Forum Wolnych od Alkoholu

[Marianna]

Czy też miałyście takie poczucie po rozstaniu z alkoholikiem że wasze życie nie ma sensu?
Już nic was tak naprawdę nie cieszy?Owszem chodzę na al anon, terapię indywidualną ale żyję jakoś tak na siłę. Nawet jeśli coś mnie ucieszy to zaraz myślę że to wszystko i tak bez sensu.
Wydaje mi się że już nic dobrego mnie w życiu nie czeka a nawet jeśli to i tak poczuję ten bezsens że to poczucie zostanie przy mnie już zawsze.

[Klara]

[Marianna]

Odeszłam od narzeczonego już parę miesięcy temu, miałam depresję ale jakoś się z tego odratowałam. Chyba najgorsze już za mną. Ale to przeczucie że wszystko jest bez sensu i tak za mną chodzi. Wcześniej było tak silne że myślałam że zwariuję, teraz słabnie znacznie ale...jest. Problem polega na tym że owszem mogę iść do kina, teatru na wystawę ale nic mnie nie cieszy. Nic nie rozgania smutku w duszy. Ehh...
Ale dzięki za słowo otuchy...

[Maciejka]

[Marianna]

Nie nie źle napisałam. Nie chodzi o smutek w duszy bo to jest naturalna kolej rzeczy po rozstaniu. Chodzi o lęk że nawet jeśli zdarzy się coś dobrego, kiedyś tam spotkam kogoś fajnego czy wygram w lotka to to uczucie powróci, lęk że zycie już nie będzie cieszyć jak dawnej. A was cieszy?
Ps: też tak miałyście że w każdym facecie widziałyście potencjalnego alkoholika i kłamcę po tym rozstaniu?

[Maciejka]

Jest takie powiedzenie terapeutyczne; Daj czas czasowi.
Był taki okres , ze wszędzie widziałąm samych alkoholików, bałam sie nawiazać relacje z facetami. Był też taki okres kiedy unikałam wszystkich możliwie facetów. Powoli czas leczy rany i jeszcze praca nad soba i teraz facet to po prostu człowiek .

[Marianna]

W głowie mam siano, ide po ziemniaki kupuję mąkę, ręce i nogi mi się trzęsą jakbym miała parkinsona, serce wali. Biorę lek na uspokojenie ale średnio pomaga. Do tego pisze głupoty, spotkałam dziś znajomą która się żaliła że jej narzeczony pije, kazałam jej iść na terapię, stąd narzeczony mi się wziął... ja miałam męża przecież! Boszzz....
Na prawdę jestem skołowana.

Na terapii przerabiamy teraz współodczuwanie z czym mam ogromny problem bo jestem z dysfunkcyjnej rodziny. Odejście od alkoholika zaowocowało u mnie wybuchem jakiejś niechęci do siebie. Uczę się asertywności ale łapię się na tym że kiedy komuś odmawiam, jestem asertywna to mam potem jakby wyrzuty sumienia i pojawia się ta niechęć do siebie. Jakbym nie rozumiała świata w którym się odmawia komuś, to tak nie po mojemu. Źle się z tym czuję. Jak sobie wytłumaczyć że dobrze jest dbać o siebie i być asertywnym żeby nie czuć tej odrazy do siebie potem???

[Maciejka]

Marianna a ty masz wogole jakieś prawa? Dajesz sobie prawo żeby miec jakieś prawa?

[Marianna]

Nie rozumiem tego. Inni ludzie ze spokojem odmawiają, widzę to, nikt nie przezywa tak jak ja. Chcę być asertywna ale nie chcę być jedną z nich, chłodną, kalkulującą jedynie własne potrzeby. Dziwny jest ten świat...

[Marianna]

z tym ciężko...od razu mi się wydaje że robię coś złego jak zaczynam robić po mojemu. Wydaje mi się że wtedy jestem złą, pustą i nikczemną osobą.

[Maciejka]

Trening czyni mistrza. Mi na początku tez było trudno przyznawac sobie prawo do tego by miec prawo np; odmówić komus , powiedzieć NIE jak nie chcę czegoś zrobić. Miałam tez poczucie winy , takie poczucie jakbym kogoś zdradzała ale powoli przyznawanie sobie praw dawało mi radosc i weszlo w krew . Oczywiście zdarzały sie powroty w stare koleiny ale z czasem były coraz krotsze i mniej trwały. Teraz czasem tez tak mam , ze nie bronie swoich praw, granic ale to tylko bład do ktorego tez mam prawo.

[Marianna]

[Maciejka]

[Klara]

[Maciejka]