Forum Wolnych od Alkoholu

Amy1983

Mieliśmy się dziś spotkać z M.,miałam oddać mu jego rzeczy, zostawił w skrzynce klucze. Czuję się okropnie, znowu ten ból i poczucie odtrącenia, chce mi się płakać, czuję się samotna. Wiem, że tak jest lepiej, że być może to zbyt szybko. Nawet nie wiedziałam, że tak bardzo wyczekiwałam tego spotkania...

Amy1983

Odstawienia ciąg dalszy. Boli, boli, boli. Czuję się jak na detoxie. Nie wiem czy najlepszym czy najgorszym jest fakt, że wystarczyłby sms, rozmowa, spotkanie... tak niewiele i tak bardzo w zasięgu, tak blisko. Ale potem kac, poczucie winy, utrata kontroli... kołowrotek by ruszył... Trzeba przetrwać, chcę przetrwać, przeczekać, przeżyć. Potem już będzie łatwiej, lepiej, inaczej. Muszę przestać być żeby móc się stać... Proszę o modlitwę.

Jo-asia

Jestem myślami przy Tobie.

pterodaktyll

szymon

Amy1983

Nie będę wmawiała sobie, że czuję inaczej. Odstawienie czegoś, co uzależnia nie jest łatwe, dla nikogo. Ja to przeżywam właśnie tak. I żeby iść dalej muszę odstawić i muszę przeżyć.

Jras4

Amy1983

Zagubiona

Amy, wiesz tu nie chodzi o to, żeby wmawić sobie, że czujesz inaczej niż czujesz. Tylko o to by się niepotrzebnie nie nakręcać, nie gdybać, nie wybiegać w przyszłość. Żyć tu i teraz.

Pamiętaj, że najważniejsza jest zawsze chwila obecna. Przeszłości nie zmienisz, a przyszłość niepewna, tylko teraz należy do Ciebie.

Rozumiem, że Ci ciężko- to normalne ale, jeśli będziesz pracowała nad swoją trzeźwością, to będzie lżej. Wiesz rany zanim zaczną się goić trzeba odkazić, a to bolesny proces, ale przyspiesza gojenie. Można i bez bólu, nie odkazić, tylko wtedy nie ma się co dziwić, że proces gojenia trwa dłużej i rana co rusz otwiera się na nowo.

szika

Amy a tak zapytam jesli mogę...
czy Ty byłas u jakiegos specjalisty od uzaleznień? masz diagnoze fachową?

dlaczego pytam...

nie to, żebym chciała podważać cokolwiek, napisze o moich doświadczeniach..
ja równiez czytałam różne ksiązki...
kiedyś, dawno juz temu, gdy przestałam pić, może miałam trzeźwości ze dwa lata, wpadły w moje ręce materiały na temat zaburzeń osobowości... rózne tam były wymienione... i ja w bardzo wielu siebie zobaczyłam, najbardziej mi pasowała osobowośc Borderline (!!!???)...
"Kobiety, które kochają za bardzo" równiez czytałam i oczywiście siebie zdiagnozowałam jako uzaleznioną od miłości... pasowały mi wszystkie symptomy...jeździłam na mitingi SLAA... ale jakoś nie zagrzałam tam na długo miejsca...

gdy juz pisałam tu na forum, w któryms momencie zadałam sobie i forumowiczom pytanie czy ja jestem współuzależniona?
cały szereg objawów wskazywał że tak...

tak więc trochę jak w syndromie studenta sama diagnozowałam sobie różne zaburzenia, koniecznie chciałam się gdzieś "zakwalifikowac" bo najzwyczajniej w świecie szukałam swojej tożsamości...

to co teraz piszesz, że doszło do rozstania...

według mnie ból, który przeżywasz jest najbardziej naturalny na świecie!!!!
mam wrażnie, że poczucie winy odczuwasz z powodu tęsknoty za męzczyzną, z którym wiązałaś nadzieje na związek...
przecież nic w tym złego, że chciałas z nim być, ani w tym, że dziś rozsypujesz się na kawałki - jak to okreslasz... legły w gruzach Twoje marzenia...
sorki, ale ja nie widze w tym nic "chorobowego" - wręcz przeciwnie...

szika

jesli mogłabyś... napisz cos więcej o tym kacu, poczuciu winy... prosze...
mam wrazenie, że ma to związek z Twoimi przekonaniami na swój temat...
ale napisz Ty... nie chce Ci nic sugerować swojego... bo oczywiście mogę się mylić...

Amy1983

szika,
Tak, jestem w terapii i jestem zdiagnozowana jako DDA i osoba współuzależniona.

szika

Amy1983

szika

powiem Ci, że "odwaliłaś" juz kawał dobrej, terapeutycznej roboty... gratuluję :okok:

bardzo fajnie, że potrafisz to zobaczyć, wymienić... to wcale nie jest łatwe...
powiem Ci tez, że to co napisałaś to tak jakbys napisała o mnie sprzed całkiem niedawna

spójrz na te listę... to wszystko co napisałaś to sa Twoje PRZEKONANIA...

pewnie zarzuciłaś Marsa i Wenus...
polecam Ci ponownie...
dla mnie ta ksiązka była przełomem...

większośc moich przekonań udało mi się dzięki tej ksiązce rozebrać na czynniki pierwsze...
i to nie tylko tych co do mnie jako kobiety...ale równiez zmieniło się moje spojrzenie na mężczyzn ... i to o 180 stopni...
wiele rzeczy, które uwazałam za dysfunkcje okazało się całkowicie normalnymi, kobiecymi cechami... a facetów poprostu nie rozumiałam... mierzyłam ich zachowania swoja miarą - kobiety... a ci jak uparte osły nie chcieli wpasowac się w moje widzenie i wyobrażenie... bo to poprostu było niemozliwe...

a ten związek to juz tak definitywnie? jestes tego pewna, że to nie ten?
bo coś mi się zdaje, że ten facet jeszcze będzie Ci do czegoś potrzebny... jesli nie on sam to pamięc zdarzeń, emocji... on Ci pokazuje Twoje dysfunkcje i Twoje słabe punkty do przepracowania...

ode mnie tak jeszcze dwa słowa... ja to dopiero niedawno zrozumiałam...
wybieram w moim otoczeniu, przyciagam takich ludzi, którzy mi sa potrzebni... to, że się na kogoś wkurzam to doskonały drogowskaz dla mnie gdzie jeszcze mam "wirusa'...

no i przede wszystkim akceptacja... świat jest doskonały, dobry, idealny... to my kreujemy problemy...

jest jeszcze jedna ksiązka Beaty Pawlikowskiej "W dżungli podświadomości"... to seria bodajże czterech tytułów, ale według mnie wystarczy pierwsza część...
w kąciku czytelniczym na tym forum jest fragment tej ksiązki...
http://komudzwonia.pl/vie...p=653651#653651

wiele osób tutaj ta ksiązka porwała dosłownie

może znajdziesz czas...