Forum Wolnych od Alkoholu

[kociara]

Jestem już po rozwodzie. Udało się na drugiej rozprawie bo na pierwszą się nie zjawił.
Sprawa poszła szybko choć alko twierdził że nie ma problemu z alkoholem
tylko problem jest we mnie, że mam jakieś problemy psychiczne.
Tydzień po rozwodzie dostałam od alko kartkę z że bardzo żałuje że nam się nie ułożyło
i nie chciał żeby to się tak skończyło.

Ogólnie czuję się lepiej. Nie mam już lęków i ataków paniki.
Wychodzę normalnie i szukam pracy teraz.
Terapia mi pomaga... jestem jakaś inna. Tak mi się wydaje.
Bardziej pewna siebie i asertywna.
Ale powstał pewien problem we mnie i nie za bardzo wiem jak sobie z tym poradzić.
Otóż stale się kontroluję, swoje zachowania, słowa i krytykuję.
Stałam się bardzo krytyczna wobec siebie.
Wydaje mi się że ta naprawdę jestem manipulantką (to po przeczytaniu książek o współuzależnieniu) i małym niecnym człowieczkiem.
Więc bardzo uważam na to aby wszystko co mówie i robię było szczerze. I to mnie wykańcza.
Chodzę na terapię grupową, zmusiłam się ale źle to znoszę.
Nasz terapeuta jest dosyć energiczny, stara się pokazać nam nasze postawy przez
ośmieszenie ich więc padają pytania "a co ty jedna taka najwazniejsza"
"czy naprawdę musisz manipulować, po co?"
Wytykam sobie i analuzyje rózne sytuacje zachowania i widzę że działałam nie zawsze
szczerze albo nie udawało mi się to.
Tak siebie oceniam.
Nie wiem jak sobie z tym poradzić.
Terapeutka mówi że jestem bardzo krytyczna wobec siebie... to wiem...

[Klara]

[OSSA]

[ quote="kociara"]Terapeutka mówi że jestem bardzo krytyczna wobec siebie... to wiem...[/quote]

Moim zdaniem, przez lata byłam krytykowana, bo zupa za słona , nie ma zupy, bo jesteś .... taka ....owaka
Z czasem stałam się perfekcjonistką w domu musiało lśnić jak w muzeum, na obiad dwa czasem trzy dania, bo a nóż panu nie będzie pasowało lub zrobi test białej rękawiczki i znajdzie ślady kurzu na żyrandolu.

Przecież to doskonały pretekst by się nachlać, w takim brudzie nie może mieszkać, nawet jak był tak zwany "miodowy miesiąc" w głowie pojawiała się myśl, nie ciesz się bo zaraz i tak dostaniesz po . Dopiero dzięki terapii nauczyłam się dawać sobie prawo do błędów, nie myli się ten kto nic nie robi.


Dziś na szczęście mój były nie mieszka ze mną i jak strzela focha, to mu mówię żeby poszedł do siebie.

[Maciejka]

Jest taka ksiązka; Łagodnie, stanowczo bez lęku autor Majka Król - Fijewska , polecam nie tylko do czytania ale i pracy nad soba . Co do terapii to moze jest inna poradnia zajmująca się leczeniem współuzaleznienia. Dziwne podejście terapeuty.

[kociara]

Bardzo wam dziękuję. Ja nie wiem co się ze mną dzieje.
Czemu ja nagle taka krytyczna się zrobiłam.
Czy to możliwe żeby wieloletnia krytyka alko tak mnie goniła mimo że się rozstaliśmy.
Zamiast być szczęśliwa tak jak się gdzieś w środku czuję ja cały czas analizuję
swoje zachowania.
Mam też taki problem że zastanawiam się czy były mąż nie podgląda mnie na facebooku. Wstawiam tam czasem jakies zdjecia ze spaceru i łapię się na tym że czuję się winna że on zobaczy że radzę sobie, że nie wylądowałam w wariatkowie tak jak mówił tylko żyję i mam sie dobrze.
Jak bym... bała się być szczęśliwa bo to "nie wypada po rozwodzie"
że...zerwałam z nim kontakt tak nagle i tak bezczelnie jestem sczęśliwa.
Jakbym...się tego wstydziła? że nie wypada, nie przystoi skoro tak się zachowałam.
No właśnie... chyba przykleiłam sobie łatkę kobiety która postąpiła niewłaściwie wg. jakichś norm i teraz to się rozprzestrzenia na całe moje życie.

A czy on postępował wg. norm?
No właśnie nie... ale to gdzieś mi ucieka.
Tak jakby moja osoba była jakoś mniej ważna. Moje potrzeby.
Jakby realizowanie ich, potrzeba spokoju, szczęścia były niewystarczające
żeby zakończyć małżeństwo tak jak zakończyłam.
Nagle, bez słowa wyjaśnienia.
Spakowałam się, wzięłam rozwód bez tłumaczeń, juz bez kolejnych szans i powrotów.
Bez podania ręki na pożegnanie po wielu wielu latach małżeństwa.

[kociara]

Perełko przeszukuję księgarnie za tą książką, ciężko ja znaleźć ale znajdę!
Czuję że bardzo mi sie przyda.

Osa i Klara bardzo wam dziękuję za wsparcie.

[Klara]

[OSSA]

[kociara]

O Klaro obawiam się że moje rozważania są bliskie stanom księży odchodzących
od służby...
Nie wiem skąd ja mam takie moralne rozdarcie i czy to normalne u kobiet
w takiej sytuacji. Dlatego postanowiłam napisać.
Cały czas chodzi za mną wewnętrzne przekonanie że skrzywdziłam męża
takim odejściem więc nie wypada mi się cieszyć.
Zostawiłam go z depresji, kłopotach... żona tak nie robi.
Tak naprawdę nikt poza mną samą mnie nie krytykuje teraz.

[OSSA]

[kociara]

Osa - dokładnie.
Ale będę nad tym pracować. I tak już jestem w lepszym stanie niż byłam.
Więc jest nadzieja że z tego wyjdę.
Nawet wczoraj byłam na miescie ze znajomymi i nie miałam ataków paniki.
Dużo się śmiałam i podziwiałam przstrojone światłami ulice, siedziałam w kawiarni...
A więc żyję!

[Klara]

[kociara]

Ohh jak ja bym chciała żeby to on mnie zostawił a nie ja jego.
Wydaje mi się że byłoby mi łatwiej troszkę.
Nie wiem co się z nim dzieje, jak jego depresja, nic nie wiem. Zero kontaktów.
A ja... szukam prawa do szczęścia.

[OSSA]

[Maciejka]

Poszukaj tej książki w bibliotece , może na terapii maja. Jak ja chodziłam na swoją to terapeutki czasem pozyczały nam ksiązki, w klubach AA, Al- Anon, jest naprawde dużo miejsc gdzie można dostać takie ksiązki , o np , allegro.