Forum Wolnych od Alkoholu

[fk23]

Witajcie Śledzę to forum kilka tygodni,wkońcu odważyłam się zarejestrować.. Chciałabym poprostu opowiedzieć Wam swoją historię.
Na początek się przedstawię. Mam na imię Ewa, mam 23 lata, od prawie 3ch lat jestem mężatką a w związku jestem od ponad 7 lat, nie mam dzieci ani najbliższej rodziny. Mama zmarła jak miałam 3 lata, ojciec nie wiadomo gdzie się podziewa a rodzeństwo ma swoje życie i nie za bardzo mamy ze sobą kontakt.
Więc 4 lipca 2007 roku poznałam GO,pamiętam ten dzień jak dziś,moja pierwsza miłość tak na poważnie, na tyle poważnie że po 2óch miesiącach mieszkaliśmy już razem( spierdzieliłam z domu). Na początku czułam się przy nim bardzo dobrze, było cudownie,nie przeszkadzało mi to że on nadużywa alkoholu, był dla mnie dobry, nie krzyczał,nie bił... Po tym jak skonczyłam 18 lat zaczeliśmy wyjeżdżać za granicę, powodziło nam się... Ale zaczęłam dostrzegać to że przeszkadza mi to że pije. Wyjechałam na 2 miesiące sama, on w tym czasie poszedł na detoks a pózniej na terapię. Następne pół roku było wspaniale, on nie pił, mysleliśmy poważniej. Zaplanowaliśmy ślub, wszystko było idealnie, lecz w tym dniu kiedy staliśmy się mężem i żoną nagle się wszystko zmieniło. Żeby go oderwać od towarzystwa w którym pił, postanowiłam że się wyprowadzimy. Udało się. Ale nic się nie zmieniło. Stałam się osobą zimną, nie do życia, z nikim się nie potrafiłam dogadać. Mój mąż znikał z domu na 5-6 dni a ja w tym czasie wychodziłam z siebie, tak strasznie sie martwiłam i co najważniejsze tak strasznie czułam się samotna... Postanowiłam wejść na głupi czat. Tam poznałam pewnego kogoś. Pisaliśmy trochę ale to nic osobistego, poprostu normalne rozmowy praktycznie o moim życiu. W lipcu tego roku mój mąż to odkrył... Wpadł w taki szał,nigdy go takiego nie widziałam. Zaczął mnie wyzywać,poniżać,uderzył mnie kilkakrotnie po twarzy. Ja pękłam. Chciałam się zabić. Podcięłam sobie żyły. On zadzwonił po pogotowie. Zabrali mnie do szpitala psychiatrycznego gdzie byłam tydzień, on w tym czasie balował. Po tym jak stamtąd wyszłam moje życie to koszmar. Codziennie to do mnie wraca, a mój mąż pije i wciąż nie wraca po kilka dni do domu, jak już przychodzi to są wypominki że z kimś tam pisałam... Poprostu nie mogę tego dłużej znieść. Pierwszy raz w życiu nie mam pojęcia co ze sobą zrobić... To że jestem współuzależniona to wiem, uświadomił mi to psychiatra. Ale boję się iść na terapię. Wszystkie wasze opinie przyjmę i przeanalizuje. Widzę że jest tu mnóstwo mądrych ludzi którzy radzą sobie z nałogami, gratuluję i trzymam za was wszystkich kciuki

[yuraa]

[zołza]

Witaj na forum fk

[BARBARA]

Witaj fk

[Jacek]

cześć Ewuniu

[fk23]

Wiem,wiem. To trudny wybór. Wkońcu mam nadzieję że dokonam tego wyboru, jak narazie jestem za bardzo rozbita, chcę się czymś zająć ale nic mi nie wychodzi. Nie potrafię się na niczym skupić a z ludzmi na żywo poprostu mi wstyd rozmawiać bo mam wrażenie że wszyscy wiedzą jakie to moje życie jest beznadziejne.

[jowis]

Witaj

[Duszek]

Witaj na forum

[fk23]

Witam, witam Was wszyskich

[Klara]

Witaj Ewo

[fk23]

...wiec dlaczego się jej boisz?[/quote]

Boję się poprostu, nie potrafię tego zdefiniować. To taki dziwny strach... Strach przed samym sobą, bo poniekąd czuję sie winna

[Jacek]

[Duszek]

[fk23]

Wiem o tym że terapia mnie nie ominie, napewno to bedzie dla mnie dobre, muszę do tego tak jakby dojrzeć, przełamać się i poprostu pójść. Jak narazie nie czuję się na siłach, wstyd mi za męża, wstyd mi że tak młoda osoba jak ja nie potrafi rozwiązać problemu... To takie dla mnie upokarzające.. ehhhh

[jowis]

A ja powiem Ci tak dzięki ludziom tu na forum zrozumiałam jak ważna jest dla mnie terapia i za to im bardzo DZIĘKUJE