Forum Wolnych od Alkoholu

[stiff]

Wydaje mi sie,a nawet przekonany jestem,ze jest pewna granica,po której przekroczeniu
bardzo trudno zawrócić i zaprzestać pic.Bo co z tego,ze wiemy o tym jakie spustoszenie alko sieje wokół nas,skoro ciągle do niego wracamy. Ja do dzis nie mam jasnego wytłumaczenia jak do tego bagna wdeplem i jak udało mi sie z niego wyjść...

[Jagna]

Ja również jestem przekonana, że ta granica jest, że był moment że mogłam zatrzymać to pędzące koło, ale nie chciałam, bo nie przeczuwałam...a może zbagatelizowałam.

Bo pamiętam, że przebłyski tego że coś ze mna nie tak z tym piciem, miałam już dawno. Kiedy zauważyłam, że cieszę się na samą myśl, że będzie impreza, że będzie alkohol i wreszcie się "wyluzuję", co najlepsze uważałam, że po ciężkiej pracy to mi się zwyczajnie nalezy...
Moje zaniepokojenie było tym większe, iż posiadałam spora wiedzę teoretyczną na temat tej choroby, tylko...do konca nie chcialam uwierzyć , że mnie to własnie dotknęło.
Znając mechanizmy samooszukiwania się mimo to własnie oszukiwałam się , że ze mną nie jest tak źle.
A było...tylko kiedy to się stało?
Może wtedy, kiedy poraz pierwszy sama kupiłam do domu piwo, zazwyczaj to mąz kupował coś na wieczory, a może wtedy kiedy po imprezie dopijałam jeszcze samotnie drinka?
Nie wiem dokładnie, nie znam dat...ale pewne jest , że starannie zapracowałam na własną chorobę.

[yuraa]

Pamiętam ze swojego ostatniego picia, piłem juz około miesiąca.
zobojętniałem na wszystko, byłem pewny że już nie ma dla mnie innego wyjśćia niż zapić sie na amen. miałem juz dość picia a jednak wciąż sięgałem po następną porcje.
sam w pustym domu. zero kasy, koniec urlopu.
zostały mi 24 godziny do rozpoczęcia pracy i trzy piwa.
wypiłem do dna.
potem zdychałem, ale do pracy dotarłem; spuchnięty, spocony.To była nocna zmiana,
na rano bym nie wytrzymał spojrzeń.
oj ciągnęło mnie żeby chociaż jeden browarek po pracy walnąć.
ale wiedziałem czym by się skończyło.
po dziesięciu dniach jeszcze mnie trzęsło i wezwany zostałem na rozmowę do kierownika.
powiedział że osiem lat nie pije i że wie że ja też mogę nie pić i powiedział mi gdzie iść
na koniec powiedział: wierzę w pana, panie Jurku
to była rewelacja, myślałem że wszyscy na mnie juz krzyżyk postawili.

[stiff]

[Jacek]

Ja piłem mniej więcej trzynaście lat w tym rok lub dwa było piciem towarzyskim
i to właśnie wtedy przekroczyłem tę granicę,nie z przejścia z towarzyskiego w nałogowe,
tylko właśnie w trakcie picia towarzyskiego,
początki były nie winne,pamiętam jak pierwszy raz przyszły szwagier zawołał mnie na flachę,był też przyszły teść ,potem przyszła kolej rewanżu na mnie,zaś znowuż,ale były to balangi z większymi odstępami
Ja śmiały,rozmowny i zabawny i wesoły, i mimo tych rzadkich początkowych popijaw to właśnie tę granice wydzieliły te myśli bo byłem śmielszy rozmowa się kleiła i potrafiłem rozbawić
było fajnie i coraz częściej,a że jestem budowlańcem to i w pracy na budowie się zaczęło
w pewnym momencie ten czas się odwrócił,rzadsze były przerwy więcej picia
lament,prośby,groźby i obietnice,nic nie pomagały
a ile to razy grzecznie szedłem na jedno piwo po pracy,a nie pamiętam jak wróciłem
a piłem nie omalże na okrągło,w co dzień zawsze coś się skombinowało,gorzej było w soboty,nie było gdzie iść pożyczyć
zatrzymał to papier z treścią o rozwód

[Wiedźma]

Ja swoją granicę przekroczyłam bardzo szybko, jeszcze w wieku nastu lat
Rok po pierwszym opiciu się na wakacyjnej imprezie przy ognisku,
kiedy to nie wiedziałam co się dzieje, że świat wiruje -
znów jadąc na wakacje do rodziny na wieś, kupiłam po drodze wino,
żeby je wieczorem wypić z kuzynkami.
Nie wytrzymało do wieczora i kuzynki go nie zobaczyły - wypiłam je w ciągu dnia sama po kryjomu
To było chyba między pierwszą a drugą klasą szkoły średniej,
właśnie wtedy zaczęłam chodzić na dyskoteki i poleciaaaaaaaaaaaałooooooooo...

[Bebetka]

Bo takiej granicy chyba nie ma, o ironio ona jest płynna. Nigdy nie wiadomo kiedy ją przekraczamy. Ja jej przynajmniej u siebie nie pamietam.
Picie było przyjemne, przynosiło ulgę, dawało odprężenie.......A potem gdy stało sie problemem juz było za późno. Potem był tylko przymus picia Zagłuszanie wstydu, poczucia winy.....błędne koło U mnie to była wręcz natrętna potrzeba picia.....tak było!!!

[yuraa]

każdy ma swoją granicę
nagle z wyluzowanego gościa, kompana do picia zmieniłem sie w ponurego moczymordę
i najlepiej mi się piło w samotności.
bo przecież te ch... mnie nie rozumieli.
może ta granica była jak zacząłem pić dla picia a nie dla wyluzowania i zabawy towarzyskiej.
byle więcej i szybciej

[Bebetka]

Cytat:

każdy ma swoją granicę

W tym sensie o jakim napisałeś dalej to może i tak. Ja gdybym ją znała i wiedziała o skutkach i koszmarze jaki mnie czeka.....pewnie nie byłabym osobą uzależnioną dzisiaj!

[Bebetka]

[montreal]

Nie pamiętam przekroczenia tej Pierwszej granicy. Ale pamiętam, że przez cały czas mojego picia pojawiały się różne "stopnie". Pierwszy sprzedany telefon. Pierwsze przepite pieniądze na czynsz. Pierwsze spanie w parku. Pierwszy raz, kiedy alkohol stał się ważniejszy od pracy. Pierwsze problemy z trzymaniem pęcherza... Nie wiem ile tych "stopni" jeszcze by zostało, gdybym nie przestał?
Na razie funkcjonuję na równi, choć mój terapeuta mówi, że sam fakt zaprzestanaia picia, to już ogromny krok naprzód. Dla mnie to wciąż trochę życie we mgle, gdzie widoczność jast tylko na kilka metrów i trzeba czasami iść po omacku bacząc, by nie wleźć w jakieś cuchnące guano, albo nie wpaść do jakiejś ciemnej piwnicy. Stąd nieraz dużo nerwów, nad którymi panować jeszcze nie sposób.

[yuraa]

to znam tylko z opowiadań
ale podobno wraz z pierwszym kieliszkiem ulatuje wiedza z terapii, z AA, zapomina się jakby tego nie było.
znam przypadek w który ciężko mi uwierzyć ale gościu twierdzi że dopiero na trzecim mityngu przypomnial sobie że byl parę lat wcześniej w AA.
potem wrócil do picia był w więzieniu, wyszedł pil, i całkowicie mu się epizod z AA wymazał z pamięci.

niektórzy po powrocie do picia mają taką traumę że targają się na życie.
tak sobie wmówił: nie będę juz pił a tu się napił.
też autentyczny przypadek

[montreal]

Ta wiedza może nie ulatuje, ale gdzieś się chowa, skubana! A wtedy to i "ciepło - zimno" nie pomaga...

[Bebetka]

[yuraa]

w OTU gdzie bylem na terapii na ścianie napisane jest:
"bardzo łatwo jest ocenić drugiego człowieka
ale jakże trudno zrozumieć"
cytat z pamięci

czasem sam siebie nie potrafię zrozumieć a co dopiero innego