszmarze i oszukiwaniu siebie, bo to trzeba przyznać wprost życie z pijącym alkoholikiem jest koszmarem dla żony, dzieci i rodziny.

Ale uratować może każdy siebie i musimy to zrobić oddzielnie, albo po to by umieć żyć razem, albo nie - tego nie wiemy.

[Klara]

[Kasia9645]

Ja się boję tego co czuję, nie wiem nawet czy umiem to nazwać pewnie bym nie potrafiła. Na razie czytam bo zabijam tym czas. jeszcze dwa tygodnie do terapii. W sekundę ogarnia mnie spokój a za chwile uczucie duszności. To jest porostu trudne i skomplikowane.
Wiem jedno podjęcie decyzji o separacji, rozstaniu było trudnym krokiem, ale wiem, że słusznym i to wiem. Wytrwać w tym jest ciężej, ale mam świadomość, ze mieszkając znowu razem doprowadzi,że
nie uda nam się - nie na tym etapie na jakim jesteśmy -

Zresztą pomaga nam w tej konsekwencji fakt, ze on nie wyobraża sobie mieszkania z moją mamą ( ja też zresztą wolałabym nie mieszkać z nią) a po drugie nie stać nas na wynajęcie mieszkania - więc los nam trochę pomaga w tym, żeby być wytrwałym w postanowieniu.
Może źle to ujęłam, dobrze,że nas nie stać i nie mamy jak się złączyć na tym etapie bo pewnie bym pękła a wiem, ze nie jestem na to gotowa, bo to byłby powrót do koszmaru, mimo, ze on się leczy. Wszystko poszło by na nic, ja święta też nie byłam ...to też trzeba sobie powiedzieć...

[Maciejka]

Kasia nikt z nas nie był święty każdy jest tylko człowiekiem i rzeczą ludzka jest popełniać błedy ale żeby do nich się przyznać to już potrzeba i odwagi i dużo pokory w sobie a ty ją masz. Jak przeczytasz te ksiązki , któr ci poleciłam to leiej ci się rozjaśni one moim zdaniem w łatwiejszy sposób może inaczej bardziej przystepny pokażą ci co się dzieję z tobą , mężem , rodziną. Od tych książek tak naprawdę się zaczyna poważną pracę i odkłamywanie siebie samej.

A co do uczuć to na początku pewnie mało było osób współuzależnionych, które wiedziały co czują, potrafiły to nazwać , że o kontakcie z tymi uczuciami nie wspomne na to wszystko trzeba czasu. Spokojnie , powoli do wszystkiego dojdziesz.
Najważniejsze i najtrudniejsze decyzje i bardzo ważne już podjęłaś i tego się trzymaj

[Mysza]

[Kasia9645]

Mysza,

To chyba fakt, że nie potrafię nazywać uczuć a już na pewno nie umiem patrzeć na życie normalnie. Okrutne - no właśnie napisałam tak pewno dlatego , że takie było dla mnie - a dlaczego?? no właśnie -- bo sama sobie na to pozwalałam - a dlaczego?? - no właśnie - bo ja nie tylko jestem współuzależniona jestem dzieckiem DDA - całe moje życie od małego było przepełnione tymi brudami, które teraz chcę poskładać w całość a potem wypluć a potem zrozumieć a potem wybaczyć a potem zmienić myślenie właśnie o okrutnym życiu - bo ciężkie i trudne nie oznacza okrutne.

[margo]

Cześć Kasiu, fajnie, że z nami jesteś. Jestem Ewa - współuzależniona

[pietruszka]

Cześć Kasiu

[Kasia9645]

Dlatego właśnie czekam, staram się być cierpliwa, jak tylko coś się pojawia sięgam po książkę lub telefon i rozmawiam dużo rozmawiam - czasem mam wrażenie, ze czekam na terapie jak na ratunek jak na przeszczep ratujący życie. Pewnie trochę tak jest - Modle się o ratunek bo jest mi on potrzebny- łatwiej było udawać, tak czasem myśle, łatwiej było kłamać, widzieć jego problem a nie zauważać swojego i wszystko się wokół niego. Całe moje życie byłam dla kogoś dla mamy, siostry, brata, potem dzieci i zawsze a to musze zrobić bo siostra się uczy, a ona taka madra a ja mniej, a to mama bo taka samotna trzeba jej pomóc, mogłabym tak długo, ale wiem, ze od kąd nauczyłam myśleć, ze ja jestem mniej ważna i muszę coś tam robić żeby mnie wogóle zauważali - to od tamtej pory taka byłam - a miałam gdzieś może 8-9 lat - tak zostało - az wkońcu nagle mam świadomość i wiem, ze muszę się siebie nauczyć od nowa, ze bardzo tego chcę i bardzo się tego boję - we wnątrz wyrzuty sumienia - bo jak ja mam myśleć o sobie - tyle ludzi ma problemy - absurd a siedzi we mnie. Jak ja mam nagle odpuścić - a jak zostanę sama bo męzowi spodoba się takie życie beze mnie - samotnosć = ból. Tyle tego jest w mojej głowie i cięzko samej to układać a czekać musżę na pomoc. I czuję czasami, że warjuję bo już nie weim gdzie czuje realne zagrożenie a gdzie paranoję, która dusi w klatce i zaczynam chodzić po scianach. Uspokojam się ale po chwili boję się kolejnych myśli, które moą spowodować znowu ten ból, lęk i paranaoiczne zachowania.
Ja wiem, ze trzeba czasu, duzo czasu bo jak coś zbieało sie we mnie prawie 30 lat to jak mam to wywalić w miesiąc czy dwa. Kazdy dzień jest inny, dzisiaj jestem spokojna, ale dalej uzależniona od myślenia, mówienia, czy robienia czegoś innych ludzi - łącznie z moim mężem. Zaczynam mu zazdrościć bo zmiany widać w nim - zaczyna mówić innym jezykiem - zaczyna się wyciszać, mówić o tym co czuję o tym co się z nim dzieje, o tym czego się boi, o tym,że pomaga mu pisanie o sobie a potem czynanie innym bo widzi siebie jaki był - Ona naprawdę zajmuję się sobą - o to mi chodziło - a ja czuje jeszcze gorszy strach niż jak pił - nie mogę sobie z tym poradzić - malo się widujemy to dobrze bo bym pewnie znowu przekładała paranoje na niego - a to moje paranoje nie jego. Żyj i Daj żyć innym- Boże pozwól mi się tego nauczyć!!!!.

[Klara]

[Jacek]

cześć Kasiu

[Kasia9645]

Witaj , Jacku.

Dziękuje Klara właśnie takie słowa pomagają, słyszę je na mitingach, w rozmowie z Al - anonką z Hamburga - to to znak, ze coś w tym jest. ;-)