Forum Wolnych od Alkoholu

[Tajga]

Po piaszczystej drodze szła niziutka staruszka.

Chociaż była bardzo stara, to jednak szła tanecznym krokiem,
a uśmiech nie schodził z jej twarzy, był tak promienny jak uśmiech młodej
szczęśliwej dziewczyny.

Nagle spostrzegła przed sobą jakąś postać.

Na drodze ktoś siedział, ale był tak skulony , że prawie zlewał się się z piaskiem.

Staruszka zatrzymała się, nachyliła nad niemal bezcielesną postacią i zapytała:

" -Kim jesteś?"

Ciężkie powieki z trudem odsłoniły zmęczone oczy, a blade wargi wyszeptały"

"-Ja?.....nazywają mnie Smutkiem."

"-Ach! Smutek!- zawołała staruszka z taka radością jakby spotkała dobrego znajomego.

"-Znasz mnie?"- zapytał Smutek z niedowierzaniem.

-" Oczywiście, przecież nie jeden raz towarzyszyłeś mi w mojej wędrówce".

-"To dlaczego nie uciekasz przede mną? Nie boisz się???"

-" A dlaczego miałabym przed Tobą uciekać mój miły?
Dobrze wiesz że potrafisz dogonić każdego.

Ale powiedz mi dlaczego jesteś taki markotny?"

-" Ja...jestem smutny..."

-"Co Cię tak zasmuciło?"

Smutek westchnął głęboko....czy rzeczywiście spotkał kogoś kto będzie chciał go wysłuchać???
Ileż to razy marzył o tym...

-" Ach...wiesz..najgorsze jest to , że nikt mnie nie lubi.
Jestem stworzony po to, by spotykać się z ludźmi, i towarzyszyć im przez pewien czas.
Ale gdy tylko do nich przyjdę, oni wzdrygają się z obrzydzeniem.
Boją się mnie jak zarazy.

Wiesz...ludzie wynaleźli tyle sposobów żeby mnie odpędzić.
Mówią "tralala, życie jest wesołe, trzeba się śmiać"
A ich fałszywy uśmiech jest przyczyną wrzodów żołądka.

Mówią : - " Co mnie nie zabije to mnie wzmocni...i dostają zawału.

Mówią: "Trzeba umieć się rozerwać ", i rozrywają to co nie powinno być rozerwane.

Mówią: "Tyko słabi płaczą"... i zalewają się potokami łez.

Odurzają się alkoholem i narkotykami, byle tylko nie czuć mojej obecności.

-"Masz rację..powiedziała staruszka...ja też widuję takich ludzi".

Smutek jeszcze bardziej się skurczył.

-"Przecież ja tylko chcę pomóc każdemu człowiekowi.
Wtedy kiedy jestem przy nim, może spotkać się sam z sobą.
Ja jedynie pomagam zbudować gniazdko, w którym leczy swoje rany.
Smutny człowiek jest tak bardzo wrażliwy, niejedno jego cierpienie podobne jest do źle zagojonej rany, która co jakiś czas się otwiera.
Ach! jak to boli!

Przecież wiesz, że dopiero wtedy gdy człowiek pogodzi się ze swoim smutkiem, i wypłacze wszystkie łzy, może naprawdę wyleczyć swoje rany.
Ale ludzie nie chcą żebym im pomagał, wolą zasłaniać swoje blizny fałszywym uśmiechem.
Lub zakładać gruby pancerz zgorzknienia".

Smutek zamilkł, po jego twarzy popłynęła łza, najpierw jedna, później druga, zaczęło ich przybywać aż wreszcie zaniósł się nieutulonym płaczem.

Staruszka serdecznie go objęła i przytuliła do siebie.

-" Musisz teraz odpocząć, żeby nabrać sił, ale nie powinieneś dalej wędrować sam.
Będę Ci już zawsze towarzyszyć"

Smutek nagle przestał płakać, spojrzał na staruszkę i zapytał:

- " Ale kim Ty jesteś?"


-" Jestem NADZIEJA, więc ruszajmy"

http://klub.poezji.w.interia.pl/3smutek.htm



Może kiedyś to wklejałam, ale skoro nie pamiętam, to jeszcze raz...

[Jacek]

smutkowi,towarzyszy uczucie "strachu"
strach,przezwycięża nadzieja - gdyż jest silniejszym uczuciem od strachu

[Matinka]

Hej! Tajga dzięki za mądrą opowieść.
To działa, od razu pojawił się przy mnie smutek, ale tylko na chwilę mu pozwoliłam.

[milutka]

Tajgo masz szufladę pełną skarbów

[Tajga]

[Halloween]

[Matinka]

[Matinka]

Właśnie mężczyźni mają skłonność do tłumienia smutku, do ukrywania prawdziwych emocji.
Ponieważ padają ofiarą stereotypu "prawdziwy mężczyzna nie płacze".
Faceci to twardziele, boją się i wstydzą okazać słabość. W rezultacie, ze szkodą dla nich.

"Nie bez przyczyny „być mężczyzną” oznacza umiejętność znoszenia cierpienia i bólu. Większość mężczyzn nie chce odczuwać żalu po stracie; chce uciec od straty, a nawet zastąpić utraconą osobę lub rzecz jakimś substytutem, ponieważ wstydzi się depresji i przygnębienia i nie chce, by ktoś obserwował ich w takim stanie. Jeśli nie przyznajemy się do własnej depresji, jak możemy zainicjować proces opłakiwania straty, pozwalający z niej wyjść? W ten sposób tworzy się błędne koło, w którym często tkwi bardzo wielu mężczyzn. Zaprzeczanie depresji tylko ją pogłębia. Jesteśmy w depresji dlatego, że jesteśmy w depresji i nie ma możliwości wydostania się z tej pułapki.

Trzeba pokonać lęk przed obnażeniem własnej słabości, trzeba wyciągnąć rękę po pomoc. Ponieważ mężczyźni chcą być za wszelką cenę „mężczyznami”, wystawiają w ten sposób na niebezpieczeństwo własne zdrowie."

Więcej tutaj:
http://pierzchalski.eccle...7&id=07-01&t=83
O smutku, przeżywaniu straty:
http://zwierciadlo.pl/201...-przezyc-strate
http://zwierciadlo.pl/201...-bliskiej-osoby
http://www.psychologia.ed...kowalewska.html