Forum Wolnych od Alkoholu

[Juliszka]

nie mam cierpliwości na ćwiczenia oddechowe czy jogę czy coś w tym stylu ale zajęłam się sprzątaniem może to oderwie mnie od myśli o nim

[olga]

do cwiczen oddechowych nie potrzeba cierpliwosci, kladziesz sie wygodnie na plecach i wciagasz powietrze ile sie da a pozniej wypuszczasz swobodnie jakbys byla przeklutym balonikiem, starasz sie calkowicie rozluznic tak zeby zaden miesien nie byl napiety, zobaczysz jak zaczniesz sie rozluzniac i napiecie bedzie z Ciebie schodzic, koncentrujesz sie tylko na wdechu i wydechu, nie myslisz o niczym innym
po jakims czasie zaczniesz sie usmiechac bo rozluznisz miesnie twarzy

[Klara]

Julio, ja całą książkę o której piszesz, przepłakałam.
Popłacz sobie i oczyść się w ten sposób.
Jesteś podminowana, bo przywykłaś do skoków adrenaliny, gdy miałaś w domu czynnego alkoholika. Spokój jest obcy Twojemu organizmowi.
Byłoby dobrze (tak jak napisała Olga), żebyś w jakiś sposób wyładowała ten nadmiar energii. Może masz w pobliżu las, żebyś mogła sobie bezkarnie pokrzyczeć, albo jakieś miejsce o bardzo nasilonym hałasie, który zagłuszałby Twoje wrzaski?
Czytałam kiedyś o dziewczynie, która stawała pod wiaduktem i gdy po nim przejeżdżał pociąg, ona krzyczała ile sił i w ten sposób wykrzyczała swój ból i wściekłość

[Juliszka]

[Juliszka]

czekam, czekam na telefon od mojego alko, rozmawiamy codziennie ale dziś on nie zadzwonił i czuję się źle, moje współuzależnienie zabrnęło za daleko skoro brak telefonu od niego tak mnie niepokoi...

[Juliszka]

nie jest napruty bo jest od trzech tygodni na terapii w ośrodku i tylko dlatego z nim rozmawiam

[Juliszka]

zadzwonił... a ja miałam ochotę go zniszczyć, czułam niesamowitą złość, wyżyłam się na nim mówiąc do jakiego stanu mnie doprowadził jego alkoholizm i czuję się z tym źle, kolejny raz wyrzygałam mu jego błędy ale to mi nie pomogło bo teraz jest mi jeszcze gorzej, mam poczucie winy

[pietruszka]

Juliszko, kiedy Pietruch zaczął trzeźwieć, nieraz czułam złość, miałam ochotę odegrać się za te wszystkie stracone lata, wykrzyczeć to wszystko, co leżało mi na duszy, właśnie wtedy, gdy już nie pił, bo wiedziałam, że TERAZ jest szansa, ze mnie usłyszy, bo gdy pił, to miałam wrażenie, że nie słyszy mnie. Tylko co by to dało? "Wypuściłam" tę złość pisząc listy do niego, takie niewysłane. Ten pierwszy, najgorszy, pełen bluzgów, wykrzyczałam z siebie (bo to nie było zwykłe przeczytanie, to były łzy, smutek, gorycz i złość, całe pokłady złości) - w bezpiecznym zaciszu gabinetu mojej terapeutki. I zeszło ze mnie.

Może Ci się przyda:

Cytat:

Odwet „ Nieważne jak długo zdrowiejemy; nieważne, jak solidne są nasze duchowe podstawy – w dalszym ciągu może nas czasami prześladować obezwładniająca chęć ukarania drugiej osoby lub wyrównania z nią rachunku krzywd. Pragniemy zemsty. Pragniemy, żeby druga osoba cierpiała tak, jak myśmy przez nią cierpieli. Chcemy, żeby sprawiedliwości stało się zadość i żeby życie odpłaciło jej z nawiązką. Mało tego, chcielibyśmy życiu w tym dopomóc. Są to normalne uczucia, lecz nie musimy wcielać ich w życie. Uczucia te są częścią złości, lecz nie do nas należy wymierzanie kary. Możemy pozwolić sobie na przeżywanie złości. Dobrze nam również zrobi pójście krok dalej i wyrażenie zgody na doświadczenie pozostałych uczuć – krzywdy, bólu i cierpienia. Nie zapominajmy jednak, że naszym celem jest uwolnienie się od tych uczuć i zamknięcie za nimi drzwi M. Beattie „Język wyzwolenia. Jak sobie radzić w trudnych związkach”.

[Klara]

[Juliszka]

czuję się opuszczona przez wszystkich, dziś chciałam powiedzieć wszystko mojej "przyjaciółce" ale wystawiła mnie już po raz drugi, nie mam z kim pogadać

[Klara]

[Juliszka]

[pietruszka]

Też kiedyś nie miałam za bardzo z kim pogadać o problemie. Raz, że niechętnie w ogóle o tym rozmawiałam, a jak mi się już "przelewało" to spotykałam się z niezrozumieniem problemu lub radami, które nadawały się na złom. Najbliższa przyjaciółka (nota bene DDA) w kołko powtarzała, nie narzekaj, on nie jest taki najgorszy alkoholik, lub zalewała mnie tysiącem rad typu "powinnaś", " zrób tak", "a może gdybyś". Więc sznurowałam z powrotem usta i cierpiałam w milczeniu. Dopiero na Al-anon zrozumiałam, co to znaczy zrozumienie problemu i poczułam się po raz pierwszy, że nie jestem sama. Te babki mnie naprawdę rozumiały, ba... nikt mi nic nie radził, tylko opowiedziały mi swoje historie, aż trudno było mi uwierzyć, że nie tylko ja "tak mam". I pamiętam jak ryczałam na tym pierwszym mitingu, i to był taki płacz przynoszący ulgę, nareszcie mogłam płakać i ktoś mnie rozumiał, dlaczego tak cierpię, a jeszcze zaświtała we mnie nadzieja, że może być inaczej, że moje całe życie nie musi boleć. Zresztą... jak napisałam na forum to też zaskoczyło mnie, jak bardzo nasze życiorysy są podobne. Wcześniej myślałam, że to tylko mi się przytrafiło, tylko ja nie umiem sobie w tej sytuacji poradzić, i że już nie ma żadnego sensownego wyjścia.
I u Ciebie też będzie lepiej, jak dasz sobie szansę. Z alkoholikiem obok, czy bez, ale bez tego ściskającego serce uczucia wypalenia, żalu, pustki.

[Juliszka]

dziękuję pietruszko za słowa otuchy, wiem że w al-anon zrozumieją wszystko ale ja jestem dopiero po pierwszym spotkaniu i nie udzielałam się za bardzo bo nie mogłam się przemóc, dlatego też strasznie teraz chce mi się wygadać

[pietruszka]