Forum Wolnych od Alkoholu

[yuraa]

[yuraa]

a obiecać to mozesz tylko sobie, innym już sie naobiecywałeś. niech widzą czyny a nie obiecanki

[Jacek]

[evita]

Witaj Piotrku może i ja dołoże swoje trzy grosze w twoim wątku. Wydaje mi się, że twoja żona przechodzi okres bardzo zbliżony do mojego. Dzięki terapii zdała sobie sprawę z tego co to jest uzależnienie, nauczyła się, że ona nic nie musi ale może, może być wolna i robić to co chce a nie to co jej dyktuje współuzależnienie czyli życie pod dyktando twojego nałogu. Już wie, że jej życie leży tylko i wyłącznie w jej rękach. Wie, że może się spotykać z koleżankami wtedy kiedy tylko chce i wie, że może się z nimi zapić w trupa bo tak jej się podoba. To jest tak jakby nagle wyrwała się na wolność z z pudła i cały świat leżał u jej stóp. Teraz spogląda wstecz na wszystkie krzywdy jakie jej wyrządziłeś w przeszłości z inną świadomością , nie z poczuciem żalu i rozgoryczenia tylko z coraz większą nienawiścią. Nie pamięta chwil dobrych tylko te najgorsze przelatują jej przed oczami. Ona teraz dopiero dostrzega kolory, zauważa że słońce i dla nie świeci, kładzie spać rozmyślając o tym jak to wcześniej było a jak może być. Snuje plany na przyszłość, być może już nawet wie co będzie robić pierwszego dnia wolności od ciebie z dokładnością co do minuty. Jeśli jeszcze jest w stanie osiągnąć swoją niezależność finansową to masz przesr**e ale być może z czasem, gdy pozna nowego ciebie, gdy będzie widziała, że starasz się ... teraz nie narzucaj się jej bo tylko pogarszasz tym swoją sytuację . Działasz na nią niczym płachta na byka bo ona nadal widzi siebie wolną, być może marzy jej się kolejny mężczyzna u jej boku taki co to kocha, jest odpowiedzialny i który to będzie ją bronił i chronił przed złem całego świata a nie na odwrót. Teraz żyje marzeniami o lepszym życiu pytanie tylko czy je znajdzie ? czy współuzależnienie nie popchnie ją w ślepą uliczkę ? a może jednak stwierdzi, że to jednak ty byłeś jej jedyną miłością ...

Pisałam co wyżej na podstawie moich prywatnych odczuć osoby współuzlażnionej ale myślę, że nie wiele się mylę jeśli chodzi o twoją żonę bo my tak jak i alko żyjemy nieomalże wg tego samego schematu z zaledwie małymi odchyłkami od normy

[piotrrrr]

Dzieki evita

Dziś pojęłem, dokładnie to co napisałaś, ale serce boli jak widzę jak się męczy, chciałbym jej pomóc, ale nie chce mojej pomocy.
Może się to wywodzić z lęku, że gdy jej kiedyś pomagałem, to zawsze wyżucałem jej to, jaki jestem cudowny, bo coś dla niej robię.
Każdy musi odnaleść własną drogę, szukając pomocy ją otrzymuję i uczę się z niej korzystać, a ONA jest sama w swoim cierpieniu, z nikim nie pogada, tylko za wszystko mnie obwinia,
a JA już tego nie chce od niej, jestem winny, ale nie dam się katować.
2 lata jest niezależna finansowo, wiec mam przesra...

Raz jest dobrze raz źle, wiem że też mam dosyć i nie chce już sobie tym głowy zawracać bo zwariuję lub zapiję

Dzięki spojrzeniu drugiej strony, dużo do mnie dociera, bo od żony nic nie słyszę co ją denerwuje, tylko że cały ja ją wkurzam - pierwszy raz mam słucham kogoś współuzależnionego

Moje poczucie wartości pewnie sięga zeru jak napisał jacek, lecz nie potrafię sobie postanowić i się tego trzymać
Byłem i jestem wygodny, zostawiam sobie furtki i jak coś mi się nie podoba to obrażam się i to zostawiam
To moja największa wada, staram się trzeźwieć, ale nie potrafie się wziąść w garść

Całe życie, ktoś podejmował za mnie decyzje, uczę się tego, że wszystko zależy odemnie i że pójście na łatwiznę nic nie da, a tylko mnie pogrąży

Widzę fakty, ale mi się nie podobają i zaczynam snuć swoje kosmiczne teorie na temat życia

Wiem że najlepszym rozwiązaniem dla mnie będzie zwinąć du.. do ośrodka zamkniętego na rok czasu, konkretne pranie mózgu powinno przynieść efekt
Chce pozałatwiać wszystkie sprawy i wyjechać, a do tego czasu, korzystać z terapii popołudniowej, meetingów i waszego forum

[evita]

[rufio]

[dromax]

Piotr. wasze małżeństwo już jest w trakcie rozpadu. Ale zawsze warto ratować. wam po prostu potrzebne warsztaty udrożnienia komunikacji małżeńskiej - bo jej nie ma.
A gdy nie ma komunikacji - to i małżeństwa nie ma.
czy ona by się zgodzila na takie warsztaty?
jeśli tak - napisz do mnie na priv - to powiem gdzie się zgłosić.

[piotrrrr]

Witam, po przerwie.
Dzieje się u Mnie dużo, więc może się podzielę i poradzę.
Żona się wyprowadziła, przed wyprowadzką prosiłem Ją o przemyślenie z bukietem 50 róż.
Do porozumienia w sprawie opieki nad synem, nie możemy dojść.

Ma być jak chce, rozmawiać niechce "BO NIE"

Wg Niej wszystkiemu Ja jestem winien, dziecko jest karane, wywożone, oby tylko nie spędzału czasu ze Mną, efekty terapi i kontaktu z koleżankami, które są samotnymi matkami. Po raz kolejny konto na portalu randkowym, szukanie szczęścia wszędzie, ucieczkowa metoda.
Sylwester u babci, abym syna nie zobaczył, syn chwali mi się, że cyt. "pił to co spełnia marzenia" czyli szampana dla dzieci, byłem z Nim na urodzinach u siostry, to chciał pić pepsi z kieliszka, bo tak w domu robi, Zona nie bierze pod uwagę Mojej próśby, aby tak nie robiła.

W piątek poinformowała Mnie, że złożyła pozew o rozwód i ograniczenie praw rodzicielskich, na podstawie uzależnienia i kary więzienia, oraz tego że chce mieć wpływ na wychowanie dziecka. Twierdzi że ojcem jestem dobrym, ale nie mam jej w życiu przeszkadzać i lepiej wychowa syna sama - paranoja

Mi jedyne co pozostaje to pogodzić się z tym i żyć dalej
Nie wiem jak z Nią uzgodnić, częstsze kontakty z synem

102 dzień abstynencji
Terapia, meetingi, klub, oby niepopłynąć

Pozdrawiam

[piotrrrr]

Na terapię umówioną z terapeutami nie ma ochoty, o warsztatach nie wspominam, bo Mnie wyśmieje

[milutka]

[piotrrrr]

Gdybyśmy mieszkali razem, aby żyć normalnie wystarczy trochę wysiłku z obu stron.
Od uzależnionych wymaga się wielu rzeczy, wkładają masę pracy, aby powrócić do życia, a współuzależnieni nie mają żadnych obowiązków, w dodatku za wszysko mogą obwinić 2 stronę, a my zazwyczaj jesteśmy wrażliwi na cierpienie jak nigdy wcześniej i przyjmujemy to, a w chwili gdy przestajemy zaczynają się schody.
Nikt nie da obietnicy, że wspólna terapia przyniesie pożądany efekt, może się nie dobraliśmy pod względem charakterów.
Moja żona uważa się za skrzywdzoną, z tym się zgodzę, krzywdziłem Ją i prosiłem o wybaczenie, rozumię, może Mi nie wybaczyć, ma do tego prawo.
Ale nie rozumię mściwych zachwań, CO KIERUJE KOBIETAMI, chęć zemsty?
Jest to bardziej chore niż moje wyskoki pod wpływem
Nie można zagrywać dziećmi, aby się odegrać na partnerze.
Prawo ma do wychowania naszego syna, takie samo jak Ja, lecz go nadużywa, bo widzi, że cierpię.

Nie robię Jej na złość, chcę utrzymywać kontakt z dzieckiem, który Mi utrudnia.
Wystarczająco cierpiała, pozatym, jaka w tym satysfakcja, krzywdzić drugiego człowieka.

Nikt nie zmuszał Jej do mieszkania ze Mną jak piłem, zresztą sam się wyprowadziłem, bo psuła mi komfort picia, wiec jak mogę myśleć o jej uczuciach z tamtego okresu, to Jej nie daję prawa do takiego postępowania.

Ufam żonie, bo wychowywała Naszego syna, miała rok czasu i z każdym dniem fundowała Mi coraz większe piekło, nie piję alkoholu od 15 kwietnia, sięgnąłem po marihuanę i nie uwierzysz, ale wspomina ten okres jako szansę na powrót do siebie (siedząc na portalach randkowych), bo robiłem co chciała i byłem zamulony. Do rozpadu związku przyczyniają się obie strony.

Po roku nie chcę już Jej przekonywać do siebie, pomimo miłości którą ją dażę i szacunku dla rodziny, mam dość udowodniania że się zmieniłem.
Zmieniłem sposób życia, bycia, przyzwyczajenia dla SIEBIE I SYNA.

Brak Mi cierpliwości, oraz chęci do słuchania, co robiłem źle, to Mnie strasznie niszczyło.
Tak jak napisałaś, zajmuję się sobą i staram się poświęcić jak najwięcej czasu synkowi
Może zmienię zdanie za pół roku

Dzięki za odpowiedź, mam nadzieję że Cię nie uraziłem
Rownież Wam życzę wszystkiego dobrego

[Mario]

[pietruszka]

[piotrrrr]

Dzięki szkoda że nie można edytować tematu

Jej złośc na mnie jest uzasadniona, najbardziej przykre jest to, że synek musi przez to cierpieć

Nie wiem jak twoj mąż

cyt." bo ja się męczyłam z życiem bez dopalaczy przez kilka lat, kiedy on w moim mniemaniu całkiem fajnie się bawił "

ale Ja się fajnie nie bawiłem
spoglądam na stracone lata i jedyne co mogę to pogodzić się z tym i żyć inaczej