Forum Wolnych od Alkoholu

[fairy]

Zdecydowałam sie tu napisać bo chciałabym dostać trochę wsparcia od kobiet którym
udało się wyrwać z toksycznego związku z alkoholikiem.
Oszczędzę opisów co i jak bo one nie różniłyby się wiele innych tutaj.
Byłam w związku z alkoholikiem 9 lat, rozstalismy się z mojej decyzji.
Chciałabym się rozwieść.
Poszłam na terapię, na razie byłam na 3 spotkaniach.
Problem w tym że nadal kocham męża ale te lata ciężkie zabiły resztki zaufania i szczęścia we mnie, poza tym mąż przez lata picia stał się agresywny słownie, nerwowy i zawistny.
Wieczny krytykant, wiecznie niezadowolony.
Na razie jestem sama od 3 miesięcy, z mężem mam kontakt znikomy.
Wiem że on mnie kocha i ja go tez kocham.
Ciężko mi bardzo że to ja i tylko ja prę do zakończenia tego i do rozwodu.
Wcale nie cieszy mnie samotne życie, choć jest spokojniejsze i lepsze.
Próbowałam zbić klin klinem ale to nic nie dało, poczułam że oszukuję i siebie i jego.
Jak znalazłyście siłę żeby to zakończyć?

[Klara]

Witaj Fairy

[olga]

witaj fairy

Cytat:

Jak znalazłyście siłę żeby to zakończyć?

najpierw umarla wiara w to, ze cos sie zmieni, pozniej nadzieja a z nia przyszla sila

pewnie tli sie w Tobie jakas nadzieja?...............

[Duszek]

Witaj.

[fairy]

No właśnie u mnie jest o tyle dziwna sytuacja że ja nie chcę kontrolowac picia męża.
Ja nie wiem co on robi, kiedy pije i ile.
Ten etap kontrolowania przerabiałam już wcześniej, nawet podczas rozstań.
Nawet sprawdzałam rankami czy się nie zapił - dzowniłam, szukałam go.
Teraz nie czuję takiej potrzeby, to jego decyzja.
Myślę że żyje tak jak lubi i jest mu dobrze.
Ja odczuwam ciągły ciężar podjętej decyzji i czuję się winna że próbuje sobie ułożyć
szczęśliwe życie sama.
Wybieram się na terapię grupową, mam nadzieje że to mi jakoś pomoże.
Wszystkie złe wspomnienia spisuję w pamiętniku, to mi pomaga trochę.
Widzę jak bardzo ten związek nie miał sensu i szans.
Skąd takie poczucie winy?
Moja terapeutka mówi że to dlatego że poza współuzależnieniem kocham go po prostu.
Bardzo jest mi ciężko, to mi odbiera całą radość życia i spokój który sama sobie
wywalczyłam przecież.

[Tajga]

[Duszek]

[Duszek]

[olga]

[fairy]

No i tak właśnie chcę myśleć, dlatego poprosiłam Was o wsparcie.

Mój mąż jest psychicznym oprawcą, zawsze jestem przy nim spięta.
Alkohol był tylko dodatkowym problemem.
Może nie pić długo, być trzeźwy, starać się być miły a ja jestem przy nim
napięta ja struna. Cały czas kontroluję co mówię co robię.
A i tak zawsze znalazł jakiś powód do krytyki.
Odchodziłam już wiele razy wcześniej bo zaczęło mi siadać zdrowie ze stresu.
Dlatego nie chcę i nie mogę już wracać do tego.
Nie rozumiem tylko dlaczego czuję się tak fatalnie.

2 latat temu spotkałam mężczyznę który o mnie walczył i chciał mnie wyrwać
z tego związku ale się nie udało. Mąż mia wypadek w pracy (nie związany z alkoholem)
i "musiałam" się nim zaopiekować.
Wyrzucam sobie trochę też że spotykałam się z kimś innym.
Ale mój mąż poza tym że męczył mnie psychicznie to był bardzo chłodny, szorstki.
Nigdy mnie nie tulił, nie całował, chciał tylko seksu po alkoholu.
Ja tak nie mogłam...

Boże daj mi siły...

[olga]

chodz pilnie na terapie.............

[fairy]

Tak, jestem wychowana w dosyć konserwatywnej rodzinie.
Zawsze uważałam że żona powinna zostać przy mężu...
Teraz za to pokutuję.

Wiele razy mówiłam albo ja albo wódka, mąż obiecywał ale potem znowu to samo.
Dlatego odchodziłam.

Olga słusznie zauważyła - to ja czuję winę w sobie.
Mąż latami mi powtarzał że wszystko moja wina, a on nie będzie pantoflarzem
i nie mam prawa mu mówić co ma robić.
Poza tym mówił że gdyby się dowiedział o innym mężczyźnie to odszedłby
bez słowa bo to najgorsze co może być...
A ja to własnie zrobiłam.

[olga]

[Tajga]

[fairy]

Tak macie rację. Muszę zacząć inaczej o tym wszystkim myśleć.
Aż nabiorę wewnetrznego przekonania.
To chyba jedyny sposób wyrwać się z tej toksycznej więzi z nim.

I tak... mąż wybrał wódkę nie mnie. I to nie raz.
Bo szans było wiele, jak to w takich związkach.
Problem jest w tym że mąż zmienił taktykę w pewnym momencie.
Nie siedział już pijąc z kumplami do nocy czy rana, wracał względnie
trzeźwy. Mówił że się pilnuje że rozumie że jego zachowanie w przeszłości
było straszne. Nie wie jak mógł tak się zachowywać i że tak już nigdy nie będzie.
Poza tym podkreślał że wszystko jest dla ludzi, i napić się czasem można.
Właściwie... ja nie odeszłam od niego ze wzgledu na samo picie bo zaczął
pić w białych rekawiczkach - jak to się mówi.
I tu mnie "złapał" bo w sumie pod względem alkoholu było "normalnie".
Odeszłam ze względu na przemoc psychiczną i tą jego krytykę wieczną o wszystko.
No i ten seks - tylko po alkoholu, więc właściwie jego brak.
Brrr....