Forum Wolnych od Alkoholu

Tuśka · Małomówny Tuśka Dołączyła: 30 Sie 2016 Posty: 28

Witam wszystkich,
To mój pierwszy post na forum, trochę dotychczas podczytywałam, aż w końcu zdecydowałam się napisać.
Moja historia do bólu przypominająca setki innych – mąż alkoholik, ja współuzależniona, w domu dziecko. Mąż pije od kilku lat, od 2 nie ma stałej pracy, zaczynał kilka razy terapie i ich nie kończył, w końcu powiedziałam dość – ja poszłam na terapię, potem do adwokata, w lipcu złożyłam pozew rozwodowy, w październiku będzie pierwsza rozprawa. Wtedy mąż załamał się całkowicie, popadł w jeszcze większe stany depresyjne niż miał dotychczas, pojechał na 4 tygodnie leczenia, wrócił z nadzieją na lepsze. Przez tydzień było dobrze, pełen optymizm z jego strony, zaangażowanie w dom, w szukanie pracy, w zmianę siebie. Po tygodniu, dwóch od powrotu z ośrodka coraz gorzej, depresja wróciła, ale przynajmniej nie pije. Oczekuje odemnie wycofania się z rozwodu, oczekuje, że go znowu pokocham, wszystko – całe swoje życie - uzależnia tylko i wyłącznie od tego czy będziemy jeszcze małżeństwem czy nie. Jeżeli tak – to wiadomo – cudownie, wspaniale, wszystko będzie pięknie i się ułoży, a jeżeli nie – to jego życie się kończy, nie da sobie bez nas rady, nie chce żyć – zabiłby się, gdyby miał więcej odwagi (zresztą to słyszę od prawie 3 lat), pójdzie spać pod most, albo do auta. Na terapię nie chodzi, raz w miesiącu jedynie do psychologa, od psychiatry ma leki uspokajające, ale też nie bierze ich regularnie. Nie śpi po nocach, płacze, trzęsie się, ma mdłości, jak zaśnie to koszmary się śnią, mówi, że zwariował.
Ja mam dosyć, póki on się jakoś trzyma to ja też dobrze funkcjonuję, ale po kilku zarwanych przez niego nocach też „ledwo żyję” i jestem rozwalona psychicznie. Chcę rozwodu, chcę spokojnego życia dla mnie i dziecka, chcę normalnie żyć. Są czasami takie dni, że nie wiem, co robić dalej, ciężko mi z tym, z myślą, że on ma depresję, a ja go jeszcze bardziej dobijam rozwodem – boję się, że on faktycznie się zabije i ja będę odpowiedzialna za to – wiem, że to moje współuzależnienie przemawia przezemnie, ale jeszcze nie pozbyłam się tego do końca … Radzę sobie doskonale z jego złością, atakami słownymi w moim kierunku, ale z depresją w ogóle 

Kami

olga

Witaj

Rób to co Ci rozum dyktuje a nie współuzależnienie. Ty jesteś dla siebie najważniejsza.

A on? Ma wyjście...w takiej sytuacji szpital psychiatryczny...depresję się leczy

anuszka

Tuska ,

moja siostra tez miala silna depresje ale w takich stanach to ona nie stawiala zadnych warunkow :nono:

, ze niby co ozdrowieje jak pozew odwolasz z depresji ? To jest naprawde ciezka choroba , leczy sie ja dlugo

, nie wiem jaka jest depresja poalkoholowa , mysle , ze wizyta w szpitalu i u dobrego psychiatry powinna to wyjasnic , moze ambulatoryjne leczenie nie wystarczy , ? Zreszta u alko to nigdy nie wiadomo co jest udawaniem , manipulacja ,co glodem alkoholowym, co omami , co rozwijajaca sie choroba psychiczna na wskutek picia a co prawda i od tego sa specjalisci a nie TY , zadna z nas tu ,sama nie wyleczyla meza :bezradny:

AnnaEwa

Witaj na forum!

Ach, jakby to było fajnie, żeby móc przeżyć życie za dwie osoby równocześnie... wyleczyć swoją depresję i czyjąś... pracować i znaleźć pracę komuś, i może jeszcze za niego pracować... być szczęśliwym za kogoś, zmienić czyjeś nastawienie... zdrowieć za kogoś...
Być sobie mężem, swoją własną żoną, ojcem, lekarzem i terapeutą... i jeszcze znaleźć komuś satysfakcjonujące hobby, jako dodatkowy impuls.
Może się mylę, ale wydaje mi się, że widzę Twojego męża jako osobę tak osłabioną przez nałóg, a może i inne czynniki, że nie umie i nie wyobraża sobie stanąć na własnych nogach.
To jest straszne uczucie dla drugiej osoby, ogromnie Ci współczuję, ale nie wyzdrowiejesz za niego. Jego nie rozwód dobija, jego dobija wszystko. No, ryzyk-fizyk, albo umrze, albo się podniesie pomału. Jakby miał raka, też byś za niego nie wyzdrowiała. Nie bądź dla niego kroplówką, bo im dłużej będziesz, tym on będzie miał mniej siły do swojego leczenia. Nie jesteś źródłem jego choroby - ani alkoholizmu, ani depresji - i nie jesteś na nią lekarstwem.
Natomiast możesz być dla tej choroby paliwem - to najgorsza możliwa opcja, dla was obojga.

olga

AnnaEwa, bardzo mądrze napisalas :brawo:

zgadzam sie z każdym słowem
A teraz przeczytaj to jeszcze raz i wyciagnij wnioski dla siebie

AnnaEwa

olga

To zastosuj sie do tego i nie nabieraj sie wiecej :bezradny:

Jacek

cześć Tuśka

moja droga,moje przedmówczynie już ci wiele ładnie napisały,ja się do tego dołączam
a jako alkoholik "trzeźwiejący" podpowiem bądź w postanowieniu twarda i nie przejmuj się biorąc winę na siebie ,bo to jedynie Twoja wyobraźni
a prawdą jest to że On teraz nie wie co robić co ma czynić,a uwierz ja też to przechodziłem i mogę w pełni powiedzieć że on teraz dojrzewa
co kol wiek teraz zrobi to będzie jego wybór
ja w tym widzę jego strach,ale też coś co chce odzyskać (was,rodzinę)
tylko Ty musisz być twarda - uwierz w to

staszek

Cześć Tuśka.

Janioł

Cytat:

ale z depresją w ogóle 

to nie depresja to chęć picia

zołza

Tuśka · Małomówny Tuśka Dołączyła: 30 Sie 2016 Posty: 28

Dziękuję za powitanie, dziękuję za wasze cenne odpowiedzi

Bardzo trafnie ujęte

AnnaEwa

Klara

Witaj Tuśko!

Po tych informacjach które już dostałaś nie mam nic do dodania.
Jednak... ciągle się powtarzam proponując tym osobom, które nie wiedzą co robić, przeczytanie tekstu, który zmienił moje życie.
Może i Ciebie ugruntuje w podjętym postanowieniu i pozwoli wytrwać: http://komudzwonia.pl/viewtopic.php?p=52559#52559