Forum Wolnych od Alkoholu

She

Tak, wcześniej pił raczej rzadko i nigdy nie do upadłego.
Nie było w tym piciu regularności czy powtarzalności ani żadnych innych symptomów świadczących o tym że wpada w nałóg

albo ja ich nie dostrzegałam.
Zresztą... gdy zaczęła do mnie docierać informacja że mój mąż jest alkoholikiem, nie chciałam w to wierzyć.
On? Niemożliwe! Wyrzucałam te myśli ale one wracały uparcie, jak bumerang.
Nie wierzyłam...
Gdy w domu nie było piwa robił się nerwowy i złośliwy.
Uwierzyłam gdy uświadomiłam sobie ile rzeczy jest na mojej głowie, potem upewniłam się w tym gdy stracił przytomność.
Zaczął pić w pracy.
Potem miał wypadek po alkoholu.
I na tym na chwilę obecną się skończyło.

Thomasson

Zdziwiło mnie to. Dorosły potrzebuje kilku lat by nałóg w pełni się rozwinął i kolejnych kilku aby chcieć go leczyć. Oczywiście teoria a życie to nie to samo. Ważne to co w środku... ja miałem cechy alkoholika zanim poznałem smak alkoholu.

She

She

Trudno jest...
Ciężko.
Inaczej niż sobie wyobrażałam.

Moje planowanie które wciąż daje o sobie znać :nerwus:

mogę sobie w buty schować :mgreen:

Schylam pokornie głowę zostawiając moje "widzimisię" i działam.
Działamy, znaczy się

Siły mi potrzeba, zwłaszcza do mojego wyuczonego od lat "JA".
Jestem jak jajko z niespodzianką - dwa w jednym - dwie skrajności które wzajemnie się wykluczają.
Właściwie to trzy.
Jedna to ja z kiedyś.
Druga to ja sprzed kilku lat.
Trzecia to nowa ja która dopiero od niedawna się tworzy.
Próbuję je poukładać, wytłumaczyć, zrozumieć i pogodzić je ze sobą, tak aby działały bez większych zgrzytów.

Nikt nie mówił że będzie bezboleśnie i wszystko zrobi się "samo".
Niech się dzieje