Forum Wolnych od Alkoholu

[Xantusia]

Jestem z alkoholikiem od 7 lat.Mieszkamy oddzielnie, po nieudanym małżeństwie (mąż nie pił i nie palił), nie spieszyło mi się aby razem mieszkać, a potem jak dowiedziałam się,że pije,to tym bardziej wzbraniałam się przed wspólnym mieszkaniem.Mam dziecko i nie chciałam,aby ono widziało mojego alko pijanego.On pije ciągami, ponad 20 lat.Pije średnio co 4 miesiące przez tydzień, dwa.O piciu dowiedziałam się po 8 miesiącach znajomości.Chodziliśmy na kolacje, pił lampkę wina ze mną czasami,a ciąg na początku można było ukryć,nie widywaliśmy się na początku często.No a potem się zakochałam.Z biegiem lat stawał się coraz gorszy.Po ciągach - okropny.Jak pije jest spokojny, nie robi awantur, ale potem!!!Kiedyś przepraszał, kupował kwiatki po awanturze, potem nie.Potem uważał, że to moja wina,że ja go zdenerwowałam itp.W ubiegłym roku po wakacjach ( pił w lipcu)zrobił się niemiły,powiedział,że ma dosyć naszego związku,że jest ktoś (nie była to prawda, bo był sam,ale on wie,jak mnie najboleśniej zranić).I tak do końca roku widywaliśmy się od czasu do czasu,żadnych czułości, miłych słów,jak znajomi.Po Sylwestrze (każdy sam) zaczął pić.I zaczął wydzwaniać, zapraszać, przepraszać, chodził za mną jak pies.I wróciliśmy do siebie.I znów wielka miłość.W czerwcu tego roku znów pił a po miesiącu "powtórka z rozrywki".Kłótnia o byle co (wywlekał jakieś stare sprawy sprzed lat, pretensje do mojej rodziny, że coś zrobiłam nie tak kiedyś), a po miesiącu powiedział,że go męczę,ma mnie dosyć, znów ktoś jest i że koniec.Teraz spotykamy się sporadycznie, on jest sam, nie pije od czerwca,ostatnio zaczął dzwonić.Nie wiem,czy to znów jakieś jego gierki.Dodam,że dużo nas łączyło,pomagaliśmy sobie wzajemnie bardzo, Ma do mnie zaufanie, wie,że może liczyć na mnie.A ja? Facet nie jest już młody(50), zawsze mówił,że chce już się ustabilizować,że tylko ja, ach i och.A tu w ciągu miesiąca taka zmiana.Żeby jeszcze miał na tyle odwagi i powiedział o co mu chodzi, dlaczego.Zostawił sobie nasze zdjęcia, pamiątki, bo powiedział,że ma miłe wspomnienia, że chce aby przyjaźń była między nami.Czyżby alkoholik był taki szlachetny, aby mnie nie obciążać swoimi ułomnościami i odejść?Jak pił latem, pewien znajomy powiedział mu,że dziwi się,że pani(ja), taka ( i tu moje zalety) zadaje się z takim lumpem jak on.Potem mój często mi to powtarzał.Czy jakieś kompleksy?Wiem,że związki się rozpadają, ale mam żal,że nie potrafił porozmawiać ze mną, kiedy widział,że coś źle jest.Zwłaszcza po tym co dla niego i dla jego rodziny robiłam.Boli to okropnie.Zastanawiam się, czy jak zacznie pić ( myślę,że niestety zacznie),czy znów będzie wydzwaniać.Czy to jego zachowanie jest spowodowane chorobą.A jeszcze moja koleżanka była niedawno u niego w pracy ( on świadczy usługi dla ludności) , to opowiadał jej o nas ( a zna ją mało),tak jakby wszystko było OK.W czasie teraź niejszym,jak o starym, dobrym małżeństwie.Po co? I nie przyznaje się nikomu,że jesteśmy oddzielnie.Chodzi na terapię, z przerwami od paru lat.Na ostatnią od 2 lat.Ale w międzyczasie pił.Co mam myśleć o jego zachowaniu? Czy alkoholik w ogóle kocha, tęskni, ma wyrzuty sumienia? Zdaje sobie sprawę,jak mnie potraktował?

[beata]

Xantuś,a czy Ty gdzieś chodzisz?Co robisz by pomóc sobie?

[KICAJKA]

Ja tak miałam przez 11 lat.Znam takie zachowania dokładnie a na dokładkę urodziło nam się w międzyczasie dziecko.Kiedy dowiedziałam się,że jestem w ciąży,powiedziałam,dość.Poszukałam pomocy,terapii,klubu AA,grupy Al-Anon.Zaczęłam żyć swoim życiem obok niego,czy był,czy nie.Wprowadzał się,wyprowadzał,ja go pakowałam i wyrzucałam jak miałam dość jego humorów.Na dzień dzisiejszy on nie pije od 15 lat,a w momencie kiedy mnie wszystko się zawaliło,podał mi rękę i zabrał mnie z dzieckiem do swojego nowego mieszkania.Układ jest prosty,pomagamy sobie nawzajem ale nie wchodzimy w drogę.Po tylu latach miewa jeszcze jakieś tam humory,ale ja nauczyłam się wiele rzeczy ignorować.Mnie jest tak wygodnie,ale to wcale nie znaczy,że Ty też musisz się godzić na takie życie czy jakiekolwiek układy.Masz możliwość wyboru,tylko od Ciebie zależy co zrobisz ze swoim życiem.Życzę Ci dobrego rozwiązania problemu.

[Xantusia]

Kicalko! Mnie właściwie taki układ odpowiadał.On pracuje długo,do 19.,20.Ja krócej,ale potem dziecko, dom.I w sumie też ok 20 miałam czas.Właściwie każdy sobie, w weekendy było inaczej, wspólne zakupy, czasem wyjazdy, sprzątanie.Jak po ciągach wrzeszczał, szłam do swojego domu, jak pił- mnie też prawie nie było.Tak,że tego pijaństwa tak bardzo nie odczuwałam, dlatego nigdzie nie chodziłam( do Beaty).Na początku naszej znajomości chodziłam, sprzątałam,ale potem dowiedziałam się,że tak nie można,że on sam powinien to robić.Ale co z tego,jak jego mama to robiła.Przyjeżdżała,prała mu pościel, odkurzała, wynosiła butelki, gotowała mu.Kobieta po 70! I chodziła na terapię.Płaciła mu rachunki, z jego klientami załatwiała sprawy mówiąc,że wyjechał, chory itp.Tak to można pić.Potem on miał pretensje do mnie,że ja tego nie robię.A ja mówiłam" jak będziesz trzeźwy, to wtedy zadzwoń".

[Xantusia]

A poza tym dziecko zawsze było dla mnie najważniejsze, zawsze wracałam wieczorem do domu.Jak moja mama gdzieś wychodziła, to siedziałam z dzieckiem.On był zły, bo mało czasu mam dla niego.Czasem do mnie przychodził,ale moja mama za nim nie przepada ( ani za każdym innym facetem,jest sama od 23 lat i uważa,że mężczyzna nie jest potrzebny.Tego już nie zmienię, mama się nie zmieni), atmosfera była drętwa, dlatego wolałam chodzić do niego.A w soboty, czy w niedziele to już we trójkę, z dzieckiem jeździliśmy.Oni bardzo się lubią.No a teraz siedzi sam .

[KICAJKA]

[Xantusia]

No cóż.Miłość jest ślepa i głucha.Rozsądek mówi mi zupełnie co innego niż serce.Jeżeli to jego zachowanie jest typowe dla alkoholika, to pewnie mu wybaczę.Chociaż myślę,że charakter człowieka też tu ma znaczenie.Teraz chodzi dwa razy w tygodniu na terapię i jakąś dodatkową w soboty i niedziele, po 8 godzin.Może to coś da.W każdym razie chce ( jak na razie) chodzić na terapię.

[rufio]

[Xantusia]

Źle napisałam.Doskonale zdaję sobie sprawę,że on będzie miał raj.On doskonale wie,gdzie są moje czułe punkty, gdzie mnie uderzyć.Jest pewny,że go przyjmę z otwartymi ramionami.Wybaczę, to w duchu.Nie wiem, jak się zachować,gdyby wrócił.Na pewno nie tak,jakby on oczekiwał.On nie może sobie pozwalać na takie zachowania.Nie chcę go stracić,ale wiem ,że muszę inaczej zachować się.Nie dzwonię pierwsza, nie piszę smsów, jak dzwoni- odpowiadam grzecznie, spokojnie i obojętnie.Wiem,że go to denerwuje, ta moja obojętność.A potem to nie wiem,może doradzicie.A może nie wróci.

[Klara]

[Xantusia]

Nie jestem DDA, nikt w mojej rodzinie nie pił,nie było żadnych nałogów.Mam 45 lat.Tylko tak się złożyło,że w trudnych chwilach mogłam liczyć tylko na niego.Mnie też bardzo dużo pomógł.Może wróci, może nie.Nie żałuję tych lat.Życie na pewno sobie ułożę, on- nie wiadomo.Chciałam wiedzieć, czy takie zachowania można kłaść na karb alkoholizmu

[stiff]

[Wiedźma]

[Bebetka]

Cytat:

Chciałam wiedzieć, czy takie zachowania można kłaść na karb alkoholizmu

Moim zdaniem, problem jest bardziej złożony i nie można wszystkiego tłumaczyć tylko alkoholizmem.

Są ludzie, ktorzy po alkoholu sa np.agresywni. Zapytasz czy to wina alkoholu? Moim zdaniem nie, ponieważ alkohol powoduje, że przestajemy pewne swoje zachowania kontrolować. W tym wypadku agresję.....

Dany charakter człowieka, nie zależy od alkoholizmu.... jedynie z czasem, zmienia człowieka....

[Xantusia]

Dziękuję Ci Wiedźmo