Forum Wolnych od Alkoholu

[pterodaktyll]

A ja przyszedłem wam powiedzieć ze postanowiłem zostać antyfeminsta

[pietruszka]

[pannaJot]

[smokooka]

Widzę, że z całej mojej wypowiedzi niektórym utkwiły w głowie tylko słodkopierdzące minki.

[staaw]

[smokooka]

[szika]

[margo]

Tak czytam ten temat od jakiegoś czasu i ciągle się zastanawiam, czy coś napisać, czy może jednak nie ponieważ zastanawiam się nad tą moją kobiecością - jakby na to nie patrzeć kobietą jestem. Ale jak tylko przeczytałam temat tego wątku to pojawiła mi się pustka w głowie. Zaświtała mi myśl - gdzie jest moja kobiecość, czy ja w ogóle ją mam, czy w ogóle ją czuję?
Pustka nadal. W głowie krążą mi prześwity z dzieciństwa. Wychowana z bratem i jego kolegami, po męsku. Nie było zabaw lalkami, ale ganianie za piłką i zabawy w policjantów i złodziei. "Dziewczeńskie" zabawy uważałam za infantylne. Chodziłam w ubraniach przechodzonych po starszym bracie. Bywało, że stare dresowe spodnie, trochę przykrótkie, ścięta na krótko po chłopięcemu. Pamiętam, że wstydziłam się okropnie tych przykrótkich spodni i kolorowych skarpetek. Inne dziewczynki miały dziewczęce rzeczy, ja nie. Budziło to we mnie strasznie skrajne odczucia. Z jednej strony wstyd, zażenowanie, z drugiej poczucie bycia "ponad coś", a jeszcze z innej trochę zazdrość. Bywało, że mama, krawcowa, szyła mi różne rzeczy. Nie zapomnę nigdy, gdy uszyła mi taki komplet - bluzka z krótkim rękawkiem i całym brzuchem na wierzchu a do tego długa spódnica ale z rozporkiem takim bardzo wysokim, że jak szłam było widać prawie całą nogę. Nie wiem nawet, czy miałam wtedy chociaż 10 lat. Z ogromnym zażenowaniem to zakładałam, czułam się tragicznie. Czułam, że wszyscy na mnie patrzą, wstyd to mało powiedziane. Już wtedy miałam odczucia, że wyglądam jak spod lampy. Te same odczucia miałam, gdy zakładałam krótkie spodenki, takie powyżej kolana. Byłam dzieckiem, a czułam na sobie wzrok mężczyzn. Pamiętam to do dziś bo do dziś towarzyszy mi to odczucie, gdy ubieram się po prostu kobieco. Gdy zakładam sukienkę, spódniczkę... całkiem normalnie... i tak gdzieś z tyłu głowy czuję, że jestem ubrana nieodpowiednio. Że może ktoś sobie pomyśleć o mnie źle, że jestem jakaś pierwsza lepsza. Trudno mi się tego do tej pory pozbyć, pomimo tego, że od jakichś dwóch lat co lato funduję sobie "terapię" pod tytułem "noszę sukienki". To wcale nie takie łatwe. Ale wracając jeszcze do okresu dziecięcego... po nim już byłam nastolatką. Miałam 13, może 14 lat, miałam pierwszego chłopaka, z którym właściwie trzymaliśmy się tylko za ręce... pomimo tego moja matka pewnego dnia mnie wzięła na rozmowę i oznajmiła, że wszyscy na mnie patrzą i ja zachowuje się jak pierwsza lepsza (żeby nie pisać gorzej) i co ja w ogóle wyprawiam... ogólnie wiele moich zachowań według niej świadczyło o moim złym prowadzeniu się. Później był już moment "okresu buntu". Zaczęłam chodzić w glanach, jeansach i czarnych koszulkach. Byliśmy raz nad morzem z rodziną (ah, dwa razy się zdarzyło w całym moim życiu że byliśmy na wakacjach razem...). Ja przesiedziałam trzy dni w upał w długich spodniach, trampkach i t-shircie. Nie chciałam się rozebrać nawet. Mój ojciec ciągle mi mówił, że mam ubrać sukienkę, a moja matka była dumna z tego, że pozwala mi nosić glany. A ja ciągle miałam w pamięci tamto zażenowanie z okresu dzieciństwa, kiedy to za każdym razem, gdy zakładałam krótkie spodnie bądź sukienkę czułam się prawie naga... gdy okres buntu minął zaczęłam się ubierać po prostu "normalnie". Nic nadzwyczajnego, nic szczególnego... jednak rzadko kiedy czułam/czuję się dobrze w tym, co mam na sobie. Często czuję się źle ubrana. Wolę jednak czuć się źle ubrana w swetrze i spodniach, niż czuć to zażenowanie, gdy zakładam spódniczkę i czuję się jak spod lampy, choć wiem, że nie powinnam się tak czuć, bo nie mam ku temu podstaw i na pewno daleko mi do takich zachowań i sposobu ubierania się. Nawet, gdy zakładam buty na obcasie to tak się czuję. Zawsze wykręcam się tym, że jestem wysoka... ale ja po prostu nie potrafię założyć butów na obcasie w normalny dzień, bo czuję się jak jakaś odwalona ladacznica. To straszne, mam z tym duży problem...
Właściwie zastanawiam się jak to wszystko pożenić z tym, że dużo lepiej dogaduje mi się z mężczyznami niż z kobietami. Tak było od zawsze - zawsze wolałam wujków niż ciocie, kolegów niż koleżanki... nie umiem rozmawiać z kobietami... jest to dla mnie prawie zawsze duży wysiłek.
Natomiast ktoś ostatnio w rozmowie ze mną poruszył temat żartów o podłożu seksualnym. Czy mnie to nie boli, czy mnie to nie razi. Otóż jeszcze całkiem niedawno uznawałam takie żarty za absolutny brak szacunku do mojej osoby. Jakikolwiek żarcik w tym temacie zawsze brałam bardzo do siebie, przeżywałam to, że ktoś mnie nie szanuje... od niedawna nauczyłam się patrzeć na to zupełnie inaczej. Traktować to jak zabawę, grę słów, która nie dotyczy mnie osobiście, bo to gra dla samej gry. Tu liczy się podtekst i inteligenty rozmówca...
Nie czuję się kobieco, nie ubieram się kobieco, nie robię zalotnych min ani nie mrugam oczkiem. Nie potrafię... może nie chcę? Jedyne, co potrafię to popatrzeć i ewentualnie się zarumienić jak panienka...

[Jo-asia]

[staaw]

[pietruszka]

[Whiplash]

[Ann]

To jeszcze ja swoje 3 grosze dorzucę do tematu

Przyglądając się temu co napisała margo, nasuwają mi się takie wnioski, co do mojej osoby: matka, do mojego wieku przedszkolnego ubierała mnie w sukieneczki, kokardki i inne fiździpołki, później przywdziewała mnie w dresy, a później ja sama zapatrzona na starszego brata, chciałam być taka jak on. Silna, przywódcza, 'chłopska'. Z wyboru ubierałam się sama w ciuchy, które mogły pomóc mi te cechy ukazać. W tym samym czasie moje koleżanki nosiły obcisłe bluzeczki, w czasach gimnazjum czy liceum pokazywały biusty w obfitym choć jeszcze smacznym dekolcie. A ja patrzyłam na siebie i mówiłam: ja nigdy nie będę taka jak one, słaba, delikatna i powabna. I przez wiele lat taka nie byłam. Kiedy większość moich rówieśniczek czy też znanych mi kobiet mówiła, że poproszą mężczyznę o pomoc w naprawie czegoś, czy że zamówiły ekipę, która odmaluje im pokój, ja z dumą mówiłam: a ja sobie takie rzeczy robię sama. Przez rok pracowałam malując kamienicę dla rodziny. Wykańczane do stanu surowego mieszkania trafiały w moje ręce. A ja na drabinę, wałek w rękę, sylikon czy inny sprzęt trafiał w moją drugą dłoń i jazda. Niezależna. Twarda. Silna. Niepotrzebująca pomocy kogoś innego.

W odniesieniu do matki.
Kiedy szłam na bal gimnazjalny, przywdziała mnie w sukienkę i wypchnęła na bal, na którym moim towarzyszem był mój ówczesny chłopak, o czym matka nie wiedziała (myślała, że nas na siłę w pary połączyli). Bałam się jej powiedzieć, że ja mam chłopaka. Męczyłam się na tym balu w tej sukience, ale to inna para kaloszy.
Kiedy pracowałam w swojej pierwszej pracy, romansowałam sobie z szefem. Gość 7 lat starszy ode mnie. Kawka, lampa wina po pracy, pizza, później noc u niego i powrót do domu nad ranem lub prosto do pracy. Nigdy nie powiedziałam jej, że mam kogoś. Ona zawsze wychodziła w swoich poglądach z założenia, że ja mam na to czas, że ble ble ble itd. Do dziś mówi mi, że mam sobie poszukać kogoś takiego: i tu wylicza.. a ja mówię do niej: jak znajdę i będę miała chęć to Ci przedstawię i Twój pogląd nic do tego mieć nie będzie. Znalazłam, mam. Ona nadal o niczym nie wie. Bo nie musi. Bo po co mam słuchać, że się k***, puszczam czy jakieś takie teksty, których i tak w awanturach nigdy nie brakowało?

Co do ojca.
Mój ojciec jest pod jej pantoflem od zawsze. Nigdy chłopina nie miał swojego zdania. Jak matka powie tak ma być, czasem tylko ukradkiem popiera moje zdanie bezpośrednio do mnie, by w jej obecności udawać, że nic takiego nie miało miejsca. Matka jest kobietą, która dała mi wzorzec silnej, niezależnej (pozornie) baby, która ma wszystkich sobie podporządkowanych, która nigdy nie była szczera - przez co ja jej też swojej szczerości i zwierzeń nie okazuję. Dla ojca obojętne jest czy ja mam włosy długie, krótkie, czy postrzępione, no może jakbym przyszła całkiem łysa to by coś powiedział. Czy czuję aby przy którymś z nich rozkwitła moja kobiecość? Wręcz przeciwnie, mam wrażenie, że przy nich ona umarła, bo nie pokazali mi jak to zrobić.
Dziś kiedy siedzę i piłuję paznokcie, maluję, suszę.. a chwilę po tym nakładam (choć rzadko) bardzo delikatny makijaż, by chwilę dalej ubrać się elegancko choć nie w sukienkę, a po prostu delikatniej niż zwykle i bardziej kobieco, matka rzuca do mnie tekst: a cóż Ty się tak stroisz? Odpowiadam: próbuję dbać o siebie, to tyle.

[zimna]

Oczywiście wszystko zależy od tego jak zdefiniujemy kobiecość.
Rozróżnijmy zachowania kobiece od prowokacyjnych, nastolatki często odkrywając swoją kobiecość mylą te pojęcia , przerysowują, czasem jest to karykaturalne, śmieszne, czasem niebezpieczne, a to cześć dorastania. Zabawa w kobietkę, poznawanie siły kobiecości to super zabawa, przygoda źródło radości ale ma wiele pułapek. Żeby w nie nie wpasc wystarczy tylko wyniesione z domy poczucie własnej wartości i kręgosłup moralny i odrobina szczęścia.
Co do głównego tematu

Kiedyś byłam przekonana że na kobiecość, inne kobiety itd. narzekają tylko wredne jędze, koniecznie brzydkie dziś widzę że to trochę bardziej złożony temat
a w zasadzie do przewidzenia jak wszystko w DDA
Ja nie rozumiem w ogóle o co chodzi, mam zupełnie inne doświadczenia, kocham być kobietą, zawsze kochałam. Ale też nigdy nie słyszałam że dziewczynki mają gorzej nie pamiętam takich przekazów, nie przypominam sobie, żebym odebrała taki przekaz od społeczeństwa w ogóle - no zupełnie nie przyszłoby mi to do głowy
Przeciwnie, dziewczynki były, traktowanie delikatnie, z troską jak "coś" cennego a chłopcy przynieś wynieś i nie pyskuj. W dzieciństwie dla mnie problemem było zupełnie co innego - moja mama. Mama była typem chłopczycy, całe życie w spodniach, krótkie ohydne spalone trwałą włosy , niezadbane paznokcie, szro- bure bezkształtne bluzki, nigdy nie widziałam jej umalowanej, do tego niezgrabny kaczkowaty chód i za grosz wdzięku no może jak sie bardzo postarała taki bardziej, a la zawstydzona dziewczynka.

Mam takie zdjęcie z zerówki siedze przy stoliku z książką, mój mąż ma takie samo (takie czasy) i niestety wyglądamy na nich identycznie. Mamy podobne sweterki i identyczne fryzury
I to jest właśnie mój problem, mama kompletnie nie rozumiała ze ja jestem inna , nie mogłam doprosić się o sukienkę, spódniczkę, spinkę, wstążeczkę, o cokolwiek ryczałam a ona patrzyła na mnie totalnie zdziwiona, dla mamy to były jakieś bzdury, głupoty, zawracanie głowy , niewygodne i tylko kłopot
Dziś myślę, że to było jej podświadome działanie. Jej opór i zapominanie za każdym razem, że chciałam sukienkę a nie spodnie, nie były" normalne " za każdym razem kończyło się podobnie - ja w spazmach. Pamiętam na chrzciny mojego brata błagałam ją i obiecała mi sukienke - przyniosła sweterek i spodenki "ale zobacz jaki ładny komplecik" chciałam się umrzeć serio, uciekłam w spazmach z domu i długo mnie szukali, skończyło się oczywiście na tym ze dostałam wp***dol i musiałam założyć ten "śliczny komplecik jak okazało się była do niego jeszcze równie "śliczna czapeczka " (to już mię dobiło i znowu wp***dol ).
Miałam jedna sukienkę na wesele wujka, w wieku 7 lat, była szara i brzydka ale była sukienką -a ja byłam szczęśliwa, druga to komunijna, potem trzecia letnia w różyczki z falbanami jak już miałam długie włosy czyli około 11 lat . Dopiero wtedy pozwoliła mi zapuścić włosy, po wielu walkach oczywiście - nie obcięłam do dziś i do dziś chodzę w sukienkach, spódniczkach itd.
Może dlatego tak uwielbiam kobiecość we wszelkich barwach, przejawach i odsłonach i uwielbiam kobiece kobiety i dziewczęce dziewczyny.
Piękne jak okręt pod pełnymi żaglami , jak konie w galopie......

[szika]