Forum Wolnych od Alkoholu

Thomasson

Chciałem poruszyć zagadnienie zamienników. Nie jako jakiegoś innego uzależnienia ale jako substytutu dla alkoholu. Bo alkohol to tylko objaw choroby.

Łatwo jest zauważyć jakiś zamiennik gdy jest on jeden i jest destruktywny dla normalnego funkcjonowania. Gorzej gdy zamienników jest kilka o małym natężeniu. Dla mnie najlepszym sposobem jest odstawienie substancji/czynności i obserwowanie siebie.

Jakiś czas temu odstawiłem telewizję, gazety i ogółem środki masowego przekazu. Nie wiem co się dzieje na świecie, może było trzęsienie ziemi, albo nowa wojna wybuchła. Nie wiem, u mnie teraz deszcz pada i ta wiedza mi wystarcza. Zauważyłem że moje życie stało się ważniejsze, bardziej znaczące. Wcześniej myślałem że ważne rzeczy dzieją się gdzieś daleko, w Moskwie lub Waszyngtonie.

Muzyki i książek odstawić nie umiem albo nie chce. Ale muzykę zmieniłem na taką bez słów. Zero tolerancji dla głupich tekstów. Książki też czytam nie byle jakie.
Łatwo sobie umysł zaśmieścić zbędnym informacjami. No i jeszcze potrzeba dostarczania różnych treści może być próbą tłumienia własnych nieprzyjemnych myśli. Przyłapałam się na tym kilka razy.

Klasyką gatunku są oczywiście słodycze, i inne produkty zawierające dużo cukrów prostych. Dostałem kiedyś zielone światło na taki zamiennik od psychiatry jako remedium na depresję. Odstawiłem kilka tygodni temu, a pomogły mi techniki wyniesione z terapii. Lista zysków i strat itp. Nie myślałem że to będzie takie ciężkie.

O nikotynie to chyba mówić nie muszę, każdy wie co jest pisane na opakowaniu.

Kolejnym, chyba najtrudniejszym zagadnieniem, są relacje z ludźmi. Czy jestem istotą społeczną? Czy potrzebuje uwagi, zainteresowania i aprobaty innych ludzi? Czy umiem nawiązywać relacje i czy umiem też rozwiązywać? Tutaj konkretnych odpowiedzi nie mam, jestem w trakcie badania siebie pod tym względem.

A jak to jest u was? Jeśli dla kogoś to zbyt intymne to spoko, nic na siłę. Interesuje mnie temat zależności i jego wpływu na zdrowie, poczucia spełnienia.

Jo-asia

Cobyś się nie uzależnił, od bycia niezależnym

Thomasson

Jo-asia

Gabi74

Thomasson

Joasia. Też zauważam swoje zachowanie w relacjach i to jest najlepszy nauczyciel. Rzeczy martwe i inne zjawiska nie dają tyle emocji co drugi człowiek. Kiedyś działałem na takiej zasadzie: jeśli inni mnie zaakceptują to będę mógł zaakceptować sam siebie, więc muszę robić wszystko aby nie stracić akceptacji innych, nawet uciekając się do przemocy, oszustwa i manipulacji. Dzisiaj zmierzam do zasady: akceptuje siebie więc inni mogą zakończyć ze mną relacje, nie podając nawet przyczyny. Oni są wolni, i ja też jestem wolny.

Gabi. Brak uwaznosci to 99% moich problemów.

staszek

ankao30

Zaczynając pracę nad sobą też tak podchodziłam, żeby tylko mnie inni zaakceptowali. Ale jakoś dotarło szybko, że to ja mam zrobić że sobą porządek i u mnie praca ta dała, iż zaczęłam od akceptacji siebie. Nie ukrywam, forum też pomogło mi w tym bardzo. Od początku pracy nad sobą, czułam się tu, że idę pod prąd. Czasem wątpiłam, lecz szukałam czemu. Udawało mi się znaleźć odpowiedzi, zwątpienie minęło szybko, zrozumiałam, że najważniejsza jestem ja, tzn. akceptacja siebie, swoich decyzji, swojego działania, choć nie jest ono zgodne z innymi. To pomogło mi, niby takie na przekór ale z wiarą, że tak ma być. Nawet nie wiem kiedy się zaakceptowałam. Przestałam się porównywać i zwracać uwagę na innych, oczywiście w sensie akceptacji. Już nie czuję strachu co, kto o mnie myśli, bowiem i tak tego nigdy nie wiedziałam tylko tworzyłam swoje teorie. Dziś już tego nie robię i dobrze mi z tym.

Jo-asia

Gabi74

Joasiu co w takim razie znaczy według Ciebie gdy unika się ludzi?

Jo-asia

Ja jestem samotnikiem, introwertyczką. Mnie duże grupy na dłuższą metę.. męczą,. Nie służą mi.
Cenie sobie ciszę, spokój. Dotyczy to również najbliższych. Ale to nie jest unikanie.. taka jest moja natura.

Thomasson

Czy doceniam siebie? Nie wiem czym jest to "ja" które mam doceniać. Słyszałem kiedyś taką definicje poczucia wartości: doświadczanie siebie jako kompetentnego do pokonywania problemów, oraz zdolnego do odczuwania szczęścia. W myśl tej definicji kompetencje społeczne mają wpływ na moje poczucie wartości. Mówiąc inaczej, akceptacja ze strony innych ludzi jest potwierdzeniem tychże kompetencji. Nie jestem za bardzo przekonany do tej definicji. Pamiętam z terapii tabelkę: mocne strony, osiągnięcia, możliwości. Można poczuć się docenionym jak się to zrobi ale dla mnie to za bardzo w przeszłości i przyszłości wybieganie. Chyba to co próbuję ocenić jako wartościowe nie jest mną.

Unikanie ludzi. Ja nie unikam ludzi, lubię rozmawiać, nawet z obcymi w miejscach publicznych. Lubię ludzi. Mam telefon nabity numerami z których czasem korzystam, na fb sporo znajomych, czasem umawiam się na spotkania. Ale nie ma inicjatywy z drugiej strony, mój telefon ma tylko wykonane połączenia, nie ma nie odebranych, lub odebranych. Wkurza mnie to bo jak się z ludźmi spotykam to jest ok, a potem jest cisza. Nie mam nikogo do stałych, bądź takich prawie codziennych kontaktów. A nie mam poczucia żeby brakowało mi kompetencji, wiem co to szczerość, lojalność, szacunek. Coś jest we mnie, co ludzi odpycha a nie bardzo wiem co. No albo to świat już do końca oszalał...

olga

Ludzie nie dbaja o pielegnowanie znajomosci, kolezenstwa...nie mowie tu o przyjaznibo przyjaciel ma chec I czas zeby sie spotkac I pogadac. Ludzie skrywaja sie pod pretekstem braku czasu wynikajacego z zapracowania, wlasnych klopotow dnia codziennego, ktorych nie chca pokazywac zeby nie okazac sie slabym....o czym tu gadac jak nawet sasiedzi na klatce nie mowia dzien dobry (mnie po trzech I pol roku zapomnieli....)

Gabi74

Gabi74