Forum Wolnych od Alkoholu

[Marianna]

... zdarzają mi sie jeszcze chwilowe "zaniki instynktu samozachowawczego". Tak bym to nazwała. Jak gdybym sama się ze sobą kłóciła czy moja walka i życie mają jednak sens. Czasem dopada mnie jakby zwątpienie w sprawy oczywiste. Dyskutuję sama ze sobą w myślach np. o tym dlaczego miałabym dbać o swój spokój i bezpieczeństwo? I czuję opór, blokadę. Jakbym miała założona kłódkę na podstawowe prawa każdego człowieka.
Nie wiem jak to opisać. Tym bardziej że takie zachwiania instynktu i przekonań pojawiły się dopiero po rozstaniu z alkoholikiem. Jakbym zatraciła siebie do tego stopnia że straciłabym te podstawowe odruchy dbania o siebie.
Wszyscy mówią "dbaj o siebie, ty jesteś najważniejsza" a chwilami dla mnie to jakby puste slogany, na dodatek nie czuję porywu chęci do obrony siebie. Raczej coś na kształt blokady wewnętrznej. Czy którąś z Was miała podobny problem po rozstaniu?
Poza tym ogólnie jest dobrze, jestem już jakby szczęśliwa
Tylko te głupie myśli czasem mnie nachodzą nt. dbania o siebie. Nauka bycia egoistką mi do końca nie wychodzi jeszcze.

[aja]

Chyba każdemu czasem przychodzą do głowy takie rzeczy, nagle nic nie ma sensu, wątpi się we wszystko. Chyba najważniejsze, żeby nie dokarmiać tych myśli, nie poświęcać im czasu.
Bo wątpliwości dopadają każdego, a co dopiero osoby które dopiero co dokonały bądź dokonują przewrotu w swoim życiu.

Nie daj się zjeść niepewności zwłaszcza, że

[Jacek]

[pietruszka]

Hmmm... dla mnie od bycia egoistką do po prostu zdrowym dbaniem o siebie jest kilka kilometrów
Może Marianno spróbuj sobie zdefiniować, co według Ciebie jest egoizmem, a co odpowiedzialnością wobec własnych potrzeb?

[aja]

[Marianna]

Niezwykle konstruktywne uwagi, dziękuję.
To zawsze jakis inny , twórczy punkt widzenia dla mnie
Wiem że to poniekąd normalne w mojej sytuacji, dopiero co się rozwiodłam
i buduję życie od nowa więc niepokoje nie są niczym dziwnym.
Może ja sie boję po prostu jeszcze że nie dam rady.
Obawiam sie przyszłości i ewentualnego związku nowego (na który nie mam narazie najmniejszej ochoty) obawiam się znowu takich uczuć jak w tym, bezradności, przytłoczenia i depresji. Nie wiem czy po tym związku i tym wszystkim do przeszłam ja się w ogóle jeszcze nadaję do czegoś...
Za mężem nie tęsknię, jest mi dobrze samej. Ale panicznie bronię swojej wolności teraz.
Dziś jak szłam na zakupy usmiechął się do mnie bardzo sympatyczny facet, potem poszedł za mna do sklepu i zerkał zza półek. Na prawdę bardzo sympatyczny typ a ja poczułam tylko lęk, że znowu ktoś mnie wykorzysta zmanipuluje zdominuje.
Brrr... uciekłam stamtąd najszybiej jak się dało.
Chyba zdziczałam.

[aja]

[Marianna]

aja ja jestem typem samotnika, w sumie jest mi tak dobrze.
Tak naprawdę spokojna i szczesliwa jestem kiedy jestem sama.
Radzić sobie radzę, pracuję, zrobiłam sama remont mieszkania.... i tak jak Ty, jestem panią własego królestwa.
Boję się nie realnych wydarzeń a własnych reakcji na nie.
Nie sadziłam ze przez zwiazek wpadne w taka depresję jak miałam i nerwicę do tego.
Teraz jakby... nie ufam juz osbie sama. O własnie. to jest mój najwiekszy problem.
Przekonałam się że mogę stracić kontrolę, stać sie kompletnie bezradna, bezbronna.
DLatego też chyba każde zainteresowanie z męskiej strony napawa mnie lękiem,
że znowu tak będzie, że historia sie powtórzy.

[aja]

Wydaje mi się, że fajnie jest być samotnikiem...
Ja owszem lubię czasem pobyć sama, ale najlepiej czuje się wśród ludzi, mam grupkę znajomych z którymi można konie kraść. Ale każde z nas ma swoje życie- a ja czasami po prostu czuje się przez to osamotniona (mimo, że obiektywnie sama nie jestem).

W jakim sensie boisz się swoich reakcji? Bo depresja czy nerwica to nie jest reakcja na jakieś zdarzenie jednorazowe- można im zaradzić reagując od razu a nie czekając aż narosną wszystkie negatywne okoliczności, które do nich prowadzą.

A z tym zaufaniem to chyba trochę rozumiem. Zwłaszcza w konfliktowych sytuacjach robię się bardzo asekuracyjna i pelna wątpliwości. A nawet jak już próbuję bronić swojego punktu widzenia to mam wyrzuty sumienia i włącza mi się mega niepewność, że może nie mam racji, może trzeba było powiedzieć coś innego albo w ogóle nic nie mówić.

Jesteś w terapii? Na terapii można się wiele nauczyć o sobie swoich reakcjach i tego jak zadbać o własny interes też

[matiwaldi]

[Marianna]

Tak, z tą asertywnością to i ja mam problem.
Chwilami robię się agresywna broniąc swoich granic, potem żałuję, analizuję.
Przez lata byłam dla wszystkich darmowym psychologiem, pomocnikiem itd... ratowałam pół świata, zawsze miła dla wszytskich, wyczulona na potrzeby innych.
DLatego chcę pobyć sama, czuję się to mi potrzebne żeby nabrać dystansu odnaleźć siebie,
żeby nie było tego poczucia winy.
Na terapię chodzę oczywiście. Ostatnio moja terapeutka wygospodarowała dla mnie prawie 2h.
Ona wie że musze się wygadać. Na prawdę mam z nią dobry kontakt.
Wydaje mi się że zależy jej na mnie, widzę że walczy o mnie
To mnie też motywuje, bo widzę że ktoś we mnie wierzy nawet kiedy ja sama w siebie
nie wierzę.
Co do reakcji to wyszłam z lęków i depresji, bez leków, Dzieki terapii ale pozostał we mnie
jakiś lęk, czy to może obsesja na p. sytuacji bez wyjścia.
Na dzis dzien związek kojarzy mi sie tylko z taka sytuacja i z męską dominacją.
Poza tym jestem tak przeczołgana przez stresy i to co sie działo że po prostu mam wrażenie że już do niczego sie nie nadaje. Nie wiem jak to wytłumaczyć.
Czuje sie jakbym miała 90 lat i wróciła z wojny.
Boje sie ze kazda relacja, czyjesz oczekiwania wobec mnie wpedza mnie znowu w stan poczucia że jestem w pułapce.
Nawet nie wiem do końca jak to wytłumaczyć.

[Marianna]

matiwaldi dawno Cię nie widziałam tu, myslałam ze zniknąłeś gdzieś

[Marianna]

Może to wszystko co sie ze mna dzieje to jeszcze rozpedzone emocje ktore we mnie sa. Rozwod to nie jest miła sprawa. Mam w sobie duzo zalu, może czasem lekkie poczucie winy za błedy...

[matiwaldi]

[Marianna]

Druga sprawa. Dopiero terapia uświadomiła mi jak duże znaczenie w moim życiu
miał brak ojca. I nadal ma.
Jako mała dziewczynka rekompensowałam sobie jego brak bawiąc się z chłopakami.
Grałam z nimi w piłkę, łaziłam po drzewach i ..nauczyłam się palić papierosy.
I tak dobrze że na tym tylko poprzestałam
Dopiero terapia uświadomiła mi że ta sytuacja trwa nadal tylko że na innych zasadach.
Mam ogromny deficyt miłości w sobie i to mnie pchało zawsze destrukcyjne związki,
dla tej upragnionej miłości i uwagi na wiele się godziłam.
Tego jednak na terapi jeszcze nie ugryzłam, dopiero szykuję się żeby o tym pogadać z terapeutką.