Forum Wolnych od Alkoholu

Jras4

Jacku to kawał o zydach ,pochodzi z okresu powojennego ale ok moze byc i o góralach
ale ja bym sie zastanowił czy nie ubliża to góralom bo jak ich znam to i ta pani i kochanek by wisieli na drzewku w ogródku .. a zydzi jak wiemy zatroszczyli by sie czy to ich drzewo było pod d**ą czy nie

Jacek

szymon

i na odwrót, nie ma sie co dziwić i rąbać siekierami :mgreen:

Janioł

Jacek

Janioł

rufio

szymon

dobra dobra

fajnie o kimś jest pisac, bo dużo łatwiej, o sobie znacznie trudniej
ja swoje przeżyłem :mgreen:

a łatwo nie było, ani tez jakoś drastycznie trudno

czy byliście sami i wtedy czuliście się samotni, nie chciało się Wam wychodzić do ludzi, kontaktować z nikim, zamknąć się w szafie, nie chciało się Wam wyć z bólu, tęskny, żalu, samych nieprzyjemnych wspomnień czasem też?

mi się chciało i to robiłem, i potem już mi się odechciało, może mi się znowu zachce, ale wole, żeby nie

Jras4

Janioł

Wiedźma

Przepraszam, czy to jest temat Marcela? :drapie:

Jras4

smokooka

Ja doznałam zdrady fizycznej i mentalnej ze strony pierwszego męża. Może sama fizyczna byłaby do wybaczenia, tego nie wiem. Zdrada emocjonalna i zdrada przysięgi oraz sposób w jaki zostałam potraktowana sponiewierały mnie ze skutkami ubocznymi trwającymi już ponad 10 lat. Głęboki szok jakiego doznałam w tamtym okresie skutkował też tym, że sama sponiewierałam siebie wpierw błagając kilka miesięcy na kolanach o szansę, potem pijąc na umór przez dwa miesiące. Czas picia to był czas kiedy nawet mój własny syn stał się dla mnie nie ważny, depresja wywolana sytuacją oraz morze alkoholu nie zabiły mnie, nie wzmocniły też, na szczęście wróciłam trochę z zaświatów, syn powrócił na właściwe miejsce w sercu, a ja z depresją i alkoholem szłam bezsilnie dalej. Przeszłam tyle chorych etapów braku szacunku do siebie samej... Czy byłemu mężowi wybaczyłam? W jakimś stopniu może tak, ale to raczej pogodzenie się z sytuacją i przystosowanie. Radość ze zmiany stanu rzeczy, bo ostatecznie okazało się, że zmiana okazała się dla mnie korzystna emocjonalnie i dobra. Nie umiem jeszcze wciąż myśleć o nim bez złości. Nie lubię, nie szanuję. Nie chcę dobrze wspominać mimo że coś tam by się znalazło, ale czuję przy dobrych wspomnieniach jakbym siebie w jakiś sposób zdradzała. Do tego jeszcze nie dojrzałam, choć staram się, wracam do tej pracy co jakiś czas, to najgłębsza rana do zabliźnienia. Kochałam. Znienawidziłam. Doszłam na drodze wybaczania do etapu że myślę o nim jak o słabym nie godnym szacunku człowieku. To za mało. Od siebie oczekuję więcej. Może zdążę.
Czy sobie wybaczyłam? To że pozwoliłam emocjom zgubić gdzieś swojego syna? Swoją słabość? Upokarzanie się? Pijactwo? Kretyńskie zachowania? Niedojrzałość? Odpokutowałam na pewno, codziennie ponoszę konsekwencje tego że siebie nie kochałam dostatecznie żeby mieć inaczej poukładane w sercu i w głowie. Co dalej?
Wróciłam do genezy.
Od jakiegoś czasu, od tego roku intensywnie pracuję nad przywróceniem sobie samej dobrego dzieciństwa, dobrego myślenia o mamie, uczę się mieć dobre wspomnienia i pozwalać sobie na nie bez urazy. Mama była trudna, dziś wiem że dała mi wszystko co powinna była dać dobrego, ale dała też mnóstwo i za dużo tego nie dobrego, które zdominowało moją popapraną emocjonalność. Nie odrzucałam tego tylko pielęgnowałam. Dziś odnoszę się do swojej uczuciowości, sentymentalności i nadwrażliwości z radością i szacunkiem. Lubię je. Grzebię sobie w nich bez lęku. Z ciekawością oczekuję gotowości na kolejne etapy, kroki. Już się nie boję...

Iras mnie pyta czy czytam ten wątek... Iras wie jak mi trudno wybaczyć i co myślę o zdradzających. Dziękuję Iras. A to co robię ze swoim doświadczeniem w tej materii robię jednak tylko dla siebie

Jras4

nie mówie że ... mieszkanie razem czy wspulne dalsze zycie jest niemożliwe .. czy nawet jakieś uczucia w tym ..
ale czy napewno jest wyzerowane ?