Forum Wolnych od Alkoholu

szymon

jak widać na załączonym obrazku :amasz:

baracca

Uuuuu... szymon, wzburzenie Ci nie służy.
:lol:

piotr7

Czarny

MILA50

Jo-asia

Czarny

łysy79

ja na terapii byłem ponad 5 lat temu,od tamtej pory próbuję nie pić,napisałem próbuję bo 2 razy po drodze zapiłem,ale uważam że mi osobiście terapia bardzo pomogła,nie chodzę na mitingi ,radze sobie sam nie licząc spotkań z przyjaciółmi raz do roku w Częstochowie fsdf43t

,i tam można powiedzieć że bywam na mitingach ,ale to tylko tam.Terapia,najlepiej zamknięta jest najlepszym początkiem pożegnania się z alkoholem,i przywitania z trzeźwością oraz zaakceptowania choroby.

Klara

Terapia uzależnień.
Rozdział 14
Czy terapia jest koniecznością?
Samowyleczenia a system lecznictwa.

Rozważania w tym artykule są niezwykle ogólne i moim zdaniem zupełnie nie współgrają z podtytułem książki „Metody oparte na badaniach naukowych.”
Mowa jest w nim o tym, że zmiana zachowania nałogowego może przebiegać również poza kontekstem specjalistycznego programu uzależnienia.
Jako przykład podawane są wyniki amerykańskich badań ilościowych realizowanych na próbie osób uzależnionych. Wskazują one, że około 25% osób wychodzi z uzależnienia bez udziału pomocy terapeutycznej decydując się na abstynencję lub picie kontrolowane.
Mowa jest o tym, że każda indywidualna zmiana zachowania nałogowego odbywa się w specyficznym kontekście społecznym. Odniesienie sukcesu jest znacznie bardziej prawdopodobne jeśli towarzyszy mu zmiana stylu życia na taki, w którym zachowania ryzykowne tracą atrakcyjność i gdy jednostka może liczyć na wsparcie rodziny i przyjaciół.
W próbie wzięły udział 4422 osoby z których ¼ kiedykolwiek szukała profesjonalnej pomocy w związku z problemami alkoholowymi. Około połowa wyzdrowień polegała na ograniczeniu picia do poziomu niskiego ryzyka, a nie na zaprzestaniu picia.
Moje wątpliwości dotyczące tych badań biorą się stąd, że opierały się one na rekrutacji chętnych poprzez ogłoszenia w mediach, następnie kontakt telefoniczny w czasie którego można było podać kontakt z osobą bliską co również miało pomagać w selekcji.
Oznaczałoby to, że badano osoby, które uważały się za wyleczone.
Ważną informacją w konkluzji jest ta, że WIĘKSZĄ SZANSĘ NA NATURALNE WYZDROWIENIE MAJĄ OSOBY O MNIEJSZYM STOPNIU ZAAWANSOWANIA PROBLEMÓW.
Dodaje się przy tym, że terapeuci uzależnień odgrywają istotną rolę w procesie zdrowienia: mogą wspierać proces samowyleczenie przez stosowanie minimalnych interwencji i/lub kierowanie indywidualnym procesem oceny sytuacji klienta. Terapeuci mogą asystować w procesie samowyleczenia pomagając w wyznaczaniu realistycznych celów zmiany, dzięki czemu pacjent uniknie „syndromu fałszywej nadziei”.
Jedynym konkretem w tym rozdziale jest przykład, że spośród 17 samowyleczonych uczestników badanych w latach 1988, 1992 i 2002, 4 osoby doznały nawrotu w roku 1992 a i one ponownie ograniczyły picie w momencie ponownego badania w roku 2002.

No i w podsumowaniu następująca informacja:
„Potrzebne są dalsze badania empiryczne, które pozwolą ocenić czy strategie laickie (unikanie miejsc, w których się piło, zmiana miejsca pracy lub zamieszkania, zmiana trasy dojazdowej, unikanie widoku bodźców związanych z używaniem substancji, porzucenie kręgu towarzyskiego, rozwijanie zainteresowań i poszukiwanie atrakcyjnych sposobów spędzania czasu wolnego) mogą znaleźć zastosowania w warunkach profesjonalnych. Aby to było możliwe, konieczne będzie stworzenie platformy do stałego dialogu między badaczami a terapeutami (…)”
Określenie „system laicki” jest tu używane w celu odróżnienia od profesjonalnego systemu wsparcia.

Zainteresowanych szczegółami odsyłam do pracy Petera M. Millera „Terapia uzależnień. Metody oparte na dowodach naukowych”.