Forum Wolnych od Alkoholu

She

Widzisz - masz więc co robić

Myśl o sobie, o dzieciach, sprawiaj Wam nawet malutkie radości.
Między innymi od tego zaczyna się dbanie o siebie, które jest początkiem zdrowienia.

Ja też płakałam Skakanko. Wyłam do poduchy, do lustra, do ściany.
Aż w końcu powiedziałam DOŚĆ i poszłam na terapię i Al-Anon. Tam cały czas dostaję wskazówki i narzędzia które pozwalają mi poznać siebie i odnaleźć własne JA.
Zaprowadź tam tylko ciało, głowa sama przyjdzie

Umów się z terapeutką, zadzwoń do ośrodka(gdzieś na forum był link do spisu ośrodków leczenia), przedstaw w skrócie po co dzwonisz.
Szukaj pomocy dla siebie, męża zostaw w spokoju.
Tak jakby go nie było.

:buzki:

skakanka13

no wiec małżonek nabawił się zapalenia trzustki (nie pierwszy raz)
leży w szpitalu i oczywiście bombardował mnie smsami póki telefon mu się nie rozładował
ale byłam nieugięta i nie odpisałam ani nie odbierałam jak dzwonił

ciężko mi było, ale zajęłam się nadrobieniem zaległości w domu, bo ostatnio nawet NIC mi się nie chciało robić i w ten sposób jakoś dzień zleciał

jutrzejszy dzień też sobie zaplanowałam, więc mam nadzieję że nie będę wracała myślami ciągle do tego co będzie jak wróci ze szpitala

yuraa

skakanka13

She

Skakanko, pytasz w tytule wątku co dalej, więc Ci podpowiem

:

Terapia dla współuzależnionych: http://www.parpa.pl/index...&id=5&Itemid=10
Grupy Al-Anon: http://www.al-anon.org.pl/spis.html

:okok:

Mała

skakanka13

She

pterodaktyll

skakanka13

ruszam, ruszam... bylebym tylko nie włączyła wstecznego, tak jak to wcześniej wielokrotnie bywało
a tak cholernie się tego boje!
często sobie coś postanowiłam, że tym razem to już na 1000% się za to wezmę, że coś z tym zrobię i wyjdę z tego bagna zostawiając go samego i nigdy mi nic z tego nie wyszło

ale teraz musi się udać! MUSI!

skakanka13

She

Skakanko,
Wyrzuć go całkowicie z głowy. Nie ma go, nie istnieje dla Ciebie, zniknął, rozpłynął się...

Jakby go nigdy nie było.
Gdy zaczniesz myśleć w taki sposób (jak np. o sąsiedzie) łatwiej Ci będzie "zjechać" z emocjami na właściwy poziom

muzyka11111

skakanka13

boje się jutra...właściwie nie jest to strach, ale obawa przed tym co to będzie jak się małżonek zjawi w domu
podobno jutro ze szpitala wychodzi a ja bym chciała żeby siedział tam jak najdłużej, bo bez niego mi tu wygodniej, nie martwie się o nic, robie sobie wszystko według swojego planu i swojego rytmu
jutro jak wroci to się zacznie, pretensje że go nie odwiedziłam, że nie wyprałam jego ubrań, że pościel leży tak jak ją zostawił, że buty z błota dalej stoją w przedpokoju
zazwyczaj po tym jak skończył pić, to na drugi, trzeci dzień doprowadzał do porządku w mniejszym lub większym stopniu to co zrujnował, resztę ja dopierałam, wycierałam, układałam, itp
tym razem jest już trzeźwy dłużej, juz zaczyna mieć postawę roszczeniową (że jemu się należy coś... bo dlaczego by nie?), więc biorę pod uwagę to, że pretensje będzie miał.. i to nie małe

zastanawiam się już teraz, jak mam go ignorować, jak traktować, jak się odzywać (bądź nie odzywać) jak mi ciśnienie skoczy bo mnie wkurzy

córka starsza tęskni za ojcem, była u niego z dziadkiem pod szpitalem, wiem że go kocha i czeka aż wróci, młodsza jeszcze nie wszystko kuma, ma niespełna 2 lata więc jak tata jest, to ok...jak go nie ma...to też jest dobrze
ale dla mnie zacznie się znowu męczarnia

postanowiłam się do niego nie odzywać, ale czy uda mi się wytrwać to nie wiem
o pomoc przy dzieciach poproszę go tylko w ostateczności, bo nie chce więcej kłopotać teścia, jak tatusiek się już w końcu zjawi w domu to niech się zajmie swoim potomstwem
ale pomimo tego że wiem co chcę zrobić (nie odzywać się, nie dać mu satysfakcji z tego że wyprowadzi mnie z równowagi) to nie wiem czy mi się to uda

jak mam się zachowywać?
a może to bedzie dobry czas, żeby go namówić na podjęcie terapii? no bo bądź co bądź, ja wiem że tak czy inaczej go kiedyś zostawie bo tak się żyć nie da, ale dla dzieci i ich zdrowia psychicznego powinien w końcu przestać pić i się leczyć