Forum Wolnych od Alkoholu

stella_diver

No to postanowiłam w końcu założyć taki porządny wątek.
A wynika to z tej prostej przyczyny, że ledwo sobie daję ze wszystkim radę. I, chociaż nie lubię się nad sobą użalać, potrzebuję wsparcia.

Nie jestem jeszcze gotowa na napisanie wszystkiego. Całego swojego piciorysu. Myślę, że na to przyjdzie jeszcze czas. Na razie tak powierzchniowo postaram się opisać o co w tym wszystkim chodzi.

Jestem uzależniona od alkoholu i benzodiazepin. Od dwunastego roku życia choruję na dość ostrą postać zaburzeń lękowych. Do tego zaburzenia osobowości. Jestem też DDA.

Nie piję 9 miesięcy i 13 dni. Zaczęło się od esperalu, ale torbiel i nakłucie sprawiły, że cała substancja, jakakolwiek ona tam nie była, po prostu ze mnie wypłynęła.

Kiedy dowiedziałam się, że już nie mam w tyłku granatu, zauważyłam, że głód alkoholu stał się przeogromny. Ja? Ja dam się rządzić jakąś substancją? No nie, tak być nie będzie

Dalej mityngi AA. I, mimo, że nie do końca pasuje mi ich formuła, bardzo wiele mi dają. Problem jednak w tym, że przez zaburzenia lękowe i ataki paniki nie zawsze jestem w stanie na nie dotrzeć. Mimo, że bardzo chcę.

Na piętnastego marca mam termin u poradni uzależnień. Już raz tam byłam, jakieś trzy lata temu. Skierowała mnie psychiatra po nieudanej próbie samobójczej. Wtedy byłam przekonana, że problem nie leży w alkoholu. Że problemem jest świat, ludzie źli, kosmiczne prądy, przypadek, nawet zła infrastruktura. Wszystko, tylko nie alkohol. Nie leki.

Teraz wiem, że wtedy jeszcze się nie dopiłam. To nastąpiło w maju tamtego roku. Miałam zapaść, wystraszyłam się. Jak wielkie upokorzenie czułam dzwoniąc do ojca, niepijącego alkoholika, którego kiedyś z mamą wiozłyśmy na esperal. Wtedy to ja zadzwoniłam z płaczem, że nie dam rady. Że chcę się zaszyć.

I od tego się zaczęło. Czytałam dużo i na okrągło. Dowiadywałam się coraz więcej. Wyszło na to, że alkohol nasilał ataki paniki, których tak cholernie nienawdzię. Kiedy mój mózg zaczął już trochę lepiej pracować, zrozumiałam , że jedynym wyjściem jest dla mnie abstynencja. No to żal po stracie. Był ogromny. Gdyby umarł mi ktoś bliski to bym tak nie rozpaczała. Ale to już mam mniej więcej za sobą.

W tym momencie, dokładnie teraz, kiedy to piszę, zastanawiam się równocześnie w co się ubrać na dzisiejszą imprezę. Idę w miejsce, które kojarzy mi się tylko i wyłącznie z piciem. Z moim nurkowaniem w kompletne gó**no. Ale chcę tam iść. Chcę to odczarować. Chcę dalej nie pić. Chcę wejść i pokazać wszystkim ludziom, że nie zniknęłam. Że mam się dobrze. Chcę się fajnie ubrać, chcę być pewna siebie. I wiem, że mogę to zrobić, ale...

Pojawiają się myśli: może jeszcze możesz, może to było wszystko przez lęki, może jak teraz już jest lepiej, to będziesz pić jak człowiek.

Ja wiem, że to tylko mój chory mózg. Ale jak mam z nim rozmawiać, skoro to MÓJ mózg? Decyzja o trzeźwieniu podjęta. Widzę ogromne korzyści z niepicia. I chce się tego trzymać. Chcę być dobra. Bo bycie kompletnym ścierwem i egoistyczną szmatą przesatało mi odpowiadać. Ale czasami czuję, ja, to stare myślenie bierze górę.

I paradoksalnie brakuje mi tego spodlenia.

Wiem, że komfort picia poszedł w diabły. Zresztą sama go wygoniłam. Po prostu nie wiem jak sobie radzić. Jestem jeszcze świeża w tym wszystkim. Bardzo powoli uczę się jak być dobrym człowiekiem. Chociaż z mojego cynizmu nie mam zamiaru rezygnować :dokuczacz:

Jakieś rady na dziś?

pterodaktyll

stella_diver

Dzięki Ptero.
Spróbuję, chociaż w Bozie nie wierzę. Zwrócę się do Ewolucji

pterodaktyll

Marc-elus

Stella, piszesz tak stylistycznie że mnie zawstydzasz... xc4fffv

Dziubas

pterodaktyll

Dziubas

yoytek

Dziubas

pterodaktyll

Dziubas

stella_diver

No właśnie, to był przytyk czy pochwała?

Hm. Ryzyko warte podjęcia, bo wiem, że jak stamtąd wyjdę i się nie napiję, a jeszcze przy okazji będę ładnie wyglądać i zachowywać się swobodnie, to satysfakcja gwarantowana

I żadna terapia nie da mi takiego zadowolenia, jakie ja mogę sobie sama zafundować, pijąc przy tym soczek fsdf43t

Dziubas

stella_diver

No tak. Ja wiem, że to jest dość ryzykowne. Ale przecież nikt mi alkoholu na siłę nie wleje w gardło, nie? To zwykłe wyjście. Od prawie dziesięciu miesięcy nigdzie nie byłam, zamknęłam się domu z książkami i kotem. Może dobrze byłoby też nie dać się zwariować i wyjść do świata? Zwłaszcza, że idę z ludźmi, którzy znają moją sytuację i na pewno nie będą próbować mnie na siłę spić.

To tak, jak z wyjściem do sklepu. Jak bym poszła ze starym towarzystwem, to i tam by znaleźli prestekst, żeby się nawalić. Ale ci ludzie, z którymi idę dziś, nawet gdybyśmy siedzieli w ciężarówce pełnej piwa, nie proponowaliby mi alkoholu.

:foch: