Forum Wolnych od Alkoholu

Thomasson

Olga. Podpisuję się pod całym Twoim postem. Mogę dodać że często przyczyną jest związek / partnerstwo. Gdy byłem w małżeństwie to nie potrzebowałem innych/nowych ludzi. Więc miłość może powodowć egoizm, co za ironia. Ja znam przyczyny swojej sytuacji: najpierw ćpanie, później małżeństwo, i kręcenie się po AA. Mitingi to też spotkania towarzyskie, ale trochę sztuczne. Jestem tam młodszy o połowę, nie moje pokolenie.

Gabi. Światem rządzą interesy

U mnie jest duża przestrzeń na nowe znajomości i mam interes aby ją wypełnić. Ogółem to ja staram się ciepło myśleć o innych, bo wiem że krytykanctwo jest mocno nie dojrzałe. Nie czuję uraz do innych, ani zazdrości. Przeszkadza mi że tylu ludzi pędzi za hajsem i nie potrafią się zatrzymać. Może kończą się czasy prawdziwych przyjaźni, a nadchodzi era znajomych na profilu. W Japonii już są aplikacje zastepujace żywego człowieka, a podobno Japonia o krok przed nami jest.

Gabi74

Na szczęście nie trzeba ślepo nadążać za tym co świat ofiaruje. Ale nadać wszystkiemu własną jakość. Ciekawe, że np. kręcą nas nowe, szybkie samochody, ale jak jedzie jakiś klasyk to prawie każdy się za nim obejrzy.
Może na wszystko trzeba czasu i czasem trzeba dłużej poczekać na zaspokojenie potrzeby, jak w Twoim przypadku, bliskich osób.
Ja ostatnio odkryłam w sobie potrzebę właśnie bliskości innych osób (nie mówię tu o relacjach miłosnych damsko-męskich), ale takich z rodziną, znajomymi, przyjaciółmi. Zaskoczyło mnie to, bo nie zdawałam sobie z tego sprawy. To odkrycie spowodowało, że z większa uwagą podchodzę do tych związków, które już istnieją. Skupiam się bardziej na nich. A wcześniej to rozglądałam się i ubolewałam, że nie poznaję nikogo nowego.

Jo-asia

Tibor

Myślę że ludzie są tacy, jacy są. I to jest ich wolność wyboru. Kiedy zaakceptowałem siebie, poczułem się wolny to inni ludzie jakoś przestali mi przeszkadzać.
A jeśli przeszkadzają? To zadaje sobie pytanie dlaczego, i zawsze okazuje się, że problem jest we mnie.
Jeśli mi przeszkadzają to niewiele się różnię od siebie samego, kiedy piłem. Przecież wtedy też mi ludzie przeszkadzali, np: "Światem rządzą interesy", "Przeszkadza mi że tylu ludzi pędzi za hajsem", "W Japonii...", "Ludzie nie dbaja o pielegnowanie znajomosci", "skrywaja sie pod pretekstem braku czasu", "nawet sasiedzi na klatce nie mowia dzien dobry".
I ja też tak miałem. Piłem bo... Przy okazji 4 i 10 Kroku mam okazję się zastanowić nad sobą. Jeśli nadal tak widzę świat, to prawdopodobnie tylko nie pije.

smokooka

Tibor

Thomasson

Tibor. Fajnie ułożyłeś te cytaty, wyglądają jak całość.
Chcesz powiedzieć Tibor że już nie dostrzegasz na świecie cierpienia, biedy nędzy, zarazy i ku***wa? Moim zdaniem program nie służy temu abym był znieczulony jak skała ani głupkowato radosny. Moje postawy dawniejsze i dzisiejsze nie są dla mnie miarą do oceniania trzeźwości innych. A dyskusja tutaj nie ma charakteru terapeutycznego. Raczej wymieniamy się spostrzeżeniami na temat naszej rzeczywistości.

Tibor

Dziękuję Ci za ten post Thomasson. To dziś drugi znak jaki otrzymałem.
Wiesz, chyba przestałem dostrzegać to, co nazywasz k'two. Wydaje mi się, że odkąd sam przestałem zajmować się k'twem, przestałem je dostrzegać. Przestałem również dostrzegać nieuczciwość, wrogość, kłamstwo, niesprawiedliwość i pewnie jeszcze wiele innych. Przestałem chyba też dostrzegać cierpienie. Wydaje mi się, że to zależy ode mnie czy ja do swojego domu (do siebie, do serca) wpuszczę cierpienie czy miłość. Słyszałem, że kilka tygodni lub miesięcy temu jakaś bomba zabiła kilkaset syryjskich dzieci. Nie mam telewizora, bo zdecydowałem, że nie chcę wpuszczać do swojego domu "zła". Poza tym mogę sobie zadać pytanie czy mogę coś poradzić na to, czy mogę zrobić coś JA, by takich sytuacji na świecie nie było. Może mogę, a może nie. Nie wiem. Ale mogę kochać swojego sąsiada, uśmiechnąć się do ekspedientki w sklepie, powiedzieć pani na poczcie Miłego Dnia. Mogę innemu sąsiadowi bez nóg, pomóc przy wejściu po schodach. I te rzeczy robię. Próbuje karmić w sobie dobro, a zarazem głodzić k'two.

Inna sytuacja z dzisiaj. Byłem rano z kolegą alkoholikiem w kinie na filmie "Wołyń". Być może wiecie z historii co nieco.
Była tam taka scena; równocześnie w dwóch miejscach na Wołyniu są odprawiane msze prawosławne. W jednym kościele ksiądz (pop) mówi o pojednaniu i miłości, w drugim inny kapłan nawołuje do wolnej Ukrainy i poświęca kosy oraz topory... potem ci ludzie z tego drugiego kościoła (cerkwii) idą mordować Lachów.
I z tego też wziąłem coś dla siebie. Jestem tym, czym się karmię. I wcale nie chodzi o to co myślę, co przerabiam, nad czym pracuje itd, ale co robię. Konkretnie jak działam. Czy działam na rzecz "dobra" czy na rzecz "zła". Tym się staje i tak postrzegam świat, ludzi wokół mnie.

Obaj z kolegą wyciągnęliśmy różne wnioski. Ja raczej te, jakie miał w zamyśle reżyser W.Smardzowski czyli pojednanie. Ukazana rosnąca nienawiść i przestroga do czego może doprowadzić. Kolega z kolei stwierdził, że nienawidzi Ukraińców.

Jestem tym czym się karmię.

Thomasson

Joasia, w czym tkwi sekret? Bo nie zrozumiałem. Może być też tak że jestem trochę za dobry, a to może być odbierane jako słabość. Ale nawet orangutan dzieli się pożywieniem ze swoimi ziomkami. Poza tym myślę że prawdziwa siła bierze się z łagodności, a nie z przemocy.

Czy zauważam zmiany w sobie? Tak szybko się zmieniam że sytuacja życiowa nie dotrzymuje mi kroku. Finansowo bardzo słabo stoje, a czuję się bardzo bogaty. To od środka. Myślę że pełna akceptacja to pełne oświecenie, więc dobrze że mam świadomość swoich braków, bo nie spoczywam na laurach i nie chodzę dumny jak paw. Siadam w medytacji i widzę swój bałagan w głowie. Wiem że to naturalne i nawet najwięksi kozacy też tak mają. Dlatego pieniądze nie są dla mnie wyznacznikiem siły.

Tibor. Po cienkim lodzie chadzamy, oceniając i krytykując. Ale to jeszcze nie cierpienie. Ja też nie mam tv, ani gazet nie czytam. Fakty to fakty, gdy gwałcą kobietę zbiorowo w autobusie to nie można zasłaniać oczu pełną akceptacją. Albo inaczej, akceptacja to nie bierność. Podobnie jak widzę drobne grzeszki normalnych ludzi, to nie idę na nich z ogniem i mieczem, ale też nie udaje że nie dostrzegam. Wszyscy niszczymy planetę, ale czy to znaczy że nikt nie ma prawa już mówić o ekologii, żeby nie wyjść na hipokryte.

"Ludzie mają zbyt mało czasu, aby cokolwiek poznać. Kupują w sklepach rzeczy gotowe. A ponieważ nie ma magazynów z przyjaciółmi, więc ludzie nie mają przyjaciół" Tak pisał klasyk, Saint-Exupéry. Jeśli jemu wolno to mi też :-P

Tibor

Ok. Wiem (chyba), że niewiele wiem. Mogę podzielić się tylko własnym doświadczeniem, bo ono jest namacalne. Nie miałem akurat sytuacji, że na moich oczach gwałcą w autobusie kobietę więc nie wiem jakbym się zachował.

Jo-asia

Tibor

smokooka

Dziękuję, że zwróciłeś na to uwagę. Ja oczywiście nie potrafię pisać swoich spostrzeżeń bez emocji, tak po prostu książkowo, terapeutycznie, dlatego mogą być czasem odebrane jako atak, czepianie się. Nie umiem i w sumie nie wiem czy chcę się uczyć przekazywać takie uwagi akurat w suchy rzeczowy sposób. W końcu lubię swoją emocjonalność i tak naprawdę nie odpowiadam za to jak ktoś odbierze moje słowa, tym bardziej więc cieszę się że zapadły gdzieś i Tobie samodzielnie pozwoliły przyjrzeć się danemu zjawisku.

Tibor

To raczej przy okazji dziesiątego miesiąca, gdzie na spotkaniach AA jest omawiany osobisty i natychmiastowy obrachunek moralny, skłania mnie do tego typu przemyśleń częściej niż zazwyczaj.
Chcąc, niechcąc, przesiąkam tym co mówią inni i pewne rzeczy zapadają w mojej głowie

Thomasson

Odświże ten wątek.
Ostatnio zrobiłem sobie mały "detoks" od mojej przestrzeni życiowej. Całkiem spontanicznie, lub też pod wpływem impulsu nieświadomości. Pojechałem na koniec polski, do obcego miasta, aby spojrzeć z dystansem na pewne sprawy. Od razu na myśl przychodzi mi mechanizm ucieczki przed problemami, ale to nie tak. Nie opuszczałem swojej okolicy od ładnych kilku lat.

Okazało się że zmiana otoczenia wpływa u mnie na zmianę myślenia. Ale tylko nie znacznie. Pewne rzeczy tracą na swojej super ważności.

Obecnie zastanawiam się nad zakończeniem pewnych relacji. Jest to trudne. Przez lata leczenia nasłuchałem się o tym, aby zejść z innych ludzi, i pracować nad swoimi wadami. Opacznie rozumiałem że mam być grzeczny, łagodny, i bezkonfliktowy. W sumie te cechy nie są mi obce.
Projektowałem na pewne osoby rzeczy nie do końca zgodne z prawdą. Chciałem widzieć trwałość w zmiennym. Uznałem za moje coś co do mnie należeć nie może (przyjaźń i szacunek od kogoś). I gorzko się rozczarowałem... eh, życie. Dzisiaj te relacje zmierzają do wygaśnięcia. Okazało się że gdy ludźmi kieruje chęć korzyści, interesowność, to wtedy mają bardzo przyjazne nastawienie, angażują się i pamiętają. Wtedy mają czas i energię na wszystko. A gdy już "najedzą się do syta" to kierują swoją uwagę w inne klimaty. Oczywiście pisząc "ludzie" nie chce generalizowac, to jednostkowe doświadczenia. Można powiedzieć "co mnie dotyka to mnie dotyczy". Otóż nie, ja taki nie jestem, i chyba nigdy nie byłem.

To co najbardziej boli to moja głupota. Bo te relacje nie krzywdziły mnie wcale. To mój stosunek do tych relacji jest kluczowy. Próbowałem odnaleźć siebie, będąc kimś dla kogoś, ale tam wcale nie było mnie. To była moja zjawa, fatamorgana. Nie mam awersji względem tych osób, ani żalu. I teraz też chyba nie mam iluzji.

Nadzieja matką głupich!