Forum Wolnych od Alkoholu

[utopia]

Poczucie winy - stan emocjonalny powstający w sytuacji uświadomienia sobie popełnienia czynu prawnie albo moralnie niedozwolonego. Związane jest zwykle z chęcią zadośćuczynienia i poddania się karze.

Nie zawsze poczucie winy wiąże się z faktyczną winą. Nieuzasadnione poczucie winy może występować pod wpływem szoku u osób, które np. utraciły kogoś bliskiego w wypadku, choć nie miały na to wpływu. Ponieważ takiego zdarzenia nie można cofnąć, poczucie winy może prowadzić do depresji.

Poczucie winy ma podłoże społeczne także poprzez powszechny wzorzec reakcji na przekraczanie obowiązujących norm. W niektórych kulturach dominuje poczucie winy (np. wśród wyznawców judaizmu), w innych podobną funkcję kulturową pełni wstyd (np. w Japonii). W chrześcijaństwie natomiast poczucie winy jest uznawane za prymitywną reakcję duchową na grzech, w przeciwieństwie do skruchy oraz żalu.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Poczucie_winy

Czy nadal odczuwam poczucie winy w związku z moim piciem, czy wyzbyłem się tego uczucia?

Poczucie winy - stan emocjonalny powstający w sytuacji uświadomienia sobie popełnienia czynu prawnie albo moralnie niedozwolonego. Związane jest zwykle z chęcią zadośćuczynienia i poddania się karze.

Nie zawsze poczucie winy wiąże się z faktyczną winą. Nieuzasadnione poczucie winy może występować pod wpływem szoku u osób, które np. utraciły kogoś bliskiego w wypadku, choć nie miały na to wpływu. Ponieważ takiego zdarzenia nie można cofnąć, poczucie winy może prowadzić do depresji.

Poczucie winy ma podłoże społeczne także poprzez powszechny wzorzec reakcji na przekraczanie obowiązujących norm. W niektórych kulturach dominuje poczucie winy (np. wśród wyznawców judaizmu), w innych podobną funkcję kulturową pełni wstyd (np. w Japonii). W chrześcijaństwie natomiast poczucie winy jest uznawane za prymitywną reakcję duchową na grzech, w przeciwieństwie do skruchy oraz żalu.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Poczucie_winy

Czy nadal odczuwam poczucie winy w związku z moim piciem, czy wyzbyłem się tego uczucia?

[Ksenia34]

To dziwne Utopio,ale ja nie za bardzo odczuwam poczucie winy,czy to zle.A moze jakos nie za bardzo rozumiem na czym to polega,moze to przyjdzie z czasem.

[rufio]

Ja już nie odczuwam poczucia winy - juz nie - dośc sie pouczuciowałem - pamietam o tym ale nie noszę w sobie niekonczącej się opowieści - to już za mną .Zrobiłem dużo aby przestac sie umartwiac i codziennym zyciem oraz postepowaniem odowadniam że to juz za mna .

[henrykg]

Osobiście nie doznaje poczucia winy raczej ponoszę konsekwencie swoich czynów .

[Jagna]

Ja również , jak Rufio mam to już za sobą. Pobolało, zwłaszcza na początku, gdy grzebalam w swojej przeszłości.
Najbardziej czułam żal do siebie w związku z moim synem, nie pojmuję dzisiaj, jak mogłam mu to robić.
Ale to,że nie pojmuję nie oznacza , że nadal się biczuję i zadręczam. Wiem już, że czasu nie cofnę, żyję teraz i teraz staram się naprawiac , co popsułam, o ilę potrafię.
Żyję tu i teraz, nadmierne poczucie winy przeszkadza w trzeźwieniu, za radą terapeuty zrobiłam z tym porządek, kilka listów do najbliszych, rozmowy, zadośćuczynienie- na ile to możliwe.
I żyję dalej, myślę że lepiej, zacniej.
Bagaż zdjęłam z pleców, ale wciąż pamiętam -jak żyłam, co spieprzyłam, komu uprzykrzyłam życie. Pamiętam, ale nie dręczę się. Juz nie .

[taki ósmy]

Dzień dobry
Dokładnie dzisiaj , byłem świadkiem, jak poczucie winy uwidacznia się w realnym życiu alkoholika.
Robiąc dziś rano biedronkowe zakupy, spostrzegłem, że przede mna stoi w kolejce do kasy gościu, z którym kilka razy, byłem na mityngu w moim rodzinnym miescie.
Bardzo sie wtedy trzeżwy i zdopingowany do trzeżwości wydawał

W koszyczku jego, spoczywało spokojnie cztery piwka. Gdy wykładał je na taśmę, obrócił się i zoczył mnie
To co zobaczyłem w jego oczach mozna nazwać tym przysłowiowym poczuciem winy
Uspokoił sie dopiero wtedy kiedy zobaczył, że i ja cztery sztuki wykładam.
Poczucie winy rozłozone na dwie osoby, nie jest juz tak okrutne

[Jagna]

To chyba nie ten temat,
To o czym napisałeś, to wstyd, zażenowanie. Z poczuciem winy nic wspólnego tu nie widzę.
A u Ciebie widze pojawiła się satysfakcja, o ile to prawdziwa historia.

[Beniamin]

Znów Ósmy sobie wała robisz z kolejnego tematu

#@%%#%aj

[Wiedźma]

Mario, przypominam Ci, że deklarowałeś się nie dworować sobie w poważnych działach.
Rozumiem, mogłeś zapomnieć. Ale teraz już pamiętasz, więc ostrzegam,
że następnym razem na upomnieniu sie nie skończy

[Wiedźma]

Poczucie winy to moja główna emocja, na której jechałam przez całe moje dotychczasowe życie.
Mogłabym wręcz powiedzieć, że poczucie winy to moja specjalność
Kiedy byłam małą dziewczynką, mój tatuś często powtarzał, że zanim kogoś o coś obwinimy,
powinniśmy najpierw poszukać winy w sobie.
Wtedy wydawało mi sie to bardzo szlachetne podejście (i pewnie z założenia takim miało być)
więc skwapliwie je przyswoiłam nie zastanawiając się czy aby prawidłowo je interpretuję.
No i stało się, że analizując każdą potencjalną czyjąś winę odkrywałam, że jest to moja wina
No i czułam się winna na przykład temu, że mamusia sie smuciła -
napewno przeze mnie, bo przecież nie posprzątałam zabawek,
a nie miałam pojęcia, że wcześniej szef ją wkurzył, albo tatuś sprawił jej przykrość.
Tak było ze wszystkim - poczucie winy zatruwało mi każdą relację, każde zdarzenie,
ciagle czułam się jak słoń w składzie porcelany nieustannie uważając, aby czegoś nie potłuc i kogoś nie skrzywdzić.
Dochodziło do tego, że czułam ulgę gdy ktoś skrzywdził mnie bo wiedziałam, że tym razem to nie moja wina.
Tak, poczucie krzywdy było mniej dotkliwe od poczucia winy...

Później, gdy już piłam, poczucie winy - jakkolwiek upierdliwe do granic wytrzymałości -
stało się moim sprzymierzeńcem. No bo przecież pod poczucie winy świetnie sie pije, czyż nie?
Pielęgnowałam w sobie tę emocję zadręczając się każdym moim pijackim postępkiem,
żeby móc sobie powiedzieć:
No przecież nie jestem taka do gruntu zła, skoro tak bardzo cierpię z powodu moich grzechów!
Tak, to prawda - źle robię, ale jak bardzo źle się z tym czuję! Znaczy siem - jestem dobry człowiek, tylko nieszczęśliwy.
No niby miało mnie to usprawiedliwiać, a jednocześnie proces prowadzący do owego usprawiedliwienia dołował mnie na tyle,
aby co jakiś czas nie wytrzymywać cierpienia i sięgać po znieczulacz
No nie dało sie inaczej,
bo poczucie winy chciało mnie wziąć i zabić!



Czy teraz mam poczucie winy z powodu mojego picia?
Dopóki nie zacznę się nad tym zastanawiać i drążyć tematu - to nie.
Więc staram się tego nie robić, nie wspominać, nie rozdrapywać ran, nie liczyć strat.
Nie chcę budzić licha, bo wiem po co było mi ono potrzebne.
Ta emocja pojawia się jeszcze czasem, gdy powstaje jakaś sytuacja konfliktowa,
a ja po dawnemu zaczynam doszukiwać sie winy w sobie, co często jest wierutną bzdurą,
więc czem prędzej się z tego wycofuję. Teraz już nieco realniej patrzę na kwestię swoich "win"
i już tak łatwo jak kiedyś nie pozwalam innym wykorzystywać tej mojej słabości przeciwko mnie.
Czasem jeszcze udaje się to moim rodzicom, ale wtedy budzi sie we mnie bunt i gniew
znacznie większy od poczucia winy, jakie mi sprzedają.
Aha - mój były mąż był mistrzem w manipulowaniu poczuciem winy. Moim poczuciem winy

[Ate]

Poczucie winy mam i mysle , ze bede zawsze juz miala. To ze staram sie nie myslec o nim wcale nie zanczy ze przestalo ono istniec. Nigdy nie wroce straconych lat mojego syna, moge teraz , jutro starac sie byc troskliwa matka, ale niestety alkohol byl latami wazniejszy niz on i jestem tego swiadoma. Moge zmienic tylko teraz, zaluje ze robilam mase bledow, chcialabym moc cofnac czas. Bo teraz nawet gdybym przychylila mu gwiazdke z nieba nie zmieni to faktu , ze go ranilam, ze byl w odstawce. Dlatego wiem, ze to uczucie nie zginie nigdy, jest, ale oby bylo pomocne do tworzenia lepszego jutra i bylo przestroga jak postepowac nie nalezy

[taki ósmy]

[Bebetka]

[taki ósmy]

Ładnie tak kolegę za słówka łapac ?
No jestem, jestem............. z tą tylko róznicą, że alkoholikiem ozdrowiałym

[utopia]