Forum Wolnych od Alkoholu

[szymon]

[szymon]

[Whiplash]

szymon,

[Estera]

każdy rodzic powinien starać się ustalać wobec swojego dziecka metody wychowawcze, które będą skuteczne i przy tym nieszkodliwe dla nikogo. to, co piszesz Szymek, jest bardzo szlachetne i wyidealizowane i sama dążyłam do tego w wychowaniu Młodego. ale czasami trzeba życiowo, a nie teoretycznie

dość mocno uprościłeś kwestie wychowania dziecka

[zołza]

[szymon]

[Estera]

często go widzę i niezmiennie uważam, że jest za***isty

a czemu dla wyciszenia?

moje zdanie, potwierdzone doświadczeniem z własnym dzieckiem jest takie, że jak rodzicowi dobrze na świecie, to i dziecku dobrze na świecie. reszta, to indywidualne szczegóły

[smokooka]

U mnie nie ma kar dla dzieci, są ograniczenia, konsekwencje ich zachowania. Można, da się, wychowywać dzieci przyjaźnie, bez wrzasku, poniżania, bicia i masakrowania poczucia wartości.
Konsekwencje wobec starszego polegają na odebraniu mu dostępu do neta, wypasionego telefonu i konsoli Xbox, jednak w miarę postępów dotyczących stosunku do nauki (bo tylko na tym polu nasze ostrzeżenia nie działały) zostają mu owe sprzęty udostępniane np na weekend. Wszystko to bez buntu, bez szarpania, krzyków, ciskania spojrzeniami i innymi metodami jakie były stosowane wobec mnie.
Dziś doszłam do wniosku, że jedną z największych krzywd jakich doświadczyłam było wmawianie mi że jestem głupsza, na niczym się nie znam i nie warto w ogóle pytać mnie o zdanie, a jeśli nawet to tylko po to by można je było z pogardą wyśmiać. - i to jest to czego nie zrobiłam synowi mimo całego popaprania emocjonalnego. Sama przed sobą jestem szczęśliwa, że nie niosę takiego brzemienia winy wobec swojego dziecka, które samo doświadczyło trudnych sytuacji, było też świadkiem mojego upadku. Mam inne przewiny, których skutki staram się minimalizować, rozmawiając, przepraszając, tłumacząc i życząc synowi żeby na moich błędach zobaczył czego nie warto robić. Z nim rozmawiam często jak z dorosłym, wprost, bez domysłów, w sposób jasny i klarowny.
Po upadku wstałam, otrząsam się i zmieniam to co mogę zmienić.
Jeśli chodzi o młodszego to z różnych dostępnych metod, częściowo wypróbowanych (łącznie z jeżykiem) najskuteczniejszą i najbardziej zbliżającą emocjonalnie okazuje się metoda "głaskania kotka". To znaczy że w sytuacjach kiedy trzeba synka skarcić, to ja go biorę do siebie na kolana, albo przytulam i tłumaczę spokojnie że czegoś nie wolno, że dane zachowanie jest złe itp normalnie go głaszcząc, czy pogodnie uspokajając jego bunt. Metodę tę dostosowałam do niego, ze względu na jego ognisty temperament, inteligencję, nieugiętość i inne cechy, jakie są dla niego charakterystyczne. Twardy z niego zawodnik i dość często rozmawiam o nim ze swoją terapeutką radząc się co i jak robić, żeby zrobić a się nie narobić i żeby wydobywać jego zalety a z wadami sobie radzić.
Ja nie jestem i nie byłam w okresie poprzednim matką rzeźbiącą w dziecku swoje wyobrażenie. Liczę się z dziećmi, z ich potrzebami, z ich charakterem i zdolnościami tak jak umiem najbardziej. Nie używam siły fizycznej. Rozróżniam to jak synowie są od siebie różni i to ja się uczę postępować z każdym z nich jak z osobnym, równym człowiekiem. Fajne to jest dla mnie jako mamy, tę "rolę" lubię najbardziej, chociaż bywa trudna, czasem wymyka mi się na jakiś czas, więc puszczam obserwując, ale wracamy zawsze do tej samej bliskości. No szczególnie oczywiście ze starszym synem, który ma blisko 17 lat, bo maluszek ma 2 i osiem miesięcy, oczywiście wszystko dostosowuję do wieku swoich małolatów
Patrząc na siebie jako mamę jestem zadowolona, dość zadowolona. Często dumna, często zauważająca swoje błędy, ale błędy naprawiam, minimalizuję skutki i z uwagą się przyglądam. I dobrze to widzę

[Klara]

[zołza]

[Klara]

[szymon]

[Klara]

[szymon]

tą książkę

[Klara]