Forum Wolnych od Alkoholu

[pterodaktyll]

Przychodzi taki moment w życiu, czy trzeźwieniu, że człowiek mimo woli zaczyna się oglądać za siebie i zadaje sobie pytanie, gdzie jestem, w jakim punkcie życia jestem, co za mną, a przede wszystkim, czemu i komu to wszystko ma służyć. Można by odpowiedzieć, że wszystko co robimy, robimy dla siebie itd….. ot taki terapeutyczny żargon. Czy tak jest w istocie? Czy tym, co robimy nie chcielibyśmy się w pewnym momencie z kimś naprawdę bliskim podzielić? Smakować tę każdą chwilę życia we dwoje?
Człowiek nie jest stworzony do życia w samotności i wcale nie trzeba być ani alkoholikiem ani osobą współuzależnioną, żeby stwierdzić, że to rzeczywiście prawda. Ktoś, kto żyje samotnie, w pewnym momencie swojego życia podlega normalnym w tych warunkach, odchyleniom psychicznym i wcale nie musi to być wynik nałogu ale właśnie tej przeraźliwej samotności, która potrafi przecież być zabójcza dla człowieka.
. My alkoholicy jak również nasi partnerzy jesteśmy wyalienowani i osamotnieni, bo i picie i współuzależnienie odizolowuje skutecznie od wszystkich i wszystkiego niszcząc skutecznie więzi, jakie nas łączyły z partnerem, rodziną, czy dziećmi. Kiedy zaczynamy powracać do normalnego życia próbujemy z powrotem odtworzyć te wszystkie relacje, emocje i uczucia jakie utraciliśmy w następstwie nałogu czy współuzależnienia od chorego partnera.
Żeby wszystkie te relacje odtworzyć terapeuci radzą, „zajmij się sobą i tylko sobą”, truizm, ale jakże prawdziwy dla nas, którzy utracili swoją tożsamość.
Owa „samość”, jaka jest min. wynikiem i następstwem trzeźwienia i która jest właściwie warunkiem odbudowywania własnej tożsamości, zaczyna w pewnym momencie życia „uwierać”. Jest niewątpliwie potrzebna aby odbudować samego siebie w początkowej fazie trzeźwienia i to nie ulega wątpliwości. Czy to trzeźwiejący alkoholik, czy głęboko uzależniony partner (ka), musi najpierw odbudować samego siebie, zacząć podejmować autonomiczne decyzje dotyczące jego samego i ponosić oczywiście wszystkie konsekwencje z nich wynikające, zanim zacznie dzielić się swoim życiem z kimś innym.
Ta „samość” jest potrzebna również ze względu na odbudowanie własnej wartości, którą i my alkoholicy i nasi współuzależnieni partnerzy zgubiliśmy czy pijąc czy pozostając w toksycznych związkach, a z których lękamy się panicznie wyjść, właśnie dlatego, że nie potrafimy podjąć tej jednej, jedynej decyzji, która rzecz jasna pociąga za sobą kolejne, o ile rzeczywiście chcemy coś zrobić ze swoim życiem. W pewnym momencie jednak, ta „samość”, która jest nam tak potrzebna w tym okresie odbudowy swojego życia, okazuje się być nie do końca potrzebna.
Umiemy już kierować swoim życiem, potrafimy stawiać granice swojej prywatności, podejmujemy rozmaite decyzje, które przynoszą nam określone konsekwencje i profity, mamy ustabilizowaną sytuację bytową i wtedy czasem zaczynamy pytać, czemu to wszystko ma służyć, komu to jest potrzebne, z kim możemy się tym podzielić. Uprawianie „sztuki dla sztuki” przestaje być wystarczającym powodem żeby to robić.
Człowiek nie jest stworzony do życia w samotności. Jeśli nie masz nikogo, z kim chciałbyś się tym wszystkim co masz, podzielić, nie masz do kogo przytulić się i powiedzieć coś miłego, jeśli nie masz komu dać siebie i ofiarować temu komuś wszystko co masz i co osiągnąłeś, zaczynasz być najuboższym i najbardziej samotnym człowiekiem na ziemi i zaczynasz się zastanawiać komu i do czego to Twoje życie jest potrzebne. Nie chodzi tu oczywiście o jakieś oczekiwania wobec świata, partnera, rodziny, ale o możliwość dzielenia się w każdej sferze życia, tym co sam masz. To chyba najpiękniejsze co może się człowiekowi przydarzyć…….

[emigrantka]

Pteruś ,jesli zrobię już wszystko dla siebie ,i będe nadal sama ,
to wszystko to, co będe miała będzie słuzyło czekaniu na kogoś z kim się tym podzielę .

[Borus]

[Malgosia32]

[Malgosia32]

Czasami trzeba komuś uwierzyć na słowo,nawet jeśli wszystko wydaje się niemożliwe,nieprawdopodobne i tysiąc lat świetlnych od nas samych...Zawierzyłam terapeutom,zawierzam i Tobie,bo wiem ,że tak będzie.Dziękuje Ci PTERO

[pterodaktyll]

[Guido]

Ptero... Chyba nigdy nie można dać nikomu WSZYSTKIEGO...
Drugiej osobie można dać wiele, ale nie można dać nikomu samego siebie tak do końca...

[Ann]

Cytat:

czemu i komu to wszystko ma służyć.

Cytat:

że wszystko co robimy, robimy dla siebie

Cytat:

Człowiek nie jest stworzony do życia w samotności

Cytat:

Ktoś, kto żyje samotnie, w pewnym momencie swojego życia podlega normalnym w tych warunkach, odchyleniom psychicznym i wcale nie musi to być wynik nałogu ale właśnie tej przeraźliwej samotności, która potrafi przecież być zabójcza dla człowieka.

Cytat:

My alkoholicy (..) jesteśmy wyalienowani i osamotnieni, bo picie (..) odizolowuje skutecznie od wszystkich i wszystkiego niszcząc skutecznie więzi, jakie nas łączyły z partnerem, rodziną, czy dziećmi. Kiedy zaczynamy powracać do normalnego życia próbujemy z powrotem odtworzyć te wszystkie relacje, emocje i uczucia jakie utraciliśmy w następstwie nałogu(..).

No właśnie, komu i czemu? Odizolowani, samotni, zaburzeni. Odizolowana, samotna, zaburzona ja. Ja i reszta. Ja i wszyscy w koło. Nie ma nas. Nie ma rodziny, bo jestem ja i oni. Nie ma już wielu przyjaźni, bo zostałam w nich sama. Bo pomiędzy nami, stanął kiedyś alkohol. Mój alkoholizm. Zostałam ja i alkohol, a oni się dla mnie nie liczyli, chociaż uważałam, że przecież ja im krzywdy nie robię, tylko sobie.
Więc dla kogo to dziś? Dla kogo te wszystkie dni, w których staram się trzeźwieć? W których zmieniam swoje myślenie i nastawienie, w których uczę się na nowo zupełnie jak dziecko z ufnością rozwiązywać sprawy... dla kogo?

Cytat:

„zajmij się sobą i tylko sobą”

ale ileż można zajmować się tylko sobą?! chciałoby się rzec, bo przecież jak piłam, to też zajmowałam się tylko sobą, widziałam tylko koniec swojego nosa i swoich mega wielkich, czasem wręcz wyimaginowanych na potrzeby picia problemów. I teraz znów mam się skupić na sobie?!
Dziś jestem sama, sama sobie, z moimi wewnętrznymi rozterkami. Nie mam się jak nimi podzielić z najbliższymi, bo nawet Ci którzy wiedzą o moim alkoholizmie i go "zaakceptowali" nie będą wiedzieli jak mi pomóc i nie zrozumieją moich rozterek mimo szczerych chęci.

Cytat:

Owa „samość”(..) zaczyna w pewnym momencie życia „uwierać”.

Czyż ona nie uwiera mnie zbyt wcześnie, do spółki z samotnością? Sobotnie wieczory spędzone w domu, znajomi się bawią. Sylwester w domu, znajomi się bawią. Facet chce iść na kręgle: "kochanie, nie dziś, nie tam, nie teraz, daj mi jeszcze czas".
Ale właśnie:

Cytat:

Jest niewątpliwie potrzebna aby odbudować samego siebie w początkowej fazie trzeźwienia i to nie ulega wątpliwości. Czy to trzeźwiejący alkoholik, (..) musi najpierw odbudować samego siebie, zacząć podejmować autonomiczne decyzje dotyczące jego samego i ponosić oczywiście wszystkie konsekwencje z nich wynikające, zanim zacznie dzielić się swoim życiem z kimś innym.

Skazując się na kolejne wyalienowanie, niejako dla dobra własnego i otoczenia.

Cytat:

Ta „samość” jest potrzebna również ze względu na odbudowanie własnej wartości(..)W pewnym momencie jednak, ta „samość”, która jest nam tak potrzebna w tym okresie odbudowy swojego życia, okazuje się być nie do końca potrzebna.

Cytat:

Umiemy już kierować swoim życiem, potrafimy stawiać granice swojej prywatności, podejmujemy rozmaite decyzje, które przynoszą nam określone konsekwencje i profity, mamy ustabilizowaną sytuację bytową i wtedy czasem zaczynamy pytać, czemu to wszystko ma służyć, komu to jest potrzebne, z kim możemy się tym podzielić. Uprawianie „sztuki dla sztuki” przestaje być wystarczającym powodem żeby to robić.

Mnie chwilami wydaje się, że już wszystko wiem i wszystko umiem, że nastał etap stagnacji.. i wtedy dowiaduję się w najmniej spodziewanym momencie, że jednak nic nie wiem i wiele nauki (pokory) przede mną. Czasem zdaje się zapędzić w myśleniu.. dlaczego tak jest.. i jak to ma dalej wszystko wyglądać? Czy to ma być niepicie dla niepicia? Nie! Bo przecież ja chcę i próbuję zmieniać swoje zachowania. Ale jednocześnie.. czy starczy mi sił i odwagi (a dokładniej kiedy ten moment nadejdzie) aby móc odbudować to co zniszczone zostało.. i czy to się uda...?

raz jeszcze:

Cytat:

czemu i komu to wszystko ma służyć.

chciałabym aby służyło to mnie.. mojej przemianie; odbudowie relacji; lub chociażby ich naprawieniu; oddaniu racji komuś komu ją zabrałam; oddaniu szacunku tym, których go pozbawiłam; zażegnaniu wojen; odzyskaniu spokoju; odzyskaniu życia i czerpania z niego pełnymi garściami.

Cytat:

Człowiek nie jest stworzony do życia w samotności. Jeśli nie masz nikogo, z kim chciałbyś się tym wszystkim co masz, podzielić,(..)zaczynasz być najuboższym i najbardziej samotnym człowiekiem na ziemi i zaczynasz się zastanawiać komu i do czego to Twoje życie jest potrzebne.

Samotność zaprowadziła mnie do picia. Było mi w niej wygodnie. Dziś ona mi uwiera, ale nie bardzo wiem, jak mam stać się bogatsza i w jaki sposób odbudować to wszystko.. skoro przepaść jest tak ogromna........

dziękuję Ci Ptero za ten tekst, poruszyłeś we mnie istotną rzecz.

[eremita]

Emigrantka: "jeżeli zrobię już wszystko dla siebie...",
A może lepiej "robić siebie dla innych"?

Przykład: wspinasz się dla siebie. Ryzykujesz życie i zdrowie po to, by przez chwilę być Bogiem, by zagrać Mu na nosie, by przez chwilę skupić się na elementarnych ruchach ramion, by odczuć wylew endorfin i adrenaliny, by zdobyć "cyfrę" w światku wspinaczy - wspinasz się dla siebie.
Ale: czasem odpuszczasz, rezygnujesz z powyższego, bo wiesz, że jest pewna granica, której przekroczyć nie możesz. Granica, która czeka gdzieś daleko w domu i nazywa się żona, dziecko, mama...
Nie sięgniesz tej klamy. Wypchnie, a ostatnie trzy przeloty są niepewne. A tak niewiele zostało do tej półki - może cztery dynamiczne ruchy. Krzyczysz "blok" i już wszystko postanowione: nie ma ściany, partnera, wątpliwości i strachu - teraz już zaczęła się podróż powrotna do bliskich w domu. I do tej przeklętej ściany. Wracasz, ćwiczysz jeszcze mocniej - kiedyś ją pokonasz - zrobisz to dla siebie- ale jeszcze nie teraz. Teraz musisz być tam - w domu, gdzie czekają rachunki, zadanie dziecka i gorszy dzień żony...
Może zbyt się rozkręciłem ale chciałem opisać ten cel, tak inny a tak powiązany ze zrobieniem czegoś dla siebie. Wydaje mi się, że należy robić siebie w kontekście innych. To takie fair play - zrób coś dla siebie ale nie alienując swoich dążeń od realnego świata, który cię otacza i względem którego musisz wywiązać się z zadań, które ci dał, byś mógł być człowiekiem.
Życie składa się z nieustających wyborów. Dokonujemy ich mając jako punkt odniesienia przede wszystkim siebie samych. Wybory te jednak swoim wpływem obejmują innych - dlatego aby były właściwe muszą uwzględniać również interes i potrzeby innych. I zaryzykuję stwierdzenie, że im bardziej ukierunkowane są na zewnątrz tym są właściwsze. Dlaczego? z wielu powodów: bo traktując to jako regułę - możemy się spodziewać wzajemności, bo ujednolicają świat w pędzie ku temu co dobre, bo traktują ludzi i świat jako jeden świadomy swej nierozerwalności organizm, bo wprowadzają harmonię dążeń itd itp.

[eremita]

A czy ja nie piję dla siebie?
Też.
Lecz nawiązując do mojego wcześniejszego wynurzenia - wiem, że to jest dobre, bo uwzględnia potrzeby moich bliskich. Niby oczywiste ale nie chodzi mi o definicję ale o podkreślenie tej zależności: robiąc coś dla innych- robimy siebie. Robiąc coś dla siebie- czynimy coś więcej niż zwykłe poprawienie sobie samopoczucia ( o ile uwzględniamy innych). Jeżeli robimy coś dla siebie bez uwzględniania innych - możemy osiągnąć poziom satysfakcji - owszem - ale tylko i wyłącznie na poziomie duchowego onanizmu.
I właśnie ten duchowy onanizm prowadzi do duchowej samotności i emocjonalnej pustki.

Nie mogę się wypowiadać co do samotności faktycznej (nie teoretyzując), bo postanowiłem być człowiekiem szczęśliwym i od tego czasu uważam się za takiego.

[Jonesy]

Bardzo mądrze to napisane. Powiem szczerze, że ogromną przyjemność sprawiłoby mi uczestniczenie z Tobą Ptero w mitingu.

Jest coś w tym co napisałeś, chociaż przyglądając się sobie, pod kątem Twoich słów, muszę stwierdzić, że takich dylematów nie mam. Ale to kosztem tego, co przeszedłem te ponad dwa lata temu. Od samego początku twierdziłem przecież, że co prawda trzeźwieję dla siebie, ale nie przede wszystkim dla siebie a też dla siebie. I było o to wiele kontrowersji i sporów, głównie z Tomoe i potem z Gonzem. Bo co będzie jak mnie żona zostawi, albo jak jej zabraknie, jak dzieci nie będzie jakimś nieszczęściem. I tak dalej i tak dalej. Trzeźwiałem dla siebie również, jasne że tak, bo to w końcu mnie było najbardziej niewygodnie z moim piciem. Ale przecież największą motywację, czego nie ukrywałem, miałem w radości rodziny z mojego trzeźwienia. Miałem też szczęście, że moja terapeutka nigdy mojego podejścia nie skrytykowała, aczkolwiek tyle lat się napracowała z alkoholikami różnej maści, że w pamięci utkwiło mi jej zdanie "z diabłem w układ choćby, byleby pomogło".
Na terapii nie byłem, może też stąd takie a nie inne podejście do tematu.
Fakt jednak jest taki - nie mam na tę chwilę żadnych problemów z odpowiedzą na pytanie czemu to wszystko u mnie służy. A że służy to nie mam najmniejszych wątpliwości.

I jeszcze do Eremity - myślę że niekoniecznie w dobrym kierunku podążasz, porównując trzeźwienie do wyczynów sportowych. Wydaje mi się, że wszelkiej maści sportowcy, to tak naprawdę nieźli egoiści, myślący głównie o sobie. Tylko wiesz, przyjdzie taki moment, że cofniesz się z tej sciany tuż przed szczytem, wrócisz do domu, zaczniesz ostro trenować i za rok podejmiesz próbę znowu, a wynik będzie jeszcze gorszy. I wtedy dla sportowca zaczyna się dramat. A jest to po prostu ograniczenie wynikające ze starzenia się - naprawdę polecam gorąco książkę "O czym mówię kiedy mówię o bieganiu" Haruki'ego Murakami, bardzo fajnie jest tam to wszystko opisane.

Trzeźwość to nie cel który musisz osiągnąć, ale trzeźwość może być sposobem na osiągnięcie celu.

[pterodaktyll]

[eremita]

[cool]

Cytat:

rodziny, ale o możliwość dzielenia się w każdej sferze życia, tym co sam masz. To chyba najpiękniejsze co może się człowiekowi przydarzyć…….

czyżby kolega zmienia podejście

ja stanu samotności mocno odczułem przy pierwszym trzeźwieniu ale wtedy to był mus i niestety samotność brak bliskiej osoby wtedy zaprowadził mnie do zapicia fakt teraz jest inaczej ,tak nie doskwiera ale nadal mam w pamięci słowa terapeutki że człowiek ,jest osobnikiem stadnym ,i tak mu najlepiej teraz to dostrzegam

[eremita]