Forum Wolnych od Alkoholu

[barbaraproblema]

Witam wszystkich
Nie wiem, czy uda mi się poprawnie wysłać niniejszy post, ale kto nie próbuje, ten nic nie osiąga.
Mam na imię Baśka - jestem alkoholiczką, uczę się być trzeźwa od pięciu lat r., aczkolwiek z różnym rezultatem. Wierzę jednak, że wreszcie znajdę to czego szukam, zrozumiem pewne sprawy, zaakceptuję siebie taką jaką jestem.
Chcę zapytać jak trzeźwieje wam się w związkach (małżeństwie) , gdzie druga strona nie zamierza dokonywać w swoim życiu żadnych zmian, wręcz protestuje przeciwko nim. Czy ogólnie jest możliwe trzeźwienie (takie najprawdziwsze) w domu, gdzie alkohol bardzo często się pojawia?
Nie mogę zrozumieć, dlaczego dla osoby nieuzależnionej tak ważny jest alkohol i kategorycznie sprzeciwia się zmian, dotyczących np. zaprzestania picia alkoholu w domu?
Zastanawiam się, czy to tylko brak szacunku dla uzależnionego partnera, czy może brak chęci zmian - no bo przecież nie musi i nie chce w sobie nic zmieniać - to nie jego problem, czy też może wypalanie się związku...
Najgorsze dla mnie jest to, że kiedy zaczynałam chcieć trzeźwieć i sama podjęłam działania minęło już tyle lat, a ja ciągle zastanawiam się nad tym samym.
Czy istnieją związki , gdzie partner nieuzależniony nie dokonuje żadnych zmian, nie dopuszcza do siebie żadnych informacji o chorobie...., czy można po wieloletnim piciu pracować tylko nad sobą - osiągać rezultaty, gdzie druga strona ma prawo zatrzymać się i po swojemu sobie żyć.
Nie wiem, czy jasno się wyrażam.
Ja zrobiłam już sporo w kierunku trzeźwienia, zrobię jeszcze więcej.
Jak to jest u was?

[Jacek]

cześć Basiu
ja mam na imię Jacek,jestem alkoholikiem

[matiwaldi]

cześć
jestem alkoholikiem i nam/mnie nie wyszło życie razem.....

[endriu]

[KaTre]

Cześć

[zołza]

Witaj Barbaraproblema
Czytając Twoje powitanie zaskoczylam , że jesteśmy w takiej samej sytuacji . Podobny okres abstynecji , nauka pokory i trzeźwienia po dwóch czy trzech próbach kontroli lub też poddania się chorobie. Długoletnie małżeństwo z nieużależnionym partnerem.
Początki mojej decyzji o trzeźwieniu były bardzo trudne. Kilka razy stawiałam małżeństwo na ostrzu noża - no bo jak to ja chce być trzeźwa , chcę przestrzegać zasad dla niepijjących alkoholików a Ty mi nie pomagasz ? Nie podoba Ci sie to , że nie chodzę z Toba na imprezy , że nie bawię sie dobrze w towarzystwie Twoich znajomych ,że nie życze sobie by w moim domu pito , że nie chce czuć od Ciebie alkoholu ...itp , itd. Pretensje i pretensje - obrzucanie sie naprzemiennie winą.
Próby zmieniania jego. Mój mąż nie wierzy w moje uzależnienie , pomimo ,ze dostał wiedzę na ten temat. Jego jedyna gadka na temat mojego nałogu to - "przecież jak nie chcesz to nie pijesz" Moje próby ukazania mu świata trzeźwiejących alko spezły na niczym - nie umie sie tam odnaleźć.( uszanowałam jego decyzję) Do dzisiaj ma problem gdy spotykam sie z ludźmi z branży czy z psychologiem. Nadal jesteśmy razem chociaż czasami wkurza mnie niemiłosiernie i czuje sie całkowicie niezrozumiana w tym do czego dążę - ale ...i tu ma całkowita rację

[Tajga]

[margo]

Cześć Basiu

[leon]

Czesc

[milutka]

Cześc Basiu

[rybenka1]

Witaj Basiu .Ja jestem alkoholiczką mój mąż nie .Do tańca trzeba dwojga ,można zawsze się dogadać i My oboje tak zrobiliśmy .W domu nikt nie pije alkoholu ,nie trzymamy ,nawet kieliszków nie mamy .Bo nie podajemy alkoholu to też po co mi one.Od prawie szesciu lat wszystkie uroczystosci są bezalkoholowe.Mąż jeśli chce się napić to w garażu ,lub teraz to w alltanie .Jeśli idzie na imprezę alkoholową mówi mi wcześniej .Wtedy to idzie spać do drugiego pokoju.Wszystko można dopracować ,jeśli obie strony chcą i szanują nasze decyzje i poglady .Tak to u mnie jest .Dodam jeszcze ,że przyjaciele z branży są u mnie częstymi goscmi .

[Słoneczko]

Witaj Basiu

[Czarny]

Cześć Basiu. Jestem Krzysiek alkoholik.
quote="barbaraproblema"]Czy istnieją związki , gdzie partner nieuzależniony nie dokonuje żadnych zmian, nie dopuszcza do siebie żadnych informacji o chorobie....,[/quote]
Tak istnieją, mój jest tego przykładem. Nie jest łatwo gdy druga strona tak na prawdę nie wie nic o tej chorobie. Natomiast mam ten komfort że żona jest abstynentką, tak po prostu...jeszcze na studiach z Ruchem Odnowy coś miała wspólnego.
Natomiast chodzi na służbowe typowo pijane imprezy i koniecznie potrzebuje mojego towarzystwa. Nic nie kuma. Przeważnie nie chodzę, tym bardziej że ostatnio również z innych powodów.Ale kilka razy postawiła mnie w sytuacji dość trudnej, poszedłem.Kwestia mityngów, bo w pewnych sprawach by mnie musiała zastąpić, niestety odpada. Z pół roku nie byłem lub więcej. Ponieważ nie pije przeszło cztery lata to nie widzi problemu. Nie, nie wypłakuje tu się w mankiet, bo jednak o swoją trzeźwość to muszę zadbać ja. W każdym razie zrozumienia w pewnych sprawach zupełnie brak.
Ale, da się żyć.

[barbaraproblema]

Dziękuję za przywitanie i odpowiedzi.
Zastanawiam się, czy można żądać-prosić-chcieć od partnera, aby pomógł. Uczono mnie na terapii, powtarzano po tysiąckroć na mitingu, że zmiana dotyczyć ma mnie, a reszta potem się ułoży.
Chcąc żyć powinnam przestrzegać pewnych zasad, ale z mojego doświadczenia nie da się, jeśli ma się u boku osobę, która jak twierdzi: nie zrezygnuje z alkoholu. Przecież to nie jego problem.
Nie czuję się bezpiecznie w takim związku, obawiam się każdego łykendu; dostaję rozstroju żołądka jak mam po raz kolejny tłumaczyć się , dlaczego nie chcę iść na grilla czy imieniny znajomych. Dla mnie sam fakt jest trudny, że dla własnego zdrowia muszę rezygnować z wielu rzeczy, ale dokonałam wyboru i nie czuję się na sile aby postępować inaczej.
Do tańca trzeba dwojga……………, fakt, tylko strasznie trudno żyć będąc samą z problemem, tłumaczyć, że rozwala mnie po jego libacjach. Słyszeć, że jestem niedopita czy przepita albo szalona – bo rzeczywiście zachowuję się nerwowo, inaczej kiedy w pobliżu znajduje się flaszka.
Nie chce mi się już tłumaczyć; zmęczyłam się…….z drugiej strony nie chcę niszczyć wieloletniego związku, rozwalać wszystkiego co stworzyliśmy.

[Janioł]