Forum Wolnych od Alkoholu

kociara · Małomówny Dołączyła: 09 Paź 2014 Posty: 85

Taka sytuacja:
Po obejrzeniu paru rzeczy w sklepie mówie
ekspedientce, że niestety, dziekuję, ale żadnej z tych rzeczy nie kupię. No i
zaczyna się wczuwanie: "tej biednej ekspedientce jest na pewno bardzo przykro,
że nic nie kupiłam, bo ona miała nadzieje, że mi cos z tych rzeczy sprzeda,
sklep bedzie mial wieksze obroty, ona dostanie premię i kupi dzieciom cos
fajnego...A tak nic z tego..."
I mnie jest przykro bo jej jest przykro.
Cierpię na to od dziecka.
Wiem że nie jest to temat czysto współuzależnieniowy ale...bliski.
Pracuję nad tym na terapii ale nie umiem się tego oduczyć.
Strasznie się męczę wczuwając się w położenie i emocje innych.

Mała

Jeżeli będziesz nad tym dalej pracować - z czasem nauczysz się "blokować" niepotrzebne emocje innych i wpuszczać je do siebie tylko wtedy, kiedy TY będziesz tego chciała

pietruszka

Mała

...Często, kiedy jestem już "zmęczona" codziennymi problemami, staję się bardzo wrażliwa na ludzkie emocje. Dzieje się tak, bo mój organizm i moja psychika - też mają prawo do przemęczenia i wówczas mniejszej odporności. Zwyczajnie - kiedy człowiek przeżywa długotrwały stres - często kończy się to np.zaziębieniem, mniejszą odpornością na wysiłek fizyczny lub jeszcze gorzej :bezradny:

Podobnie jest z naszą psychiką i emocjami...Jestem wtedy mniej odporna na emocje innych, gniew, złość, żal, smutek mijanej na ulicy osoby - trafiają we mnie jak szpilki...
Ale nauczyłam się mimo wszystko - nawet przy takim "zmęczeniu" - bronić przed niechcianymi uczuciami

Jak? Jeszcze tego do końca nie rozumiem, ale wiem, że zbyt mocne przejmowanie się uczuciami obcych mi ludzi - wiąże się z moim współuzależnieniem (chciałabym pomóc całemu światu) a możliwość obrony siebie samej tkwi - w mojej asertywności! Mówię sobie po prostu - "Nie mam na to wpływu, nic na to nie poradzę...To NIE MÓJ problem!"
Bo tak zwyczajnie jest...
Co nie znaczy, że jestem bez serca. Tylko już nie narzucam się nikomu ze swoją nadgorliwą pomocą, tak jak wcześniej. Nie wybiegam przed szereg, ale patrzę,obserwuję i staram się wyczuć moment, kiedy być może moja pomoc będzie niezbędna...
Prosty przykład - kiedy mój starszy synek uczył się chodzić, stałam nad nim jak wieszak i trzęsłam się jak osika, łapałam go, zanim zaczął się przewracać...Zaczął samodzielnie sporo po ukończeniu 1 roku. Młodszemu dałam więcej luzu i nim skończył rok - dawno już chodził...

Sytuacja z twojego przykładu:
- Jeżeli ja coś kupię i ta pani dostanie premię, to ona będzie szczęśliwa, a mi - zabraknie na chleb...

Więc co Z MOIMI uczuciami? Co JA czuję?... Czy moje uczucia są cokolwiek warte? Czy ja mam ochotę to kupić, żeby wrzucić na dno szafy i nigdy nie założyć?...

Pietruszka ma rację - dopóki nie zaczęłam zwracać uwagi na MOJE uczucia - dopóty byłam kompletnie nie odporna na negatywne emocje innych. I nikomu to nie pomagało a mi - tylko szkodziło :bezradny:

kociara · Małomówny Dołączyła: 09 Paź 2014 Posty: 85

Dziękuję za te odpowiedzi.
Dałyście mi do myślenia i będę nad tym pracować
sc43545

Mała

Cieszę się :buzki:

kociara · Małomówny Dołączyła: 09 Paź 2014 Posty: 85

Pracuje nad tym moje drogie, chyba jest już trochę lepiej.
Myślę że muszę w sobie wytworzyć nowy nawyk, bez tego reagowania.
Ale dzis sie złamałam jak moja przyjaciółka jęczała że dawno sie nie widziałyśmy. Pomyślałam że ona jest taka samotna, że powinnam. Ale wziełam 2 etaty i po prostu nie mam czasu teraz.

Zmartwiło mnie jednak coś innego. Mam achwiane poczucie wartości. Które i tak nigdy nie było jakoś wyjatkowo silne ale jakies tam było. Teraz czuję że musze je budować z gruzów od zera. Wiecie że łapię się na tym że np. kładę się i słyszę jak alko mówi
"a co ty leżysz, zrób coś" "jestes beznadziejna, nie masz ambicji" "posprzątaj"
I czuję winna, beznadziejna że nie jestem aktywna 24 h na dobę że czasem siadam w kąciuku z ciastkiem, że jestem jakimś małym żałosnym przestraszonym kotkiem.
Poza tym stałam dziś w kolejce za facetem, wysokim, ok 45 lat. Ekspedientce chyba się podobał bo próbowała z nim flirtować, a ja się go bałam. Był poważny, przerywał jej zdanie i mowił co ma mu podać. Pomyślałam że gdyby wytoczył w moim kierunku jakąś krytykę to strasznie bym się bała, że nie jestem silną kobietą.
Kiedyś pewnie by mi sie podobał.
Kiedy wychodzil i mnie mijał zebrałam sie na odwagę i zerknęłam mu w oczy niby przypadkiem. Zaciekawił się, nie wygladał już tak groźnie.
ALe widzę że boję się mężczyzn. Nawet nie wiem kiedy dałam się tak złamać.
Przed rozwodem byłam zestresowaną ale otwartą i śmiałą osobą.
Nawet nie wiem ska się bierze taka postawa, czy to alko tak mnie stłamsił krytyką
że przestałam w siebie wierzyć i zaczęłam się bać mężczyzn, czy to poczucie winy jakie miałam przez to że tak nagle odeszłam i sama nie wiedziałam czy jego pretensje są słuszne. Nie umiałam obronić już swojego zdania tylko uciekłam.

pietruszka

Żeglarz

Jo-asia