Forum Wolnych od Alkoholu

magdai · Małomówny Dołączyła: 26 Kwi 2011 Posty: 22

Dwa lata temu wyszłam z nerwicy. Była na tyle poważna, że dostawałam ataków paraliżu, padałam po prostu na ziemię i nie mogłam się ruszyć przez jakieś 20-30 min. Kilka sesji u psychologa i tabletki pomogły. Dziś dziwi mnie, że ta pani psycholog nie powiedziała mi nic, że jestem DDA...
Postaram się jutro zająć szukaniem terapeuty, który spełni te wszystkie wymogi, o których pisaliście. Chciałabym też pomóc swojemu rodzeństwu, wiem, że oni też potrzebują leczenia. Czy DDA tak samo jak alkoholik sam musi dojrzeć do decyzji o leczeniu, sam musi to zrozumieć, że ma problem? Mój brat ma 12 lat, siostra 18. O ile siostrę jestem w stanie jakoś przekonać, to co zrobić z bratem? Psycholog dziecięcy?
Dodam, że mimo tego, że matka ma odebrane prawa rodzicielskie to cały czas mamy z nią kontakt. Często dzwoni do małego jak jest w ciągu i płacze mu do słuchawki.
Znowu mnie ogarnia ten przeraźliwy smutek i to poczucie bezradności.

Klara

magdai · Małomówny Dołączyła: 26 Kwi 2011 Posty: 22

Mój brat jest przede wszystkim hmm nadpobudliwy. Praktycznie na każdą próbę podjęcia rozmowy (o czymkolwiek) reaguje nerwowo. Jest opryskliwy, niemiły, często mówi, że jest beznadziejny, głupi. Z nauką jest różnie, ale utrzymuje średni poziom. Często jest smutny, czasem się wyłącza totalnie i nic do niego nie dociera. Bywa, że zachowuje się agresywnie. Często płacze.
Bardzo go kocham i chciałabym choć trochę zdjąć z niego ten ciężar...

Flandria

Klara

magdai · Małomówny Dołączyła: 26 Kwi 2011 Posty: 22

Pedagog szkolny skierował go do dziecięcej poradni psychologicznej. Po JEDNEJ wizycie Pani psycholog stwierdziła, że mój brat jest całkowicie normalny i nie ma problemów. Powiedziała mu, że ma kategoryczny zakaz rozmawiania z mamą, co wywołało u niego histerię. Do kolejnej wizyty nie doszło. Zwróciłam się do kuratora, który zajmuje się naszą rodziną o pomoc w znalezieniu kogoś kompetentnego, ale póki co brak odzewu. W dodatku młody jak tylko słyszy o psychologu zaczyna płakać. Często też obwinia nas ( mnie i dziadków) za to, że mama pije.
Staram się jak tylko mogę być dla niego najlepszą przyjaciółką i siostrą. Wyciągam go na basen, rowery, pomagam mu kręcić filmiki (młody tańczy hip hop), podsyłam mu płyty z muzyką. Dużo też pomaga mi mój chłopak, jest dla młodego autorytetem.

Flandria

Klara

magdai · Małomówny Dołączyła: 26 Kwi 2011 Posty: 22

Mój brat jest świadomy tego, że mama jest chora.
Wiele razy próbowaliśmy jej pomóc. Była na leczeniu w ośrodku zamknietym przez trzy miesiące. To chyba jej najdłuższa przerwa jaką miała. Pamiętam jak było mi smutno, bo wyjechała na kilka dni przed moimi 18stymi urodzinami. Po dwóch miesiącach napisała do nas list, że przeprasza i prosi i wybaczenie, że cieszy się, że jest trzeźwa. Wróciła przed świętami BN, zapiła po dwóch dniach. Nie wracała długo do domu, znalazłam ją na spotkaniu AA. Nie zapomnę nigdy jak wyglądała- ledwo siedziała, nie była w stanie mówić. Chciałam ją zabrać do domu, ale ludzie, którzy byli na tym spotkaniu zaczęli na mnie krzyczeć, że to przeze mnie matka nie może wyjść z nałogu. Skończyło się na wielkiej awanturze. Matka trafiła do szpitala na odtrucie. Wróciła w wigilię. Przy wigilijnym stole nie dała rady usiedzieć, spadła z krzesła. Nie zapomnę jak bardzo płakał mój brat, siostra, dziadkowie. Wróciła na spotkania AA, chodziła do terapeuty. Upijała się zawsze wtedy gdy w moim życiu działo się coś ważnego. Studniówka, matura, przyjęcie na studia, wyjazd na uczelnie, urodziny, święta.

Wydaje mi się, że zrobiłam dla niej wszystko co mogłam. Ona tej pomocy widocznie nie chciała ? Teraz jak się upije to dzwoni albo pisze sms i mówi, że pije przez to, że nas nie ma. Nie mam już więcej sił, żeby coś dla niej robić, nie chcę jej odwiedzać bo to przynosi mi tylko masę bólu. Myślałam, że po tym jak zabrano jej dzieci, straciła pracę i zostawił ją ukochany mężczyzna weźmie się w garść. Nie wzięła się. Jest jeszcze szansa, że coś w jej życiu się zmieni? Ma chorą wątrobę, już jeden przypadek śmierci z zapicia mieliśmy...

anakonda

magdai, zapomnij narazie o matce bo tak prawde powiedziawszy to od jakiegos czasu juz jej nie masz ... Moze jak sie zapije na smierc zaczniesz byc moze normalnie zyc .

Klara

Marc-elus