Forum Wolnych od Alkoholu

alkoholik

Właściwie to nie wiem czy dobrze robię zakładając ten wątek. Piłem 20 lat z różna intensywnością, zaczynałem jak nastolatek no i tak szło do przodu to moje picie, aż mnie tak umordowało, że w ubiegłym roku powiedziałem dość. Podejrzewałem u siebie chorobę psychiczną (depresję) , poszedłem do psychiatry, tam skierowano mnie na terapię uzależnień, było to w listopadzie 2013. Od tego czasu utrzymuję abstynencję, chodzę na terapię grupową, na indywidualne spotkania z terapeutą, czytam literaturę, ogólnie staram sie wytrzeźwieć a nie tylko nie pić. Jakoś tam pomalutku idzie to do przodu. Mam jeden zasadniczy problem, brak chęci do życia oraz niechęć do innych ludzi. Sam już nie wiem, jak piłem to wydawało mi się, że to na skutek picia tak mam, że wszystko jest czarne, teraz po pół roku oczekuję jakiejś poprawy a jej nie widzę za bardzo. Owszem, jest lepiej, nie ma problemów związanych bezpośrednio z piciem, ale chęci do życia i kontaktów międzyludzkich nie nabrałem. Pracuję nad pełnym uznaniem moje bezsilności wobec alkoholu, nad akceptacją choroby i siebie jako alkoholika, nauczyłem się czego mam unikać i jak sobie radzić sytuacjach kryzysowych, pić nie piję ale też i nie zacząłem żyć tak jakbym chciał. Niedawno całkiem na zimno zastanawiałem się czy i jaki sens miałby powrót do picia, skoro i tak jest lipa to może przynajmniej na chwilę sobie pomóc alkoholem, bo przecież nie same złe rzeczy alkohol mi dawał. Oczywiście po zważeniu wszystkich dobrych i złych stron picia i trzeźwości wyszło mi, że to nie ma sensu, ja już nie tyle nie mogę co nie chcę pić (no prawie tak jest, ale zmierzam w tym kierunku konsekwentnie i to mnie bardzo cieszy bo taki był mój cel od początku).
Nie wiem czy to za krótki okres, czy źle pracuję, a może tak mi już zostanie do śmierci?

Jacek

alkoholik

Trochę muszę uściślić: nie zawsze taki byłem. Kiedy to się zaczęło nie wiem ale na pewno postępowało w czasie a tak wyraźnie pierwsze oznaki dały się zaobserwować (w mniejszym natężeniu ale jednak) gdzieś tak 8-12 lat temu. O tego czasu jest to już u mnie coraz bardziej wyraźna sprawa, i m/w też od tego czasu moje picie zaczęło ewoluować z nadużywania towarzyskiego (picie z kumplami na imprezach itd, - w stylu "rzadziej a więcej") w kierunki picia w samotności (i oczywiście przy okazjach towarzyskich też) na zasadzie: "częściej a niby mniej ale w ostatecznym rachunku coraz więcej")

Jacek

Jacek

alkoholik

Jacek, pomyślę o tym co napisałeś.
Faktycznie ja siebie chyba nie lubię i nie akceptuję, wstydzę się nadal (taka prawda) swojego alkoholizmu... więc jak mogę polubić innych...

Estera

witaj alkoholiku,
ja, co prawda, alkoholikiem nie jestem, "jedynie" współuzależniona, ale chcę napisać o swoim doświadczeniu. osiągnęłam swoje dno, poszłam na terapię, AlAnon, potem była grupa wsparcia.
cały czas w zasadzie czułam się tak samo beznadziejnie i wielokrotnie zadawałam sobie pytanie: po co to wszystko? po co mi ta terapia, skoro czuję się do kitu, ludzi w swoim życiu nie chcę?
teraz wiem, że kluczowym słowem w moim przypadku jest cierpliwość, bo wszystko ma swój czas i miejsce. w którymś momencie, już chyba z bezsilności, poddałam się, tzn. stwierdziłam, że ok, trudno, widocznie taki teraz mam czas, nic na siłę i wiesz co? okazało się, że powolutku samo zaczęło się to zmieniać. wcześniej martwiłam się sobą ("bo przecież powinnam już czuć inaczej, na pewno ze mną jest coś nie tak..."), porównywałam jak z depresji i współuzależnienia wychodzą inne kobiety. w momencie kiedy przestałam i przekonałam sama siebie, że każdy mój stan składa się na szerszą i dłuższą i ciekawszą drogę, życie stało się piękniejsze i normalniejsze.
im bardziej zastanawiałam się nad tym jak mi źle, tym było mi gorzej. polecam po prostu żyć i robić swoje i być cierpliwym

ale wiesz, każdy ma swoją drogę fsdf43t

yuraa

hej , przeczytałem pierwsze parę zdan i miałem napisać ;
czy lubisz siebie alkoholiku /
ale Jacek był szybszy.
no to zapytam
czy czujesz sie potrzebny ? do czego tak właściwie Ci ta trzeźwość potrzebna ?

ja po pół roku niepicia to nadal dziki byłem, w skorupie swojej zamkniety.
chodziłem na terapię na spotkania z terapeutą i wracałem do domu nienawidząc wszystkich po drodze.
nie wspominasz o AA, tylko o terapii.
w moim przypadku terapia sie skonczyła , kontakty sie pourywały mimo zapewnień że będziemy do siebie dzwonić.
poszedłem do AA do takich jak ja i znalazłem swój sposób na drogę do trzeźwości.
także przyjaciół

a z ciekawostek jakie zauwazyłem to też przestałem mając 39 i pół roku zycia

Maksy

Jacek

alkoholik

Witajcie,
przemyślałem sprawę, tu nie ma "chyba" ja na pewno nie lubię i nie akceptuję siebie. Mam poczucie winy i bardzo niską samoocenę oraz żal do siebie i świata (rodzice, koledzy, i ostatecznie chyba wszyscy ludzie). Tematy na terapię jak znalazł.

zołza

alkoholik

zołza

alkoholik