Forum Wolnych od Alkoholu

Słoneczko

Witam wszystkich.

Jestem tutaj po raz któryś, z przerwami. Oczywiście odchodziłam z forum, ponieważ przechodziłam silne załamanie nerwowe. Nabawiłam się nerwicy. Mam nerwicę od dawna, ale odkąd zamieszkałam z partnerem, kulminacja nadeszła z taka silą, że chciałam nawet popełnić samobójstwo. Ot depresja górą. I to w imię czego? W imię kogo? W imię miłości, nieszczęśliwej miłości? W imię partnera czynnego alkoholika, który i tak stwierdził, że nie chce się leczyć, bo chce pić, bo tak lubi.
Dopiero niedawno dotarło do mnie, ze ja nie chcę dłużej się bać. Zycie z czynnym alkoholikiem, którego schemat picia jest jednakowy: ciąg dość dłuuugi potem przerwa na kilka m-cy i abarot to samo. Chorobę sie leczy, a jeśli się nie leczy to choroba się rozwija. A kolejnego ciągu nie przeżyłabym (11 ciągów naliczyłam w ciągu niespełna 3-ech lat :szok:

).

I powiedziałam sobie "dość".
Nie można kochać i picie i kochać kobietę i dzieci jednocześnie. Coś mi tu przestało pasowac. Zrozumiałam, jak bardzo ulegałam manipulacjom, a cholernie zakochałam się w człowieku.

Teraz chce żyć od nowa, inaczej, po swojemu bez alkoholu w tle.

Pozdrawiam

olga

witaj

leon

Czesc

smokooka

Jacek

KICAJKA

cool

pterodaktyll

Nie jest to zły sposób na życie, sam to praktykuję od jakiegoś czasu

Słoneczko

Dziękuję Wiedźmo za pomoc

Witam, wiatam...

Słoneczko

Witam.
Popełniałam mnóstwo błędów, zanim dotarłam do tego punktu mojego życia.
Mam mętlik od niedawna w głowie. Trochę potrwało, zanim zdecydowałam się złożyć pozew o alimenty. Coraz trudniej mi wiązać koniec z końcem. (sprawy się toczą nadal.) Łudziłam się nadzieją, że partner trafi na terapię, potem powrót, trwanie w terapii, praca i ze może będzie coraz lepiej. Tak się nie stało.
Niedawno dostał pozew i otrzymałam też wiadomość z oburzeniem. to ja skrzywdziłam, to ja pozbawiłam Go rodziny, to ja jestem tą złą kobietą, która oszukała Go. Doznałam najpierw paniki, potem byłam już niepewna czy słusznie zrobiłam, potem poczucie winy, ze powinnam w uzasadnieniu nie podawać szczegółów... Było mi z tym źle. Nie wiem czego ja oczekiwałam. Czułam, ze zamiast wspierać, ja dołożyłam kolejne ogniwo do całkowitego rozstania.
Po prostu nie mogę zrozumieć, ze ważniejsze jest lekkomyślne życie od budowania rodziny w miłości i wsparciu... Wiadomo, ze z tym się wiążą też i sprawy dbania o opłaty i żywność i ubranie i spłaty pożyczek. Nie da sie żyć bez tego, to część egzystencji.
Źle sie z tym czuje. :bezradny:

Mam wrażenie że żyje właśnie z alimentów, nie mam innego wyjścia. Kto by nie chciał żyć normalnie ciesząc się z pracy, radości dnia codziennego, spacerów, spotkań ze znajomymi, i pełnej szczęśliwej rodziny??
Moze to moje mrzonki?

kahape

pterodaktyll

Słoneczko

pterodaktyll

Słoneczko

Czasami trzeba rzeczywiście wszystko, dosłownie wszystko stracić, najmniejszy komfort picia, by podjąć rzetelne leczenie... A jak to nie pomaga, to już nikt i nic nie ma wpływu. Smutne...ale prawdziwe. Widziałam dno od najgorszej strony, ale nie podziałały żadne instynkty uczuciowe. Niepojęte.